Pierwsze wzmianki na temat Bukowca w źródłach pisanych pochodzą z około 1305 roku[2]. Heincze von Zedlitz wymieniany jest jako pan osiadły na Bukowcu w 1379 roku[2]. Rodzina von Zedlitz panowała na dobrach bukowieckich do połowy XVI wieku[2].
Około drugiej połowy XVI wieku w Bukowcu wybudowano renesansowy dwór. Fundator obiektu jest nieznany. Z pewnością był to członek jednej z dwóch panujących rodzin w Bukowcu w XVI wieku. Od 1573 do 1759 roku dobra te przechodzą w ręce rodziny von Reibnitz, która odsprzedała je Friedrichowi Gottardowi von Richthofenowi. Następnie Bukowiec w 1762 roku zakupiła wdowa Barbara Helena von Festenberg Packisch, od której wieś nabył w 1770 roku von Luck, od tegoż w 1774 roku – Carl Ferdinand von Seherr-Thoss. Rok 1744 przyniósł niewielką przebudowę pałacu, który powiększono i przekryto dachem mansardowym[2]. W 1785 roku Eleonora Prittwitz sprzedała majątek Friedrichowi Wilhelmowi von Redenowi, ówczesnemu królewsko-pruskiemu ministrowi górnictwa na Górnym Śląsku. Redenowie dokonali gruntownej przebudowy w stylu klasycystycznym. Utworzono jeden z pierwszych parków krajobrazowych na Dolnym Śląsku[2]. Cały majątek został ukształtowany w typie angielskiej farmy ozdobnej, w skład której wchodziły pałac oraz zabudowa folwarczna otoczone rozległym parkiem romantycznym. Inspiracji dostarczały hrabiemu liczne podróże do Anglii. Po śmierci hrabiego von Redena w 1815 roku, Bukowiec przeszedł w posiadanie jego żony Fryderyki Karoliny, po której posiadłość odziedziczyła jej siostrzenica Maria Karolina von Rotenhan. Po niej właścicielem majątku został najmłodszy syn Marii Karoliny, emerytowany królewsko-pruski rotmistrz, Hermann von Rotenhan. Ostatni właściciel – Friedrich von Rotenhan – podjął próbę renowacji i restauracji majątku pod nadzorem konserwatora zabytkówprowincji dolnośląskiej, Günthera Grundmanna.
W latach siedemdziesiątych XX wieku w pałacu mieściła się szkoła rolnicza oraz kilka innych instytucji[2]. W roku 1986 budynek był remontowany, między innymi uzupełniono i wymieniono uszkodzone elementy więźby dachowej[2].
Architektura
Pałac usytuowany jest przy drodze z Bukowca do Krogulca. Jest budowlą trzykondygnacyjną, założoną na planie nieregularnego czworoboku, ze sklepionymi piwnicami w przyziemiu[2]. W narożniku od południa i zachodu znajdują się dwa ryzality wieżowe. Bryła nakryta jest czterospadowym dachem mansardowym[2]. Główna elewacja (północna) jest sześcioosiowa, z głównym wejściem umieszczonym na osi[2]. Do wejścia ujętego w portal prowadzą wysokie schody[2]. Wewnątrz pałacu w pomieszczeniach parteru i pierwszego piętra zachowały się sztukaterie[2]. W jednej z sal parteru jest interesujący kominek[2].
W pobliżu pałacu znajdują się zabudowania folwarczne otoczone rozległym parkiem krajobrazowym z licznymi pawilonami parkowymi[3].
↑ abcdefghijklmRomuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 40-49. ISBN 978-83-89102-63-8.
Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 51-55. ISBN 83-92292-21-9.
Zabytki sztuki w Polsce : Śląsk. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 2006., 2005, s. 169-170. ISBN 83-92290-61-5.Sprawdź autora:1.
