|
Zamek Piastowski w Chojnowie
Zamek Piastowski w Chojnowie zbudowany w drugiej połowie XIII w., całkowicie przebudowany po spaleniu przez husytów w latach 1546–1548, przez nadwornego architekta Piastów legnicko-brzeskich Franciszka Parra (Pario). Z tego czasu pochodzi portal z umieszczonymi nad drzwiami popiersiami Fryderyka III i jego żony Katarzyny Meklemburskiej (1518-1581). W XVIII w. po wielkich pożarach w Chojnowie, zamek został w połowie rozebrany, nie spaliło się jedynie skrzydło północno-zachodnie. Obecnie mieści się w budynku Muzeum regionalne. HistoriaZamek odgrywał bardzo ważną rolę jako punkt kontrolny przy chojnowskim odcinku szlaku Wysokiej Drogi. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1291 roku, w której wymieniony jest kasztelan Bronisław, co potwierdza istnienie tutaj urzędnika księcia, być może rezydującego jeszcze w grodzie o zabudowie drewnianej. Nie daje to jednak żadnych podstaw do przypuszczeń na temat jego struktury i wyglądu, a raczej osnuwa obiekt legendą. Dalsze dzieje obiektu są już bardziej znane. W 1418 roku niszczą Chojnów, wraz z zamkiem husyci, a w 1428 roku dalszy cios zadaje pożar. Ten i następne pożary zatarły piękno budowli. Nastąpiły różnorodne przeróbki i przebudowy. Był to już jednak zamek gotycki z okrągłą wieżą o średnicy 12 metrów, w południowo-wschodnim narożniku budowli. Ona też najwięcej kłopotu nastręczała gospodarzom, bowiem nie omijały jej burze i pożary. Stąd zawaliła się częściowo po pożarze w 1510 roku. Wspomina o niej dokument z 1588 roku. Zmiany i przebudowy zamku doprowadziły do zatarcia układu wcześniejszego, o którym niewiele wiadomo, bowiem pozostałości jego wtopiły się całkowicie w korpusy narastających nowych założeń tak, że historycy sztuki z trudnością trafiają dziś na dawniejsze ślady architektoniczne. Przebudową, a przede wszystkim odnowieniem i uświetnieniem swej rezydencji, zajął się w latach 1546–1547 książę Fryderyk III. Tenże nie chciał, a może nie potrafił, dostrzec wspaniałych walorów architektonicznych gotyckiej budowli, stąd ta przebudowa ostatecznie utrwaliła renesansową bryłę o trzech członach, ustanowionych wzajemnie do siebie w kształcie półksiężyca. Poważny pożar miał miejsce w 1661[1]. Do naszych czasów dochowały się jedynie człony – środkowy i północno-zachodni. Brakuje więc skrzydła południowo-wschodniego, rozebranego w 1768 roku po pożarze miasta w 1762 roku. Zamek odbudowano jako budynki administracji pruskiej, od 1831 należą do miasta[2]. Muzeum Muzeum założono w 1908 roku, reaktywowane w roku 1959, już od 1933 r. W latach od 1990 do 1994 zostały odkryte relikty pochodzące z XIII w.: fundamenty kwadratowej wieży oraz części wieży zamkowej. Relikty zostały odrestaurowane i udostępnione zwiedzającym. ZbioryZbiory są zgrupowane w 4 działach: archeologii, etnografii, historii i sztuki. Wszystkich eksponatów łącznie jest ponad 1400. Najwięcej eksponatów znajduje się w dziale etnografii do których należą: meble oraz drewniane przedmioty z terenu Śląska oraz Łużyc, warsztat szewski i pełne wyposażenie kuźni. Muzeum posiada też specjalną salę malarską gdzie co miesiąc znajdują się nowe obrazy, lapidarium w podziemiach zamku, ogród zamkowy z wieloma figurkami lub posągami (znajduje się też rozebrana fontanna z Placu Dworcowego). PortalGłówne wejście w portalu z herbami i popiersiami ks. Fryderyka III legnickiego (po lewej) i jego żony Katarzyny von Mecklenburg-Schwerin (po prawej). Nad wejściem w półkolistym (circulaire) frontonie znajduje się napis:
Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||
_ID_593385.jpg)
