Od początku osadnictwa na terenach współczesnej Litwy przeważały lasy. Upowszechnienie się rolnictwa we wczesnym średniowieczu spowodowało wzrost spożycia rozmaitych zbóż, zarówno w postaci kasz, jak i wypieków. Litwa jako kraj w przeważającym stopniu rolniczy stała się także jednym z czołowych konsumentów produktów mlecznych, o wiele trudniej dostępnych w Europie Zachodniej. Dietę uzupełniały niektóre warzywa (z początku głównie dzikie), a także owoce leśne i grzyby. Czynniki te odegrały rolę w kształtowaniu zarówno produktów, jak i gustów konsumentów.
Dzięki bliskim kontaktom handlowym z krajami Azji Środkowej cena rozmaitych przypraw na Litwie i w Polsce była wielokrotnie niższa niż w innych częściach Europy, dokąd trzeba je było sprowadzać za pośrednictwem Turcji. Stąd w tradycyjnej kuchni litewskiej powszechne używa się przypraw takich jak pieprz, gałka muszkatołowa czy kolendra. W powszechnym użyciu były także lokalnie rosnące zioła i przyprawy takie jak mięta czy kminek (dodawany do wielu potraw, od chleba przez zupy aż po suszone i wędzone sery białe). Początkowo, podobnie jak w kuchni polskiej, ostre przyprawy były używane do konserwowania potraw, co nadawało kuchni charakter wyjątkowo pikantny. Jej złagodzenie spowodowało upowszechnienie w XIX wiekusaletry oraz innych środków służących przechowywaniu żywności.
Począwszy od XVIII wieku w okresie zaborów kuchnia Litwy znalazła się pod wpływem kuchni rosyjskiej oraz niemieckiej. Pod koniec XIX wieku była w dawnej Rzeczypospolitej jedną z trzech najbardziej cenionych kuchni obok warszawskiej i galicyjskiej[1].
Najbardziej znane potrawy
Skilandis – Kindziuk – bardzo sucha kwaskowata pieprzna wędlina
Bandziukas (bandziuk) – sucha wędlina podobna do kindziuka, krócej dojrzewająca i mniej kwaskowa
Chleb wileński – chleb pieczony zgodnie ze specjalną recepturą z mieszanki mąk żytniej razowej i pszennej
Didžkukuliai lub Cepelinai (cepeliny, na Suwalszczyźnie znane jako kartacze) – „pyzy” lepione z ziemniaków i nadziewane farszem, najczęściej z mięsa z dodatkiem cebuli i przypraw, ale czasem również z innych składników.
Čeburėkai – czebureki – smażone na głębokim oleju duże „pierogi”, nadziewane farszem. Podawane z gorącą zupą do popicia. Pochodzą z kuchni kaukaskiej.
Kastinys – lekkie żmudzkie danie ze śmietany oraz masła z przyprawami.
Kibinai (kibiny) – rodzaj dużych pierogów nadziewanych farszem i pieczonych w piekarniku.
Koldūnai – kołduny litewskie – małe pierogi (w Polsce nazywane uszkami) nadziewane surowym farszem i gotowane w zupie, rozpowszechnione na całym terytorium dawnego Wielkiego Księstwa.
Lietuviška gira – kwas litewski – orzeźwiający napój wytwarzany z czarnego żytniego chleba. Napój jest popularny do tego stopnia, że jedną z marek giry wykupiła Coca-Cola.
Litewskie nalewki, zwane trauktinė, robione na miodzie lub owocach (żurawinie, wiśniach, jeżynach). Szczególnie znane są wyroby firmy Stumbras (lit. „żubr”), dostępne do kupienia również w Polsce.
Trejos Devynerios (Trzy dziewiątki – „999”) firmy Stumbras – nalewka na 27 leczniczych ziołach. Występuje w dwóch odmianach:
aptecznej – ziołowej nalewki zalecanej na wzmocnienie i oczyszczenie organizmu
piwo z browaru Švyturys (w Polsce Švyturys Export, Švyturys Baltas (białe pszeniczne), Švyturys Baltijos (ciemne), jak również – Švyturys Extra i Extra Draught)
↑Najwięcej książek kucharskich wydano w latach 1854–1873 oraz w latach 1885–1900. Szczególnie wiele ukazało się w Warszawie, Wilnie, Lwowie i Krakowie.
Sławne bowiem i cenione były najbardziej trzy kuchnie: warszawska, litewska i galicyjska. w: Barbara Adamczewska, Beata Mellerowa, W kuchni babci i wnuczki, 2005, ISBN 83-7386-135-1; 14 mar 05 12:28, Od autorek, onet. fragmenty książek.
.JPG)
