Kurnikówka

Kurnikówka
	; Polana Kurnikówka i widok na Beskid Sądecki
Państwo	Polska
Wysokość	694 m n.p.m.
Pasmo	Pieniny, Pieninki
Sąsiednie szczyty	Ociemny Wierch, Białe Skały
	Położenie na mapie gminy Krościenko nad Dunajcem Kurnikówka
	Położenie na mapie Polski Kurnikówka
	Położenie na mapie województwa małopolskiego Kurnikówka
	Położenie na mapie powiatu nowotarskiego Kurnikówka
	49°25′32,6″N 20°25′26,0″E/49,425722 20,423889

Kurnikówka – przełęcz (694 m) i polana w Pieninach, w grani Pieninek, pomiędzy Ociemnym Wierchem (740 m) i Białymi Skałami, na niektórych mapach nazywanymi Sutrówką (749 m)^[1]. Dawniej z przełęczy Kurnikówka prowadziła leśna ścieżka do doliny Pieńskiego Potoku. Obecnie jest to obszar Pienińskiego Parku Narodowego, a Dolina Pienińskiego Potoku jest obszarem ochrony ścisłej.

Opis polany

Polana Kurnikówka znajduje się na północnych stokach pod przełęczą w granicach Krościenka nad Dunajcem w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim^[2]. Rozciąga się z niej widok na Pasmo Radziejowej w Beskidzie Sądeckim^[3]. Przez przełęcz Kurnikówka oraz górnym i dolnym skrawkiem polany prowadzą dwa szlaki turystyczne^[1].

Polana ma długość 350 m, średnią szerokość 150 m, powierzchnię 5,18 ha i nachylona jest na północny wschód^[4].

Z rzadkich w Polsce roślin na polanie rośnie storczyk drobnokwiatowy^[5]. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadkie, w Polsce zagrożone wyginięciem gatunki porostów: pałecznik jodłowy Calicium abietinum i krwawiec pajęczynowaty Haematomma ochroleucum^[6].

Bogata mykobiota. W 1992 r. znaleziono tutaj 93 gatunki grzybów, w tym rzadkie w Polsce wilgotnice (9 gatunków, m.in. wilgotnicę szarą Gliophorus irrigatus), gąsówkę szarobrązową (Lepista luscina), koralownika białawego (Ramariopsis kunzei), Clitocybe radicellata, dzwonkówkę kosmkowatą (Entoloma sericellum), goździeńca przydymionego (Clavaria fumosa), stożkownicę czapeczkowatą (Porpolomopsis calyptriformis), purchawkę łatkowatą (Lycoperdon mammiforme), pasożytniczego maczużnika główkowatego (Tolypocladium capitatum) i maczużnika nasięźrzałowego (Tolypocladium ophioglossoides). Zdaniem Barbary Gumińskiej aby zachować dotychczasowy, bogaty skład gatunkowego grzybów na tej polanie, powinna być co roku (ewentualnie co dwa lata) koszona, a siano winno być z niej usuwane^[4].

ze Szczawnicy przez przewóz promowy (Nowy Przewóz) na drugą stronę Dunajca. Dalej Sokolą Percią przez Sokolicę, przełęcz Sosnów, Czertezik, Czerteż i Kurnikówkę na Bajków Groń. Czas przejścia od przeprawy promowej na Bajków Groń: 2:30 godz., ↓ 2:15 godz.

z Krościenka na przełęcz Burzana. Czas przejścia 1 godz., ↓ 45 min^[1]

↑ ^a ^b ^c Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008, s. 1 .
↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-01-21] .
↑ JózefJ. Nyka JózefJ., Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 187, ISBN 83-915859-4-8 .
↑ ^a ^b BarbaraB. Gumińska BarbaraB., Grzyby wybranych łąk w Pienińskim Parku Narodowym – stan aktualny i warunki jego zachowania [online], Pieniński Park Narodowy. Pieniny – Przyroda i Człowiek 2, 1992, s. 65–70 [dostęp 2024-10-30] .
↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ., HalinaH. Piękoś-Mirek HalinaH., Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 .
↑ JózefJ. Kiszka JózefJ., ZbigniewZ. Szeląg ZbigniewZ., Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63 .