Masai Mara

Masai Mara National Reserve
Masai Mara Game Reserve
Państwo	Kenia
Data utworzenia	1974
Powierzchnia	1510 km²
	Położenie na mapie Kenii Masai Mara National Reserve
	1°17,4′S 35°54,0′E/-1,290000 35,900000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antylopy gnu i zebry, obszar chroniony Masai Mara

Przeprawa przez rzekę Mara – gnu pręgowane

Masai Mara National Reserve (MMNR), także Masai Mara Game Reserve – obszar chroniony w Kenii, północna część ekosystemu Mara–Serengeti, zajmująca obszar o powierzchni 1510 km². Leży na wysokości ponad 1500 m n.p.m.

W 2010 roku obszar chroniony Masai Mara został wpisany na Listę Informacyjną UNESCO w celu zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Nazwa

Nazwa obszaru Masai Mara pochodzi od zamieszkujących te tereny Masajów i od nazwy przepływającej rzeki Mara^[1].

Geografia

Obszar chroniony Masai Mara położony jest na terenie Prowincji Wielkiego Rowu, w dystryktach Narok i Trans-Mara i graniczy z Parkiem Narodowym Serengeti w Tanzanii^[2]. Obszar chroniony to jedynie 25% kenijskiej części ekosystemu Mara–Serengeti, pozostałe 75%, zamieszkałe przez społeczności Masajów, nie jest objęte oficjalną ochroną^[3].

Obszar chroniony rozciąga się w północno-środkowej części Wielkich Rowów Afrykańskich – jest to szeroka dolina zamknięta od północy skarpą^[2], wznoszącą się na ponad 2000 m n.p.m.^[4] Środowisko Masai Mara jest zróżnicowane – od sawanny, poprzez lasy akacjowe, bagna, lasy nadrzeczne do scrubu z przewagą akacji oraz roślin z rodzaju Croton i Tarchonanthus^[2].

Obszar przecinają rzeki Mara i Talak River^[2]. Mara to jedyna nieokresowa rzeka przepływająca przez Masai Mara i Serengeti, zapewniająca źródło wody pitnej podczas pory suchej^[5]^[6]. We wschodniej części obszaru klimat jest bardziej suchy – średnie opady roczne wynoszą tu ok. 800 mm, a w zachodniej bardziej wilgotny ze średnimi opadami w roku ok. 1200 mm^[2]. Przez cały rok średnie dzienne temperatury wynoszą 30–35 °C, nocami temperatury rzadko spada poniżej 8 °C^[7].

Na ziemi tej mieszkają Masajowie, których zwykle można spotkać podczas wypasu bydła.

Historia

Początki obszaru chronionego Masai Mara sięgają 1948 roku, kiedy utworzono tam obszar chroniony dzikiej przyrody (ang. Wildlife Sanctuary); jego powierzchnia była znacznie mniejsza niż obecnego obszaru, lecz obejmowała również tzw. Mara Triangle między Siria Escarpment, granicą z Tanzanią i rzeką Mara^[8].

W 1961 roku teren rezerwatu poszerzono do 1831 km², a jego administracją zajęła się rada dystryktu Narok^[8].

W 1974 roku teren o powierzchni 1672 km² otrzymał status narodowego obszaru chronionego, a pozostała ziemia została zwrócona lokalnym społecznościom^[8]. W 1976 roku po rozmowach między rządem kenijskim a władzami dystryktu, powierzchnię obszaru pomniejszono o tereny na północnym wschodzie, południowym wschodzie i północy do obecnych 1510 km²^[8]. Od 1995 roku zarządzanie obszarem sprawują wspólnie władze dystryktu Narok i Trans-Mara^[8].

W 2001 roku Mara Triangle przeszedł pod zarządzanie organizacji non-profit Mara Conservancy^[8].

W 2010 roku obszar chroniony Masai Mara został wpisany na listę informacyjną UNESCO w celu zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO^[2].

Przyroda

Na terenie obszaru występuje wiele gatunków dużych roślinożerców – ich gęstość występowania szacowana jest na 240 osobników na km², a biomasa na 30 ton na km²^[2]. Liczba większych i mniejszych roślinożerców w ekosystemie Mara szacowana jest na 2,5 miliona^[2]. Żyje tu największa na świecie liczba zwierząt występujących na sawannie: 650 tys. gazeli, 62 tys. bawołów, ponad 64 tys. impali, ponad 61 tys. sasebi nadbrzeżnych, 7,5 tys. bawolców krowich, ponad 7 tys. żyraf, 3 tys. elandów i 4 tys. słoni^[2], a także krytycznie zagrożony wyginięciem nosorożec czarny^[2].

Występuje tu duża liczba drapieżników: lwów, gepardów, hien i likaonów^[2]. Są też niezliczone hipopotamy, guźce, dzikany i dzikacze, a także krokodyle, antylopy^[2].

Stwierdzono tu ponad 500 gatunków ptaków, m.in. 12 gatunków z rodzaju Cisticola i 53 gatunki szponiastych^[2]. Zimuje tu wiele ptaków migrujących, m.in. bocian biały i sieweczka długonoga^[2]. Występują tu zagrożone wyginięciem baletnik i czołoczub duży^[2].

Przeprawy zwierząt

W lipcu i sierpniu, ma tu miejsce niezwykły spektakl natury – wielka migracja stad antylop gnu (Connochaetes taurinus) i zebr (Equus burchelli), które co roku przemierzają drogę z równin Serengeti do Masai Mara w poszukiwaniu pożywienia, przeprawiając się przez rzekę Mara^[9]. Podczas przepraw ginie rocznie ok. 3 tysiące zwierząt, w większości stratowanych przez napierające na siebie zwierzęta^[9].

Przypisy

↑ J. Onchwati: Sustainable tourism development in the Masai Mara National Reserve, Kenya, East Africa. W: Tourism and Natural Protected Areas. WIT Press, 2013, s. 49-60, seria: Tourism Today. ISBN 978-1-84564-810-7. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o UNESCO: The African Great Rift Valley - The Maasai Mara. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).
↑ Matt Walpole, Geoffrey Karanja, Noah Sitati and Nigel Leader-Williams. „IIED Wildlife & Development Series”, 2003. 14. (ang.).
↑ Adam Scott Kennedy, Vicki Kennedy: Animals of the Masai Mara. Princeton University Press, 2013, s. 10. ISBN 978-1-4008-4491-3. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).
↑ Philip Boon, Paul Raven: River Conservation and Management. John Wiley & Sons, 2012, s. 50-51. ISBN 978-1-119-96196-3. [dostęp 2016-12-17]. (ang.).
↑ Michael E. McClain: Surflace Flows For People and Wildlife in the Transboundary Mara River Basin. W: Paolo Paron, Daniel Ochieng Olago, Christian Thine Omuto, Amanda L. Subalusky: Kenya: A Natural Outlook: Geo-Environmental Resources and Hazards. Newnes, 2013, s. 67-81, seria: Developments in Earth Surface Processes. ISBN 978-0-444-59547-8. [dostęp 2016-12-17]. (ang.).
↑ Adam Scott Kennedy, Vicki Kennedy: Animals of the Masai Mara. Princeton University Press, 2013, s. 11. ISBN 978-1-4008-4491-3. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Matt Walpole, Geoffrey Karanja, Noah Sitati and Nigel Leader-Williams. „IIED Wildlife & Development Series”, s. x, 2003. 14. (ang.).
↑ ^a ^b Philip Briggs: Kenya Highlights. Bradt Travel Guides, 2010, s. 122–123. ISBN 978-1-84162-267-5. [dostęp 2016-12-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne

ORD Group Ltd: Safari Website – Maasai Mara National Reserve. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).

Mapy

Masai Mara Map. [w:] Official site [on-line]. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).
Masai Mara National ReserveMap. [w:] Safarimappers.com [on-line]. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).
Masai Mara Map. [w:] Wikimapia.org [on-line]. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).
Masai Mara Map showing Lodges & Camps

[Onchwati-1] J. Onchwati: Sustainable tourism development in the Masai Mara National Reserve, Kenya, East Africa. W: Tourism and Natural Protected Areas. WIT Press, 2013, s. 49-60, seria: Tourism Today. ISBN 978-1-84564-810-7. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).

[unesco-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o UNESCO: The African Great Rift Valley - The Maasai Mara. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).

[Walpole-3] Matt Walpole, Geoffrey Karanja, Noah Sitati and Nigel Leader-Williams. „IIED Wildlife & Development Series”, 2003. 14. (ang.).

[Kennedy10-4] Adam Scott Kennedy, Vicki Kennedy: Animals of the Masai Mara. Princeton University Press, 2013, s. 10. ISBN 978-1-4008-4491-3. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).

[Boon-5] Philip Boon, Paul Raven: River Conservation and Management. John Wiley & Sons, 2012, s. 50-51. ISBN 978-1-119-96196-3. [dostęp 2016-12-17]. (ang.).

[McClain-6] Michael E. McClain: Surflace Flows For People and Wildlife in the Transboundary Mara River Basin. W: Paolo Paron, Daniel Ochieng Olago, Christian Thine Omuto, Amanda L. Subalusky: Kenya: A Natural Outlook: Geo-Environmental Resources and Hazards. Newnes, 2013, s. 67-81, seria: Developments in Earth Surface Processes. ISBN 978-0-444-59547-8. [dostęp 2016-12-17]. (ang.).

[Kennedy11-7] Adam Scott Kennedy, Vicki Kennedy: Animals of the Masai Mara. Princeton University Press, 2013, s. 11. ISBN 978-1-4008-4491-3. [dostęp 2016-12-18]. (ang.).

[Walpolex-8] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Matt Walpole, Geoffrey Karanja, Noah Sitati and Nigel Leader-Williams. „IIED Wildlife & Development Series”, s. x, 2003. 14. (ang.).

[Briggs-9] Philip Briggs: Kenya Highlights. Bradt Travel Guides, 2010, s. 122–123. ISBN 978-1-84162-267-5. [dostęp 2016-12-17]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]