|
Mauzoleum Chodży Ahmada Jasawiego
  Mauzoleum Chodży Ahmada Jasawiego[1] (kaz. Қожа Ахмет Ясауи кесенесі) – nieukończone mauzoleum wzniesione w latach 1389–1405 z rozkazu Timura dla sufickego mistyka i poety Chodży Ahmada Jasawiego (1106–1166); współcześnie w Turkiestanie w południowym Kazachstanie. Innowacyjna architektura mauzoleum posłużyła za model dla późniejszych budowli wzniesionych w Samarkandzie. W 2003 roku mauzoleum zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. OpisMauzoleum zaczęto budować z rozkazu Timura w 1389 roku jako nowe miejsce spoczynku dla zmarłego w 1166 roku sufickego mistyka i poety Chodży Ahmada Jasawiego[2]. Budowla została wzniesiona w miejscu dawnej cytadeli na północno-wschodnim krańcu miasta[2]. Gmach o wysokości 38,7 metrów, zorientowany na osi północny zachód – południowy wschód, wzniesiono na planie prostokąta o wymiarach 45,8 na 62,7 metrów. Za budulec posłużył materiał wytwarzany z palonej cegły, gipsu, zaprawy i gliny. Ściany zewnętrzne wyłożone są płytkami ceramicznymi z motywami geometrycznymi, zdobione inskrypcjami w piśmie kufickim[2]. Wejście do mauzoleum znajduje się po stronie południowo-wschodniej[2]. Poprzez ejwan wchodzi się do hali głównej – kazandyku – wzniesionej na planie kwadratu o boku 18,2 metra. Halę wieńczy kopuła o średnicy 18,2 metrów i wysokości 28 metrów – największa tego typu w Azji Środkowej. Dach kopuły pokrywają zielone i złote płytki ceramiczne[2]. W środku kopuły znajduje się mniejsza kopuła wewnętrzna o wysokości 17 metrów. Bęben, na którym spoczywa kopuła zewnętrzna, wyłożony jest zielonymi płytkami ceramicznymi ze złotym zdobieniem i cytatami z Koranu. Wnętrze kopuły wewnętrznej zdobią alabastrowe ornamenty stalaktytowe[2]. Pośrodku hali znajduje się ważące dwie tony naczynie z brązu – kazan z 1399 roku[2]. Sarkofag Chodży Ahmada umieszczony jest w północno–zachodnim końcu hali[2]. W mauzoleum znajduje się ponadto 35 innych pomieszczeń, m.in. meczet, refektarz i biblioteka[3]. W roku śmierci Timura – 1405 – mauzoleum nie było jeszcze skończone i budowy zaniechano po śmierci władcy. Niedokończona pozostała fasada i nie wybudowano dwóch zaplanowanych minaretów[2]. Innowacyjna architektura mauzoleum posłużyła za model dla późniejszych budowli wzniesionych w Samarkandzie[3]. Mauzoleum zostało objęte ochroną konserwatorską w latach 30. XX wieku[4]. W okresie ZSRR pozostawało zamknięte, a pielgrzymi odwiedzali je nocą[4]. Od 1991 roku mauzoleum jest oficjalnym miejscem kultu[4]. W 2003 roku mauzoleum zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[3]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||
.jpg)
