Pierwsza wzmianka Miłkowicach pochodzi z około 1320 roku, gdzie opisywano wieś Arnolda (Arnoldisdorph) z 22 łanami[4]. Wieś podlegała parafii w Studnicy[4]. W 1349 pojawiła Arnoldisdorf, a od XV wieku w użyciu była nazwa Arnsdorf[4].
W 1407 właścicielem Miłkowic był Burgold Slewicz[4]. George Busewoy posiadł miejscowość w lenno w 1422 r. Od 1456 r. miejscowość należała do Bernarda Busvoy z Langenwaldau (Grzymalina)[4].
Przed II wojną światową władze hitlerowskie rozbudowały węzeł kolejowy w celach zbrojeniowych[5]. Powstało osiedle pracowników kolei[5].
1 września 1937 r. połączono Miłkowice z miejscowością Siedliska[4]. Nowa miejscowość liczyła ponad 2000 mieszkańców. Funkcjonowały: poczta, apteka, mleczarnia, zajazd[6].
Po II wojnie światowej Miłkowice włączono jako część tzw. Ziem Odzyskanych w granice Polski. Zaraz po wojnie wieś nazwano Kalinowo, a rejon stacji Jaranowo. W 1947 r. obie miejscowości połączono, nadając wspólną nazwę Miłkowice (obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 12 listopada 1946)[7].
W okresie PRL największym pracodawcą Miłkowic były Polskie Koleje Państwowe, które w miejscowej stacji rozrządowej zatrudniały 80% mieszkańców gminy[8]. Oprócz PKP w Miłkowicach funkcjonowały: wytwórnia wód mineralnych, klub, sklepy. Miejscowość wyraźnie dzieliła się na część zagrodową i osiedlową[6].
Podczas restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego PKP w 2000 roku, władze przedsiębiorstwa zdecydowały o ograniczeniu zatrudnienia. Załogę w miłkowickich jednostkach kolei zredukowano o 90% do poziomu 200 osób, wywołując niespotykany wcześniej wzrost bezrobocia w gminie[9]. W 2009 roku bez pracy pozostał co trzeci mieszkaniec gminy[5].
Perspektywy
W sąsiedztwie Miłkowic zalegają największe w Polsce złoża węgla brunatnego, odkryte w latach 50. XX wieku podczas rozpoznawania złóż miedzi. Rozpoczęcie ich eksploatacji będzie równoznaczne z likwidacją miejscowości, która – według wieloletnich planów – znajdzie się pod zwałowiskiem. Planom sprzeciwia się społeczność lokalna i władze samorządowe gminy[10].
Zabytki
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[11]:
dworzec kolejowy, z końca XIX w.
inne zabytki:
folwark, zachowane są jedynie trzy skrzydła. Budynki są w znacznej mierze przebudowane[12]
Budynek dworca kolejowegoWidok na osiedle kolejarskie od strony stacji
W Miłkowicach znajduje się czynna w ruchu pasażerskim i towarowym stacja Miłkowice, na węźle linii kolejowej E 30 III europejskiego korytarza transportowego (Berlin – Kijów) oraz linii do Forst (stacja początkowa) przez Żary i Żagań. Obok zlokalizowane są rozległe tereny kolejowe dawnego węzła towarowego, w przeszłości stanowiącego główne źródło utrzymania miłkowiczan. Od 2006 r. ruch pociągów i obsługa szlabanów są sterowane zdalnie z Bolesławca. Budynek dworca jest nieczynny od 2003 r.
Oprócz połączeń kolejowych, bezpośrednie połączenia Miłkowic z miejscowościami gminy zapewniają prywatne autobusy i mikrobusy, kursujące od Legnicy i Chojnowa. We wsi znajduje się sześć przystanków autobusowych.
Najbliższą drogą krajową jest droga nr 94 (odcinek Chojnów-LegnicaS3), której wjazdy (skrzyżowanie w miejscowości Studnica) oddalone są o 4,2 km od Miłkowic.
Kultura
Miłkowice oficjalnie stanowią od 2017 r. wioskę tematyczną pn. „Miłkowice – Wioska Kolejarzy”. Inicjatywą koordynuje miejscowe stowarzyszenie „Kolejarz” z Siedlisk, które powołała w 2012 roku grupa mieszkańców gminy, w przeważającej części emerytów dawnego przedsiębiorstwa Polskie Koleje Państwowe. Stowarzyszenie przy wsparciu merytorycznym i finansowym władz gminy (wg stanu na rok 2017) organizuje wydarzenia edukacyjne, kulturalne i rekreacyjne (m.in. bieg przełajowy, gry terenowe, eventy) związane tematycznie z kolejnictwem. Powstała ścieżka dydaktyczna z planszami ilustrującymi i opisującymi związek miejscowości z transportem kolejowym[13].
Sport, turystyka, rekreacja
Od 2015 r. rokrocznie w czerwcu odbywa się Ogólnopolski Bieg Przełajowy pn. „Kolej na bieg”.
Miłkowice od 1956 roku posiadają drużynę piłki nożnej – Kolejarz Miłkowice.
Przez Miłkowice przebiega żółty szlak PTTK – „Szlak Dookoła Legnicy”:
↑Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
