Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2008 – siódme mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w dniach 10 maja – 13 lipca 2008 roku w formie ośmiu turniejów – siedmiu eliminacyjnych oraz finałowego rozegranego w Hanowerze. Były jednocześnie kwalifikacją do Pucharu Świata 2009.
Deutscher Rugby-Verband otrzymał prawa do organizacji zawodów w czerwcu 2007 roku pokonując kandydatury z Rosji, Grecji oraz Bośni i Hercegowiny[1]. Walka o tytuł mistrzowski rozstrzygnęła się 12–13 lipca 2008 roku w Hanowerze na AWD-Arena[2], a turniej cieszył się dużym zainteresowaniem publiczności[3][4]. Mistrzem Europy została po roku przerwy została Portugalia, a awans do turnieju finałowego Pucharu Świata uzyskali także Walijczycy, Gruzini, Irlandczycy i Włosi[5][6][7].
Informacje ogólne
Mistrzostwa były jednocześnie europejską kwalifikacją do Pucharu Świata 2009 – awans uzyskało pięć najlepszych zespołów turnieju finałowego[8]. Zaplanowano rozegranie siedmiu turniejów eliminacyjnych – w Danii, Polsce, Chorwacji, Gruzji, Czechach, Grecji i Rosji. Każdy z zespołów miał uczestniczyć w dwóch turniejach eliminacyjnych, za zajęte w nich miejsca otrzymując punkty do klasyfikacji generalnej. Dwanaście najwyżej sklasyfikowanych zespołów, uwzględniając gospodarzy, awansowało do turnieju finałowego[8][5][9][10]. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[8]:
wyników spotkań pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych w tych spotkaniach;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych we wszystkich spotkaniach sezonu.
Przystępujące do zawodów reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników[11]. Mecze odbywały się w pierwszej fazie systemem kołowym w ramach dwóch sześciozespołowych grup, po czym nastąpiła faza pucharowa – po dwie czołowe drużyny z każdej grupy walczyły o medale, zespoły z miejsc trzecich i czwartych o Plate, zaś pozostała czwórka o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej liczby punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie[8]:
wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
większej liczby zdobytych punktów;
większej liczby zdobytych przyłożeń;
rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[8].
