|
Odoaker
Odoaker nazywany także Odowac, łac. Flavius Odovacar, Odovacer albo Fl. Odovac[1] (ok. 433–493) – wódz germański, prawdopodobnie z plemienia Herulów lub Skirów[2].  Początki kariery wojskowejOdoaker był synem księcia Skirów Edicona. Ojciec Odoakra był zaufanym wodzem i doradcą Attyli[3]. W młodości został oficerem w świcie tego ostatniego. Później razem z Sasami zajął Andegawum (dzisiejsze Angers)[3]. Karierę w wojsku rzymskim rozpoczął u boku Rycymera[3]. Później należał do przybocznych oddziałów cesarskich[3]. W cesarstwie zachodniorzymskim doszedł do najwyższych stopni wojskowych – magister militum. Przejęcie władzy 
Ta sekcja od 2024-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Stanął na czele spisku wojska i 23 sierpnia 476 został obwołany królem barbarzyńskich oddziałów zbrojnych w Italii. 4 września 476 zdetronizował ostatniego cesarza zachodniorzymskiego Romulusa Augustulusa i wygnał go do dzisiejszego Neapolu (do willi Castellum Lucullanum). W 480 odesłał insygnia cesarskie do Konstantynopola cesarzowi Zenonowi na znak, że czuje się zależny od władzy cesarzy wschodniorzymskich. W zamian zażądał przyznania mu tytułu patrycjusza. Cesarz Zenon odpowiedział, że Odoaker musi przedłożyć swoje żądania byłemu cesarzowi Juliuszowi Neposowi i przywrócić mu tron cesarstwa zachodniorzymskiego. W liście Zenon zwracał się do Odoakra tytułując go patrycjuszem, tak więc Odoaker uznał, że osiągnął swój cel, czyli podstawę do formalnego sprawowania władzy w Italii jako reprezentant cesarzy wschodniorzymskich. Dla podkreślenia tej sytuacji wybijał na podległym sobie terytorium monety z wizerunkami cesarzy wschodniorzymskich, a nawet przebywającego w Dalmacji cesarza Neposa. Odoaker zachował rzymską armię i administrację. Po śmierci Neposa (480) włączył Dalmację do rządzonego przez siebie państwa. Następnie zdobył Sycylię pokonując Wandalów. Upadek
Ta sekcja od 2024-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Kolejne sukcesy Odoakra w walce z plemionami Rugiów, gdy w 487 podbił zajmowane przez nich Noricum, zaniepokoiły cesarza Zenona, który wykorzystując jako pretekst skargę syna zabitego przez Odoakra króla Rugiów zachęcił króla Ostrogotów Teodoryka do zaatakowania Italii. 28 sierpnia 489[4] wojska Odoakra przegrały bitwę nad rzeką Isonzo, w wyniku czego Teodoryk opanował północną Italię. Odoaker bronił się jeszcze do marca 493 w dobrze ufortyfikowanej Rawennie. W wyniku zawartego ostatecznie porozumienia obaj wodzowie mieli sprawować władzę wspólnie. Po kilku dniach Odoaker został jednak razem z żoną nieznanego imienia, bratem Onuflem i synem Telą zamordowany przez swego rywala Teodoryka podczas wspólnej uczty. Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): Information related to Odoaker |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
