|
Okręty podwodne typu Katsonis
Okręty podwodne typu Katsonis – greckie okręty podwodne z okresu międzywojennego i II wojny światowej. W latach 1925–1928 w stoczniach Forges et Chantiers de la Gironde w Bordeaux oraz Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes zbudowano dwa okręty tego typu, które weszły do służby w Polemiko Naftiko w latach 1927–1928. Obie jednostki uczestniczyły w wojnie grecko-włoskiej z lat 1940–41, a po inwazji Niemiec na Grecję w 1941 roku operowały u boku Royal Navy na Morzu Śródziemnym. „Katsonis” został zatopiony 14 września 1943 roku na Morzu Egejskim przez niemiecki ścigacz okrętów podwodnych UJ-2101. „Papanikolis” został skreślony z listy floty w 1945 roku, a kiosk jednostki został zachowany w Muzeum Morskim w Pireusie. Projekt i budowaOkręty podwodne typu Katsonis zostały zamówione przez rząd Grecji w 1925 roku[1]. Projekt okrętów był dziełem inż. Maxime’a Laubeufa[1][2]; zbliżony był do francuskiego typu Circé, od którego różnił się powiększonym kioskiem[2][3]. „Katsonis” zbudowany został w stoczni Forges et Chantiers de la Gironde w Bordeaux, a „Papanikolis” w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes[3][4]. Stępki okrętów położono w 1925 roku[1], zostały zwodowane w 1926 roku[2][5], a do służby w Polemiko Naftiko przyjęto je w latach 1927–1928[1][4]. Jednostki otrzymały nazwy na cześć greckich bohaterów narodowych – Lambrosa Katsonisa i Dimitriosa Papanikolisa oraz numery burtowe Y-1 i Y-2[1][6].
Dane taktyczno–techniczneJednostki typu Katsonis były średniej wielkości okrętami podwodnymi o konstrukcji dwukadłubowej[2]. Długość całkowita wynosiła 62,4 metra, szerokość 5,3 metra i zanurzenie 3,4 metra (maksymalne 3,6 metra)[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 576 ton, a w zanurzeniu 755 ton[4][7][a]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 1300 koni mechanicznych (KM)[2][3][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM[2][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 9,5 węzła w zanurzeniu[2][3]. Zasięg wynosił 3500 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[2][7]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 m[1][2]. Okręty wyposażone były w sześć wyrzutni torped kalibru 550 mm: dwie wewnętrzne i dwie zewnętrzne na dziobie oraz dwie zewnętrzne na rufie, z łącznym zapasem 7 torped[2][6]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe Schneider kal. 100 mm L/40, umieszczone na obrotowej platformie na przedzie kiosku, z zapasem amunicji wynoszącym 100 naboi[1][5]. W latach 30. jednostki otrzymały działko plot. kal. 40 mm Mark VIII L/39[1]. Załoga pojedynczego okrętu składała się z 39 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][3]. SłużbaObie jednostki uczestniczyły w wojnie grecko-włoskiej z lat 1940–41[8][9]. Po upadku Grecji w 1941 roku „Katsonis” i „Papanikolis” (wraz z okrętami podwodnymi „Glafkos”, „Nirefs” i „Triton”) uciekły do Aleksandrii, którą osiągnęły 25 kwietnia[10]. Okręty operowały u boku Royal Navy w składzie 1. Flotylli Okrętów Podwodnych, stacjonując w Aleksandrii[3][11]. „Katsonis” został zatopiony 14 września 1943 roku na Morzu Egejskim przez niemiecki ścigacz okrętów podwodnych UJ-2101[8]. „Papanikolis” został skreślony z listy floty w 1945 roku, a jego kiosk znajduje się w Muzeum Morskim w Pireusie[1][3]. UwagiPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
