|
Oskar Minkowski
Oskar Minkowski (ur. 13 stycznia 1858 w Aleksocie[1], zm. 18 czerwca 1931 w Fürstenburg an der Havel[1]) – niemiecki lekarz, mający korzenie żydowskie[1], odkrywca roli trzustki w powstawaniu cukrzycy, brat matematyka Hermanna Minkowskiego i ojciec astrofizyka Rudolfa Minkowskiego. ŻyciorysUrodzony 13 stycznia 1858 w Aleksocie w guberni suwalskiej Królestwa Polskiego (obecnie dzielnica Kowna, na Litwie) w rodzinie przedsiębiorcy Lewina Minkowskiego i Racheli z domu Taubmann[1]. W 1872 kampania antysemicka w Imperium Rosyjskim zmusiła rodzinę Minkowskich do emigracji do Królewca, gdzie ukończył rozpoczętą w Kownie naukę gimnazjalną[1]. Następnie kształcił się na Uniwersytecie w Królewcu[2] (1876–1881). W 1881 został doktorem medycyny[1] na podstawie rozprawy Ueber die Aenderungen der elektrischen Erregbarkeiten des Gehirns nach Verschluss der Kopfarterien. Następnie w 1888 podążył za swoim nauczycielem i mentorem Bernhardem Naunynem do Strasburga, gdzie pracował do 1904 roku, w tym ostatnie lata jako profesor interny[1]. W następnym roku pracował w szpitalu w Kolonii, a po kolejnym przeniósł się do Greifswaldu[1], gdzie objął profesurę interny. W 1909 został profesorem Uniwersytetu Wrocławskiego i pozostał w tym mieście do 1926 roku[2][1]. Pod koniec życia przeniósł się do Wiesbaden[1]. Przeszedł na emeryturę w 1926 roku[1]. Jego młodszym bratem był matematyk Hermann Minkowski[1], jeden z nauczycieli Alberta Einsteina. W 1894 Oskar ożenił się z Marie Johanną Siegel[2]. Mieli córkę Laurę i dwóch synów. Jednym z nich był astrofizyk Rudolph Minkowski[2][1]. Do 1938 jego dzieci – a żona w 1940 – wyemigrowały do Stanów Zjednoczonych i Argentyny przed prześladowaniami antysemickimi w Niemczech[2]. Dorobek naukowyMinkowski z Josephem von Meringiem prowadzili badania nad cukrzycą na Uniwersytecie w Strasburgu. W 1889 dowiedli, że usunięcie trzustki wywołuje cukrzycę u psów[3][4]. Wykazali przez to, że to trzustka zawiera regulator poziomu glukozy we krwi[3][4]. Pierwszą pracę wydał na ten temat jeszcze w 1889, następną w 1893[4]. Ich badania spowodowały zogniskowanie wysiłków innych naukowców w tym kierunku, co zaowocowało wyodrębnieniem insuliny przez Fredericka Bantinga, Charlesa Besta oraz Jamesa Collipa[5] i zastosowaniu jej w leczeniu cukrzycy[4]. Po wyizolowaniu insuliny Minkowski zaangażował się we wdrożenie jej lecznictwie[1]. W jego klinice podjęto w 1913 roku próby doustnego podawania wczesnego leku insulinowego Synthalin[4]. Założył w 1923 komitet insulinowy w Niemczech[1]. Kilkukrotnie wybierany był na przewodniczącego Niemieckiego Towarzystwa Chorób Wewnętrznych[1]. W 1900 opisał sferocytozę wrodzoną, zespół wrodzonej niedokrwistości hemolitycznej występujący w Europie Północnej[6]. Zajmował się także żółtaczką hemolityczną[4]. Wykrył, że przyczyną akromegalii jest przerost przysadki[4]. Uczył francuskiego neurochirurga, Clovisa Vincenta[3]. W latach 1902–1932 był 12 razy nominowany do nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny[7]. Wybrane publikacje
UpamiętnienieDla uczczenia pamięci o Oskarze Minkowskim European Association for the Study of Diabetes (EASD) ustanowiła w 1966 r. doroczną nagrodę dla naukowców zajmujących się badaniami w dziedzinie diabetologii[9][1]. Od nazwisk odkrywców sferocytoza wrodzona określana jest jako choroba Minkowskiego-Chauffarda[6]. We Wrocławiu znajduje się ulica jego imienia[10], zaś w Kownie na Aleksocie ulica braci Minkowskich[11].
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||||||
