Płaskowyż Polarny
Płaskowyż Polarny[1] (ang. Polar Plateau, South Polar Plateau)[1] – pokryty czapą lodową płaskowyż w centralnej części Antarktydy Wschodniej, obszar wokół bieguna południowego. NazwaRegion płaskowyżu wokół bieguna jako pierwszy nazwał w 1909 roku Ernest Shackleton (1874–1922) – King Edward VII Plateau[2] . Kolejną nazwę nadała mu w 1911 roku wyprawa Amundsena na biegun południowy – Kong Haakon VII Vidde[2] . Współcześnie funkcjonuje powszechnie nazwa South Polar Plateau[2] . GeografiaPłaskowyż Polarny leży w centralnej części Antarktydy Wschodniej[3] . Wznosi się na wysokość 2500–3000 m i w całości pokryty jest czapą lodową, której grubość dochodzi do 3000 m[3] . W jego środkowej części znajduje się biegun południowy[3] . HistoriaPłaskowyż został odkryty w czasie wyprawy Shackletona w 1909 roku[4] . Ekspedycja dotarła tu pokonując Lodowiec Beardmore’a[4] . Zobacz teżPrzypisyBibliografia
|