Panama Al Brown

Panama Al Brown

Alphonso Teofilo Brown

Pseudonim	Kid Theophilo
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1902 Colón
Data i miejsce śmierci	11 kwietnia 1951 Nowy Jork
Obywatelstwo	Panama
Wzrost	175 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	kogucia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	165
Zwycięstwa	129
Przez nokauty	59
Porażki	19
Remisy	14

Panama Al Brown (właśc. Alphonso Teofilo Brown, ur. 5 lipca 1902 w Colón, zm. 11 kwietnia 1951 w Nowym Jorku^[1]) – panamski bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii koguciej.

Był pierwszym iberoamerykańskim pięściarzem, który zdobył tytuł zawodowego mistrza świata^[2]. Był niezwykle wysoki jak na swoją wagę i posiadał bardzo duży zasięg ramion^[3].

Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1922. W tym samym roku walczył o tytuł zawodowego mistrza Panamy w wadze muszej, ale zremisował z Sailorem Patchettem. Spośród pierwszych 49, które stoczył w panamie i Stanach Zjednoczonych do września 1926, przegrał tylko cztery. Następnie wyjechał do Paryża, gdzie przebywał do końca 1927 i który stał się jego głównym miejsce zamieszkania na wiele lat. We Francji wygrał m.in. z byłym mistrzem świata Eugène Criquim, a przegrał z André Routisem. 29 stycznia 1929 stoczył jedną z najkrótszych walk w historii. 5 sekund po rozpoczęciu 1. rundy powalił ciosem w szczękę Gustave’a Humery'ego, który został wyliczony. Cała walka trwała 15 sekund.

18 czerwca 1929 w Nowym Jorku Brown zdobył wakujący tytuł mistrza świata kategorii koguciej według NYSAC po pokonaniu Gregorio Vidala na punkty. 7 października tego roku również organizacja NBA uznała Browna za mistrza świata^[4]. Wcześniej, 26 lipca tego roku przegrał towarzyską walkę z Battlingiem Battalino.

Brown skutecznie bronił tytułu mistrza świata w następujących walkach:

Wiosną 1934 Brown został pozbawiony tytułu mistrzowskiego przez niemal wszystkie federacje. Powodem było niedotrzymanie zobowiązania do walki z Rodolfo Casanovą^[13]. Był jednak nadal uznawany za mistrza przez europejską federację IBU, poprzednika EBU.

15 maja 1934 w Paryżu Brown został zdyskwalifikowany w 6. rundzie pojedynku towarzyskiego z Gustavem Humerym za stosowanie niedozwolonych sposobów walki. Rozzłoszczeni kibice wtargnęli na ring i dotkliwie pobili Browna oraz zniszczyli halę sportową. 1 listopada tego roku w Tunisie Brown obronił tytuł IBU wygrywając przez nokaut w 10. rundzie z Victorem Perezem, który został wyliczony, gdy reklamował nieczysty cios Browna^[14]. Kolejna obrona nie była udana, gdyż 18 marca 1935 w Walencji Baltasar Sangchili pokonał go na punkty^[15]. Brown stoczył jeszcze jedną walkę (przegraną z Pete'em Sanstolem) i zawiesił karierę. Podjął ją w 1937, w którym wygrał pięć pojedynków (w tym z Victorem Perezem). 4 marca 1938 w Paryżu odzyskał mistrzostwo świata federacji IBU po pokonaniu na punkty Baltasara Sangchiliego^[16]. Wkrótce potem IBU zrezygnowała z uznawania własnych tytułów mistrza świata, w tym należącego do Browna.

Na początku 1939 Brown wyjechał do USA, gdzie stoczył tego roku dwa pojedynki z mało znanymi bokserami. W 1941 i 1942 walczył w Panamie, po czym zakończył karierę. Zmarł w biedzie w 1951 na gruźlicę^[17].

Był osobą homoseksualną, przez pewien czas pozostawał w związku z Jeanem Cocteau, który był również jego managerem w latach 1935–1938^[2].

Został wybrany w 1992 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[17].

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 78-79. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• (Panama) Al Brown [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-05]  (ang.).
• „Panama” Al Brown (Alfonso Teofilo Brown) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-05]  (ang.).
• WilliamW. Dettloff WilliamW., The first Hispanic world boxing champion [online], ESPN, 15 września 2008 [dostęp 2015-06-05]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Browna [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-05]  (ang.).
• Panama Al BROWN [online], Sport & Note [dostęp 2015-06-05]  (ang.).