|
Paweł Czerwiński (1895–1962)
Paweł Czerwiński, hrabia h. Lubicz (ur. 7 lutego 1895 w Olchowcu Wielkim, zm. 28 grudnia 1962 w Eastbury) – polski dyplomata, podporucznik broni pancernych Wojska Polskiego. ŻyciorysUrodził się 7 lutego 1895[1] w Olchowcu Wielkim k. Kamieńca Podolskiego, w rodzinie Kazimierza Ignacego Czerwińskiego h. Lubicz (1859–1942) i Zofii Karoliny Mniszek z Bużenina h. Poraj (1863–1949)[2][3][4]. Urodził się w ósmym pokoleniu rodu Czerwińskich na Wołyniu, przebywających na tych ziemiach od XVI wieku[5]. Był jednym z ośmiorga dzieci Kazimierza i Zofii, jego rodzeństwem byli: Zygmunt (1885–1940, urzędnik, burmistrz Ołyki, ofiara zbrodni katyńskiej[4][2], Irena (ur. 1886), Kazimierz (1888–1926), major kawalerii, kawaler Orderu Virtuti Militari, Natalia (ur. 1890), Zofia (ur. 1892), Janina (zm. 1919), Maria (zm. w dzieciństwie)[6]. Wychowywał się w „Polskim Ognisku Wychowawczym”, które prowadził ks. Jan Gralewski w Starej Wsi, a następnie w Prokocimiu[7]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego. Na początku służył w oddziałach Czerwonego Krzyża, następnie został przeniesiony do wojsk samochodów pancernych. W 1917 awansowany na podporucznika. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został praktykantem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Został przyjęty do Wojska Polskiego i został zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy wojsk samochodowych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[8][9]. Został prezesem towarzystwa byłych wychowanków byłej szkoły. W 1919 udał się na studia do Paryża. Jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i jako podporucznik wojsk samochodowych uczestniczył w obronie Warszawy. W 1928 jako podporucznik rezerwy był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Samochodowych z lokatą 16. Po wojnie, w 1921 ukończył studia École libre des sciences politiques (Wolna Szkoła Nauk Politycznych[10][11]) w Paryżu, gdzie przed laty studiował także jego ojciec, po czym powrócił do pracy w Departamencie Politycznym MSZ w Warszawie. W 1922 był pracownikiem sekretariatu w składzie polskiej delegacji na konferencję w Genui. W 1923–1924 jako oficer rezerwowy był przydzielony do 1 Dywizjonu Samochodowego w Warszawie[12][13]. W 1923 został mianowany attaché poselstwa polskiego w Bukareszcie. Od 1925 pracował w Wydziale I Departamentu Ekonomiczno-Politycznego, do jego dyrekcji i gabinetu ministra spraw zagranicznych. W 1926 został mianowany sekretarzem poselstwa polskiego w Grecji i pełnił tam funkcję chargé d’affaires w czasie nieobecności posła. Później został mianowany pierwszym sekretarzem legacyjnym. W 1934 jako podporucznik rezerwy samochodowy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[14]. Podczas II wojny światowej pełnił urząd chargé d’affaires w polskiej placówce dyplomatycznej w Grecji. Od 1957 do 1958 był kierownikiem polskiego urzędu dyplomatycznego w Irlandii. Zmarł na emigracji 28 grudnia 1962 w Eastbury. W 1964 ukazała się pośmiertnie publikacja Pawła Czerwińskiego pt. Zakon Maltański i stosunki jego z Polska na przestrzeni dziejów. Szkic historyczny[15], nakładem Polskiego Ośrodka Naukowego w Londynie[16] Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||
