|
Powszechna Organizacja „Służba Polsce”    Powszechna Organizacja „Służba Polsce” (SP) – polska państwowa organizacja paramilitarna przeznaczona dla młodzieży w wieku 16–21 lat[1], istniejąca od 1948 do 1955. HistoriaWychowanie młodego pokolenia było ważnym elementem polityki władz komunistycznych, rządzących Polską od 1945. Panowanie nad młodzieżą, w ich mniemaniu, gwarantowało trwałość nowego ustroju, nie cieszącego się zaraz po wojnie powszechną przychylnością społeczeństwa. Młode pokolenie poddawano licznym działaniom polityczno-propagandowym. Dnia 4 czerwca 1945 Sekretariat Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej podjął uchwałę o ujęciu młodzieży od lat 15 w organizacje przysposobienia wojskowego i fizycznego. Dzięki temu stworzone zostałyby ramy organizacyjne dla formacji mającej ukształtować „nowego człowieka”, nie szczędzącego sił dla budowy komunizmu, a przy okazji przygotowywano by młodzież do służby wojskowej[2]. Organizacja utworzona została ustawą z 25 lutego 1948 o powszechnym obowiązku przysposobienia zawodowego, wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego młodzieży oraz o organizacji spraw kultury fizycznej i sportu[3]. Artykuł 1 tej ustawy wprowadził obowiązek powszechnego przysposobienia zawodowego, wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego młodzieży:
Dla bezpośredniego kierownictwa powszechnym przysposobieniem młodzieży utworzono powszechną organizację przysposobienia zawodowego, wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego młodzieży o nazwie „Służba Polsce”. Organizacja nawiązywała do tradycji przedwojennych Junackich hufców pracy (JHP) działających w latach 1936-1939, jednak realizowała ideologiczne cele władz komunistycznych. OpisPowszechny obowiązek przysposobienia zawodowego obejmował naukę, wykonywanie pracy okresowej (do 6 miesięcy przez młodzież w wieku przedpoborowym, zaś przez starszą przez okres nie dłuższy od trwania zasadniczej służby wojskowej)[4] oraz wykonywanie pracy dorywczej, do 3 dni w ciągu miesiąca[5]. Zwolnione od tego obowiązku były:
Komendant Główny mógł nadto zwolnić z całości lub części obowiązków inne osoby[6]. Pobór odbywał się na zasadach podobnych do przyjętych w wojsku i przeprowadzany był przez specjalne komisje, które powoływały młodzież do służby w PO SP rocznikami wg istniejących spisów ludności. Uchylanie się od stawiennictwa przed komisją groziło sankcjami[7], choć w praktyce rzadko były one stosowane. Junacy otrzymywali umundurowanie (bluza drelichowa, spodnie bądź spódnica drelichowa, płaszcz sukienny, furażerka, pas skórzany, pas parciany, orzełek „SP”, trzewiki juchtowe, pantofle skórzane męskie i żeńskie, kurtka watowana) i byli przydzielani do hufców[8]. Zgodnie z artykułem 18 ustawy, organami „Służby Polsce” była główna komenda oraz wojewódzkie, powiatowe (miejskie) i gminne komendy. Komendant główny był powoływany przez Prezydenta RP na wniosek Ministra Obrony Narodowej, zatwierdzony przez Radę Ministrów (artykuł 20 ustęp 1). W części ministerstw utworzono biura lub wydziały dla współdziałania z organizacją. Obsada komend składała się według ustawy między innymi z żołnierzy służby czynnej oraz rezerwy, a także instruktorów, kierowników robót i specjalistów, delegowanych przez właściwych ministrów. Powiatowym (miejskim) komendantom „Służby Polsce” powierzono między innymi prowadzenie ewidencji młodzieży, podlegającej powszechnemu obowiązkowi przysposobienia zawodowego, wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego. Koszty działania organizacji pokrywane były przez Radę Ministrów i poszczególne ministerstwa. Jednostkami organizacji były brygady, bataliony, hufce i drużyny. Młodzież organizowano w jednostkach tworzonych w miejscach zamieszkania lub zatrudnienia – hufcach (miejskie, wiejskie, szkolne, zakładowe) oraz w ramach skoszarowanych oddziałów, w których dziewczęta i chłopcy pracowali z dala od domów – brygadach (operacyjne, inwestycyjne, rolne i inne). Brygady SP pracowały między innymi przy: odbudowie Warszawy, budowie ośrodków przemysłowych (między innymi Nowa Huta), osuszaniu Żuław, w kopalniach i kamieniołomach. Do specjalnych brygad, tak zwanych „nadkontyngentowych” pracujących w kopalniach i kamieniołomach wcielano przymusowo młodzież z grup społecznych uznawanych przez władze za wrogie politycznie (zamożni rolnicy, przedwojenni kupcy, przemysłowcy czy urzędnicy państwowi, mniejszość ukraińska)[9]. Na podstawie artykułu 1 ustawy z 2 września 1994 o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu[10] żołnierzom tych brygad przyznano dodatek do emerytury lub renty. Organizacja politycznie kontrolowana była przez PPR (później PZPR) za pośrednictwem Związku Walki Młodych (ZWM), później ZMP, organizacyjnie powiązana z wojskiem. Organizacja prowadziła obowiązkowe przysposobienie zawodowe, wojskowe, wychowanie fizyczne oraz indoktrynację polityczno-ideologiczną. Artykuł 52 ustawy przewidywał, że kierownicy i instruktorzy:
W 1949 do „Służby Polsce” należało około 1,2 mln osób. W 1953 ograniczono liczbę hufców i brygad oraz pracowników oraz wprowadzono zaciąg ochotniczy, zaś 17 grudnia 1955 uchwałą Rady Ministrów „Służba Polsce” została rozwiązana. Jej następcą zostały powołane w 1958 Ochotnicze Hufce Pracy. Komendantem Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” był Edward Braniewski (1948–1951), a następnie Aleksander Sław (1950–1955) i Jan Zajdel (1955–1956)[11]. W filmieDziałalność „Służby Polsce” w okresie powojennym przedstawiono w filmie Trzy opowieści z 1953 roku, a także w serialu Przyjaciele z 1979 roku (odc. 3. Praca) oraz w serialu Dom z 1980 roku (odc. 5 Ponad 200 czwartków). Nawiązania znalazły się również w filmie Miś Stanisława Barei z 1981 roku (piosenka Hej, młody junaku) oraz w serialu Czterdziestolatek Jerzego Gruzy z 1974 r. (odc. 1 Toast, czyli bliżej niż dalej) – wspomnienie pracy w SP razem z Wiesławem Gołasem. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (organizacja polityczna): |
