|
Reimond Manco
Reimond Orángel Manco Albarracín (ur. 23 sierpnia 1990 w Limie) – peruwiański piłkarz z obywatelstwem wenezuelskim, występujący najczęściej na pozycji ofensywnego pomocnika, obecnie zawodnik peruwiańskiego Sport Boys. Znany między innymi z kontrowersyjnych zachowań Manco urodził się w stolicy Peru, Limie, jednak większość dzieciństwa spędził w Wenezueli. Piłkę nożną zaczął uprawiać zawodowo w wieku piętnastu lat, w peruwiańskiej szkółce piłkarskiej Cantolao. Po kilku miesiącach został piłkarzem młodzieżowego zespołu Alianzy Lima. Do pierwszego zespołu został włączony wiosną 2007 i w kwietniu zadebiutował w lidze peruwiańskiej. W latach 2008–2010 był zawodnikiem holenderskiego klubu PSV Eindhoven, w barwach którego rozegrał dwa spotkania w Eredivisie, a także jeden mecz w Lidze Mistrzów UEFA. Z PSV wypożyczany był do holenderskiego Willem II oraz peruwiańskiego Juan Aurich. Latem 2010 definitywnie przeniósł się do drużyny z siedzibą w Chiclayo. Wiosną 2011 przebywał na wypożyczeniu w Atlante. Jego umowa z meksykańskim zespołem została rozwiązana z winy zawodnika w marcu. Po powrocie do Juan Aurich wywalczył z zespołem mistrzostwo Peru w rozgrywkach Descentralizado 2011. Wiosną 2012 został dyscyplinarnie odsunięty od składu i wypożyczony do Leónu de Huánuco. W połowie 2012 roku Manco wyjechał do Kataru, podpisując umowę z Al-Wakrah SC, gdzie jednak przez pół roku nie zagrał w żadnym spotkaniu. Szybko powrócił do ojczyzny, na zasadzie wypożyczenia, przechodząc do drużyny beniaminka pierwszej ligi, Club Universidad Técnica de Cajamarca. W 2005 roku Manco reprezentował Wenezuelę na Mistrzostwach Ameryki Południowej U–15, jednak ostatecznie zdecydował się występować w peruwiańskiej kadrze. Podczas gry w reprezentacji Peru U–17 został wybrany najlepszym piłkarzem Młodzieżowych Mistrzostw Ameryki Południowej 2007, co zaowocowało wieloma ofertami z klubów europejskich. W tym samym roku awansował z reprezentacją narodową do ćwierćfinału Mistrzostw Świata U–17. Wystąpił w czterech meczach na Mistrzostwach Ameryki Południowej U–20 2009. W seniorskiej kadrze Peru zadebiutował 6 lutego 2008 w meczu z Boliwią. Życie prywatneManco przyszedł na świat w Lurín[1], jednej z najbiedniejszych dzielnic stolicy Peru[2], Limy, jako syn José Manco[3] i Angeli Marii Albarracín[4]. Posiada trzy siostry[5], jego kuzynem jest inny peruwiański piłkarz – Paulo Albarracín[6]. W 1992 roku rodzice Manco zadecydowali o przeprowadzce do krewnych, mieszkających w Wenezueli[2]. Zawodnik mieszkał w tym kraju do ósmego roku życia, a następnie w latach 2003–2005[1]. Idolami piłkarskimi Manco są Jefferson Farfán, Carlos Tévez, Rodrigo Palacio oraz Juan Román Riquelme[5]. W wieku osiemnastu lat Manco wziął ślub z modelką Fiorellą Vento. Uroczystość miała miejsce 29 stycznia 2009 w Lurín[7]. Para rozstała się kilkanaście miesięcy później[8]. Później spotykał się z innymi modelkami, Fiorellą Alzamorą[9] i Shirley Aricą[10]. Kariera klubowaAlianzaPo powrocie do Peru matka nastoletniego wówczas Manco, widząc u syna ponadprzeciętny talent do gry w piłkę, zapisała go do szkółki piłkarskiej Academia Cantolao. W 2002 roku, w barwach Cantolao młody zawodnik wziął udział w szwedzkim Gothia Cup – największym na świecie młodzieżowym turnieju[11]. Z pierwszych zarobionych dzięki grze w piłce pieniędzy Manco sfinansował operację matki oraz umożliwił ojcu leczenie cukrzycy[2]. Podczas gry w Cantolao Manco został zauważony przez skautów stołecznej Alianzy. Niedługo dołączył do rezerw tego klubu[1] i występował na przemian w zespole do lat siedemnastu i dwudziestu[5]. Do seniorskiej drużyny dołączył na początku sezonu 2007[1]. Szansę debiutu w peruwiańskiej Primera División otrzymał od trenera Gerardo Pelusso w wieku szesnastu lat[12], 7 kwietnia 2007 w wygranym 2:0 spotkaniu z Alianzą Atlético de Sullana[5], wchodząc na plac gry w 87 minucie za Júniora Rossa[13]. We wrześniu 2007 nowym szkoleniowcem Alianzy został Chilijczyk Miguel Ángel Arrué, który zaczął dawać szansę gry młodym piłkarzom, którzy uczestniczyli w MŚ U–17 2007[14][15]. Pierwszą bramkę w lidze peruwiańskiej Manco strzelił 2 grudnia 2007 w wygranym 3:2 spotkaniu z Coronelem Bolognesi[1][16]. Kolejne dwa gole zdobył 23 marca 2008 w zremisowanym 1:1 meczu z José Gálvez oraz 25 czerwca 2008 w wygranej 2:1 konfrontacji z Universidadem César Vallejo[17]. W grudniu 2007 został wybrany przez internautów sportowcem roku w Peru – w głosowaniu wyprzedził surferkę Sofíę Mulánovich oraz tenisistę Luisa Hornę[18]. 24 lutego 2008, niedługo po podpisaniu kontraktu z PSV Eindhoven, który miał zacząć obowiązywać dopiero od 1 lipca, Manco wywołał poruszenie w mediach swoją wypowiedzią, jakoby marnuje czas w Peru grając dla Alianzy. Później przeprosił kibiców i piłkarzy klubu za swoje słowa[19]. Zawodnik był także podejrzany o rozpoczęcie 24 maja 2008 bójki w dyskotece, czemu jednak zaprzeczył[20]. PSVW 2007 roku, podczas Mistrzostw Ameryki Południowej U–17, dobra forma prezentowana przez Manco została dostrzeżona przez Pieta de Vissera, skauta ówczesnego mistrza Holandii – PSV Eindhoven. De Visser porównał go do młodego Jeffersona Farfána, reprezentanta Peru i zawodnika drużyny z Eindhoven[21]. Zainteresowane zatrudnieniem wychowanka Academii Cantolao były też kluby takie jak Boca Juniors[22], River Plate[23], Real Madryt[24], Liverpool, Chelsea[25], Inter Mediolan[26], A.C. Milan, ACF Fiorentina[27] i FC Barcelona[2]. W lutym 2008 piłkarz, razem ze swoim ojcem, agentem Raúlem Gonzálezem i prezydentem Alianzy Carlosem Franco, udał się do Holandii na negocjacje dotyczące kontraktu, był także obecny na ligowym meczu PSV z sc Heerenveen[28]. 9 lutego 2008 oficjalna strona PSV podała informację, iż Manco podpisał z zespołem pięcioletni kontrakt[29]. Holenderski klub wykupił go z Alianzy za sumę 2 milionów dolarów (30% kwoty zgodnie z wcześniejszą umową otrzymała Academia Cantolao)[1]. Była to najwyższa transakcja w historii peruwiańskiego futbolu[30]. Jednocześnie Alianza i PSV zawarły trzyletnią umowę o współpracy[29]. W przedsezonowym meczu towarzyskim z angielskim Newcastle United (2:2) Manco strzelił pierwszego gola w barwach nowego zespołu[31]. W oficjalnym meczu pierwszej drużyny zawodnik zadebiutował 23 września 2008 w wygranej 3:0 konfrontacji z rezerwami PSV, w drugiej rundzie Pucharu Holandii[32]. Premierowy mecz w Eredivisie 18-letni Peruwiańczyk rozegrał 29 listopada 2008 z sc Heerenveen. Spotkanie zakończyło się wynikiem 2:2, a Manco pojawił się na placu gry w 81 minucie i kilka sekund później zanotował asystę przy kontaktowym trafieniu Danny'ego Koevermansa[33]. Za ten występ były zawodnik Alianzy otrzymał dobre recenzje[34]. Drugie, a zarazem ostatnie spotkanie ligowe w barwach klubu z Eindhoven peruwiański pomocnik rozegrał 6 grudnia 2008 z FC Groningen. Pojawił się na boisku w doliczonym czasie gry za Danko Lazovicia[35]. Podczas gry w Eindhoven Manco nie potrafił wywalczyć sobie miejsca w podstawowej jedenastce PSV, mając za konkurentów do gry w składzie Balázsa Dzsudzsáka, Danny'ego Koevermansa, Danko Lazovicia, Nordina Amrabata i Olę Toivonena. Do nieudanego pobytu w PSV przyczyniły się także częste kontuzje odnoszone przez piłkarza oraz nie najlepsze stosunki z trenerem Fredem Ruttenem, który trenował Manco jesienią 2009[34]. Manco w barwach PSV brał także udział w Lidze Mistrzów UEFA 2008/2009. Jedyny występ w tych rozgrywkach zanotował 9 grudnia 2008, kiedy to drużyna prowadzona przez Huuba Stevensa przegrała 1:3 z Liverpoolem w szóstej kolejce rundy grupowej. Peruwiańczyk zmienił w 80 minucie Edisona Méndeza[36]. PSV ostatecznie zajęło ostatnie miejsce w liczącej cztery drużyny grupie i nie awansowało do fazy pucharowej[37]. Willem II2 lutego 2009 Manco na zasadzie wypożyczenia do końca sezonu 2008/2009 zasilił holenderski zespół Willem II[38]. W barwach ekipy z Tilburga rozegrał dwa spotkania w Eredivisie: 13 lutego przeciwko Utrechtowi (0:2, grał do 61 minuty[39]) i 28 lutego przeciwko Heracles Almelo (0:3, wszedł w 67 minucie). W obydwóch spotkaniach piłkarz spisał się poniżej oczekiwań[34]. Na zakończenie rozgrywek drużyna Willem II zajęła dwunaste miejsce w tabeli (na osiemnaście zespołów)[40]. Juan Aurich22 grudnia 2009 ogłoszono, że rundę wiosenną sezonu 2010 Manco spędzi w ojczyźnie, w zespole Juan Aurich[41]. Głównym powodem jego powrotu do rodzinnego kraju była chęć regularnej gry, która pozwoliłaby mu się dostać do składu reprezentacji narodowej[42]. Peruwiańczyk związał się z nową drużyną półrocznym wypożyczeniem. Pierwsze oficjalne spotkanie w klubie z siedzibą w Chiclayo rozegrał 28 stycznia 2010 przeciwko meksykańskiemu Estudiantes Tecos. Mecz ten, wygrany ostatecznie przez Juan Aurich 2:0, odbył się w rundzie wstępnej Copa Libertadores, natomiast Manco wystąpił w nim przez pełne 90 minut[43]. Swój debiut ligowy w barwach Aurich reprezentant Peru zanotował 15 lutego 2010 w zakończonej remisem 1:1 konfrontacji Juan Aurich z Melgar. 19-latek wybiegł na boisko w podstawowym składzie i w 62 minucie otrzymał drugą żółtą i w konsekwencji czerwoną kartkę[44]. Pierwszą bramkę dla Juan Aurich Manco strzelił 17 marca 2010 w spotkaniu ze swoim byłym klubem, Alianzą Lima, wchodzącym w skład czwartej kolejki fazy grupowej Copa Libertadores. Podwyższył wówczas prowadzenie swojego zespołu na 3:1 (ostateczny wynik meczu to 4:2)[45]. Podczas rozgrywek pierwszej rundy ligi peruwiańskiej w sezonie Descentralizado 2010 Manco wystąpił w 21 spotkaniach (w tym 18 wyjściowej jedenastce), strzelając dwie bramki (21 marca w wygranym 3:0 meczu ze Sport Boys[46] oraz 20 czerwca w zremisowanym 1:1 spotkaniu z Universidadem San Martín[47]). Jego drużyna zajęła szóste miejsce (na szesnaście zespołów) w ligowej tabeli z dorobkiem 48 punktów na koncie[48]. Latem 2010 zatrudnieniem Manco było zainteresowane pięć ekip hiszpańskiej Primera División – CA Osasuna, Atlético, Real Saragossa, Deportivo La Coruña oraz RCD Mallorca[42]. Ostatecznie 16 lipca 2010 władze klubu Juan Aurich wykupiły z PSV Eindhoven 19-latka za nieujawnioną kwotę[49]. Zawodnik związał się z drużyną trzyletnią umową[50]. W ligowej rundzie jesiennej (tzw. Liguilli) pojawił się na boisku 8 razy, strzelając bramkę 28 października w wygranym 3:1 spotkaniu ze Sportem Huancayo[51]. Na koniec sezonu Descentralizado 2010 Manco utrzymał ze swoją drużyną szóstą lokatę w tabeli, co umożliwiło Juan Aurich występy w Copa Sudamericana 2011[52]. W grudniu 2010 20-letni zawodnik był łączony z transferem do kanadyjskiego Toronto FC[53]. Manco w barwach Juan Aurich brał udział w turnieju Copa Libertadores 2010. W rozgrywkach tych Peruwiańczyk rozegrał siedem spotkań (dwa w fazie wstępnej – z Estudiantes Tecos[43][54] – oraz pięć w fazie grupowej – po dwa z Estudiantes[55][56] i Alianzą[45][57], a także jedno z Bolívarem[58]), strzelając bramkę w meczu z Alianzą[45]. Jego zespół zajął trzecie, przedostatnie miejsce w grupie, nie kwalifikując się do 1/8 finału[59]. Atlante30 grudnia 2010 Manco na zasadzie rocznego wypożyczenia został zawodnikiem meksykańskiego zespołu Atlante FC z siedzibą w mieście Cancún[60]. Trener drużyny, Miguel Herrera, przyznał, iż chciał sprowadzić 20-latka do swojego klubu już wcześniej, będąc szkoleniowcem Tecos UAG[61]. Młody Peruwiańczyk zastąpił w Atlante swojego rodaka, Johana Fano, który po wywalczeniu tytułu króla strzelców ligi powrócił do ojczyzny, do Universitario de Deportes[62]. Manco przyleciał do Meksyku 5 stycznia 2011[60]. W nowej drużynie 20-latek zadebiutował 15 stycznia, w wygranym 3:0 spotkaniu drugiej kolejki sezonu Clausura 2011 z Cruz Azul. Zmienił wówczas w 65 minucie Mario Ortiza i zanotował asystę przy trafieniu Christiana Bermúdeza na 2:0[63]. W barwach zespołu Atlante Manco wystąpił w meksykańskiej Ligi MX jeszcze sześciokrotnie, trzy razy wychodząc na plac gry w wyjściowej jedenastce – w 4 kolejce z Pueblą (2:0)[64], 5 kolejce z Guadalajarą (0:2)[65] oraz w 6 kolejce z San Luis (0:0)[66]. 10 marca 2011 Manco spóźnił się na trening zespołu Atlante. Na ćwiczenia przybył w bardzo złej kondycji fizycznej. Szkoleniowiec Miguel Herrera i klubowy medyk Juan Manuel Mejía poddali Manco badaniom lekarskim, które wykazały, że znajdował się on pod wpływem alkoholu. Zawodnik usprawiedliwiał swoje spóźnienie domniemanym porwaniem – według wersji Peruwiańczyka został on napadnięty wraz z kuzynem dzień wcześniej w Cancún przez uzbrojonych mężczyzn, jednak ostatecznie udało im się uciec i ukryć w domu trenera przygotowania fizycznego Atlante[67][68]. W wyniku tej sytuacji Manco rzekomo stracił telefon komórkowy, pieniądze i biżuterię. Piłkarz zgłosił porwanie do sądu stanowego Quintana Roo. Tutaj wyszły na jaw rozbieżności w zeznaniach piłkarza i jego kuzyna (Manco twierdził, że porywaczy było pięciu, a kuzyn mówił o dwóch napastnikach)[67]. Na nagraniach z kamer bezpieczeństwa nie zarejestrowano obecności zawodnika i całego zajścia. Dyrektor generalny Atlante, José Antonio García, oznajmił o natychmiastowym rozwiązaniu umowy z Peruwiańczykiem z winy zawodnika, który przychodząc na trening pod wpływem alkoholu poważnie naruszył zasady panujące w klubie[69]. García nazwał Manco mitomanem i przestępcą oraz uznał, że z premedytacją chciał on opuścić klub[70][71]. Po tym zajściu piłkarz powrócił do ojczyzny[71] i otrzymał ofertę z peruwiańskiej drużyny Sport Boys[72], rozważał także zakończenie kariery piłkarskiej[73]. Władze zespołu Juan Aurich, z którego Manco wypożyczony był do Atlante, postanowiły nie interweniować w tej sprawie[74]. 24 marca prokurator generalny miasta Cancún ogłosił, iż wniesiona do sądu przez Manco sprawa porwania została unieważniona z powodu fałszywych zeznań gracza, natomiast piłkarzowi w razie ponownego przybycia do Cancún grozi nawet aresztowanie[75]. Przez następne cztery miesiące Manco pozostawał bez klubu. W tym czasie wziął udział w telewizyjnym reality–show "Amigos y Rivales"[76]. Na początku sierpnia 2011 wznowił treningi z zespołem Juan Aurich, prowadzonym przez kolumbijskiego szkoleniowca Diego Umañę[77]. 6 października tego samego roku Peruwiańska Federacja Piłki Nożnej zezwoliła zawodnikowi na występy w oficjalnych meczach Juan Aurich[78]. Swój pierwszy mecz po powrocie do drużyny z Chiclayo Manco rozegrał 15 października w lidze peruwiańskiej ze swoim byłym klubem Alianzą Lima (0:1), kiedy to w 60 minucie zmienił Andersona Cueto[79]. 14 grudnia 2011 Juan Aurich w play–offowym trójmeczu zwyciężył z macierzystym zespołem Manco, Alianzą Lima (1:2, 1:0, 0:0, 3:1 po rzutach karnych), zapewniając sobie pierwszy w historii klubu tytuł mistrza Peru[80]. 21-letni pomocnik pojawił się na placu gry tylko w ostatnim z meczów z Alianzą, w roli rezerwowego[81]. León de HuánucoPod koniec stycznia 2012 Manco został dyscyplinarnie odsunięty od pierwszej drużyny Juan Aurich, po tym, jak ponownie przyszedł na trening pod wpływem alkoholu[82]. Zarząd klubu zaczął szukać nowego zespołu dla zawodnika; ostatecznie po kilku dniach został on wypożyczony na rok do peruwiańskiego pierwszoligowca – Leónu de Huánuco[83]. W prowadzonej przez urugwajskiego szkoleniowca Aníbala Ruiza ekipie zadebiutował 6 lutego 2012 w meczu towarzyskim z Santiago Wanderers, kiedy to pojawił się na placu gry w drugiej połowie, zanotował asystę przy trafieniu Ramóna Cardozo i obejrzał czerwoną kartkę[84]. Pierwsze oficjalne spotkanie dla Leónu rozegrał 4 marca tego samego roku, wygrane 1:0 z Inti Gas w lidze, wychodząc na plac gry w wyjściowej jedenastce[85]. Podczas czterech miesięcy spędzonych w klubie rozegrał sześć spotkań, z czego cztery w pierwszym składzie i zanotował dwie żółte kartki. Gdy odchodził z Leónu, jego drużyna zajmowała siódme miejsce w tabeli[86]. Al-WakrahW maju 2012 Manco podpisał czteroletnią umowę z katarskim zespołem Al-Wakrah SC[87]. Prezes Juan Aurich, Edwin Oviedo, wspólnie z zawodnikiem poleciał do Kataru w celu sfinalizowania negocjacji[88]. Kwota transferu oscylowała wokół czterech milionów dolarów[87]. Sam Manco entuzjastycznie podszedł do gry w Al-Wakrah i jednocześnie zadeklarował chęć powrotu do reprezentacji Peru na eliminacje do Mistrzostw Świata 2014[89]. Z gażą 100 tysięcy dolarów miesięcznie został jednym z najlepiej opłacanych graczy w lidze katarskiej[90]. Trzy miesiące później, z powodu przekroczenia limitu obcokrajowców w drużynie, Manco nie został uwzględniony przez sztab szkoleniowy przy ustalaniu składu na przedsezonowe zgrupowanie, natomiast zarząd Al-Wakrah postanowił wypożyczyć zawodnika do innego klubu[91]. Sam piłkarz zaprzeczył tym informacjom i zapewnił, że trenuje z resztą zespołu[92], jednak ostatecznie nie rozegrał żadnego oficjalnego spotkania w barwach Al-Wakrah i występował jedynie w rezerwach klubu. Jednym z ważniejszych czynników, które zadecydowały o jego niepowodzeniu w Katarze, była zmiana trenera – zaraz po transferze Manco Adnan Dirjal został zastąpiony przez Mehmeda Baždarevicia. Po kilku miesiącach piłkarz powrócił do Peru, gdzie rozpoczął negocjacje transferowe z tamtejszymi i brazylijskimi drużynami – Fluminense FC, CR Flamengo i São Paulo[93]. W jednym z wywiadów uznał, iż ostatnie trzy lata w jego karierze były dla niego straconym czasem[94]. UTCW styczniu 2013 Albert Cabanillas, dyrektor generalny klubu UTC de Cajamarca, który w poprzednim sezonie po dziewiętnastu latach przerwy awansował do pierwszej ligi peruwiańskiej[95], ogłosił, że Manco zasilił zespół na zasadzie sześciomiesięcznego wypożyczenia[96]. W nowym zespole zadebiutował 24 lutego 2013 w wygranym 3:1 ligowym meczu z Ayacucho FC[97]. Niemal od razu został podstawowym zawodnikiem UTC, szybko osiągnął bardzo wysoką formę, i, jak sam przyznał, odzyskał motywację i radość z gry w piłkę[98]. Jego świetne występy zaowocował zainteresowaniem ze strony czołowego peruwiańskiego zespołu Sporting Cristal[99], a także rozpoczęły dyskusję w mediach o ewentualnym powrocie zawodnika do reprezentacji kraju[100]. Kariera reprezentacyjnaWybór kadryManco podczas pobytu w Wenezueli po raz pierwszy zaczął grać w piłkę, występował także w tamtejszej reprezentacji do lat 15 na Młodzieżowych Mistrzostwach Ameryki Południowej 2005 w Boliwii[101]. Wiele osób błędnie uważało, że zawodnik urodził się na wenezuelskiej wyspie Margarita i z tego powodu powinien w przyszłości reprezentować barwy dorosłej kadry Wenezueli[5]. Serafín Boutureira, przewodniczący komisji ds. reprezentacji Wenezueli, Amleto Bonaccorso, trener reprezentacji Wenezueli do lat 17 oraz Rafael Esquivel, prezes Wenezuelskiego Związku Piłki Nożnej, kilkakrotnie kontaktowali się w tej sprawie z Manco i jego rodzicami. Ostatecznie 12 marca 2007, po rozmowie rodziców niepełnoletniego zawodnika z władzami Peruwiańskiej Federacji Piłkarskiej Manco zdecydował się wystąpić w kadrze Peru[101]. W wywiadzie, którego udzielił kilka dni później agencji prasowej Andina, powiedział:
U–17Manco w 2007 roku został powołany przez Juana José Oré na Mistrzostwa Ameryki Południowej U–17 w Ekwadorze. Peruwiańska reprezentacja zajęła pierwsze miejsce w liczącej pięć drużyn grupie A, notując dwa zwycięstwa (2:1 z Brazylią[103] oraz 4:1 z Boliwią[104]), remis (0:0 z Ekwadorem[105]) i porażkę (1:3 z Chile[106]). Manco strzelił po jednym golu w spotkaniach z Brazylią[103] i Boliwią[104]. W rundzie finałowej jego zespół zajął czwarte miejsce (na sześć drużyn) po zwycięstwie z Wenezuelą (2:1)[107], remisach z Ekwadorem (2:2)[108] i Argentyną (1:1)[109] oraz porażkach z Brazylią (0:4)[110] i Kolumbią (0:3)[111]. W tej fazie rozgrywek zawodnik Alianzy zanotował trafienie w spotkaniu z Ekwadorem[108]. Ostatecznie Peruwiańczycy zakwalifikowali się na Mistrzostwa Świata U–17 w Korei Południowej, natomiast Manco został wyróżniony nagrodą dla najlepszego gracza południowoamerykańskich mistrzostw, pokonując w oficjalnym plebiscycie CONMEBOL Brazylijczyka Lulinhę, Kolumbijczyka Cristiana Nazaritha oraz Argentyńczyka Eduardo Salvio[112]. Po sensacyjnym zwycięstwie z Brazylią w fazie grupowej filigranowy Peruwiańczyk został porównany przez brazylijską prasę do Romário[5]. W sierpniu 2007 Manco brał udział w Mistrzostwach Świata do lat 17. Wystąpił wówczas we wszystkich meczach drużyny narodowej – w fazie grupowej, którą Peruwiańczycy zakończyli na pierwszym miejscu, rozegrał spotkania z Koreą Południową (1:0)[113], Togo (0:0)[114] oraz Kostaryką (1:0)[115]. W 1/8 finału, w meczu z Tadżykistanem, Manco zdobył bramkę w 13 minucie, wykorzystał także swoją jedenastkę w serii rzutów karnych, wygranej ostatecznie przez Peru 5:4[116]. Zespół peruwiański odpadł z turnieju w ćwierćfinale po porażce 0:2 z Ghaną[117]. Podczas gry w reprezentacji U–17 Manco pełnił rolę lidera prowadzonej przez Juana José Oré peruwiańskiej drużyny[5]. U–20W 2009 roku Manco brał udział w mistrzostwach Ameryki Południowej U–20 w Wenezueli. Wystąpił we wszystkich czterech spotkaniach peruwiańskiej kadry: z Ekwadorem (1:2)[118], Kolumbią (0:1)[119], Argentyną (1:2)[120] i Wenezuelą (1:3)[121]. W ostatnim z wymienionych spotkań został ukarany czerwoną kartką w 54 minucie gry. Ostatecznie prowadzona przez Héctora Chumpitaza reprezentacja Peru z czterema porażkami na koncie zajęła ostatnie, piąte miejsce w grupie B, nie kwalifikując się do rundy finałowej[122]. Dorosła reprezentacjaW dorosłej kadrze narodowej Peru Manco zadebiutował za kadencji José del Solara, 6 lutego 2008 w przegranym 1:2 towarzyskim spotkaniu z Boliwią[123]. 17-latek wszedł wówczas na plac gry w 62 minucie, zmieniając Sidneya Faiffera[124]. 13 października 2010, po przegranym 0:1 wyjazdowym spotkaniu towarzyskim z Panamą, Manco, wraz z innymi reprezentantami Peru, Jeffersonem Farfánem i Johnem Galliquio, udał się do dyskoteki, gdzie przebywał do późnych godzin porannych[125]. Urugwajski selekcjoner Sergio Markarián odsunął trzech piłkarzy od kadry[126]. Później Manco w wywiadach wielokrotnie przepraszał za swoje zachowanie[60]. Nie znalazł się w składzie na rozgrywany w Argentynie turniej Copa América 2011, gdzie Peruwiańczycy doszli do półfinału i zajęli trzecie miejsce[127]. W czerwcu 2013 Markarián ogłosił, że Manco zostanie powołany na najbliższe spotkania reprezentacji[128]. Statystyki karieryKlubowe
Ostatnia aktualizacja: 1 stycznia 2013. Legenda:
Reprezentacyjne
Ostatnia aktualizacja: 1 stycznia 2013. OsiągnięciaJuan Aurich
Reprezentacja Peru
Indywidualne
Styl gryManco jest kreatywnym, dynamicznym i zwrotnym graczem[34]. Jednymi z jego największych atutów są ponadprzeciętnie rozwinięta technika oraz zmiana tempa gry[2][5]. Peruwiańczyk posiada także dobrą szybkość, przyspieszenie i drybling, często zalicza asysty przy trafieniach kolegów z drużyny. Precyzyjnie wykonuje stałe fragmenty gry[2]. Mankamentem ofensywnie grającego zawodnika jest natomiast stosunkowo mała liczba strzelanych goli, z reguły nie potrafi też ustabilizować swojej formy[34]. Teófilo Cubillas, legendarny piłkarz peruwiański, ogłosił Manco swoim następcą[129]. Filigranowy pomocnik był także porównywany do Ronaldinho[130], Lionela Messiego[5][25] czy Hugo Sotila[34]. Przypisy
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
