|
Roscoe Tanner
Roscoe Tanner (ur. 15 października 1951 w Chattanoodze w Tennessee) – amerykański tenisista, zwycięzca Australian Open i finalista Wimbledonu, zdobywca Pucharu Davisa. Kariera tenisowaLeworęczny Amerykanin słynął przede wszystkim z potężnego serwisu i ofensywnej gry wolejowej. Umiejętności te zapewniały mu sukcesy na szybkich nawierzchniach, ale Tanner miał problemy z regularnością serwisową, w związku z czym stosunkowo często przegrywał także z niżej notowanymi rywalami. Ze względu na dość monotonny styl gry, oparty na sile serwisu, niechętnie grał z Tannerem Wojciech Fibak. Amerykanin pokonał Polaka m.in. w finale w Filadelfii w 1981, łączny bilans ich pojedynków wyniósł 7:2 na korzyść Tannera, a jedyne zwycięstwa Fibaka miały miejsce na kortach ziemnych. Tanner rozpoczął karierę od mistrzostwa USA juniorów w 1969, następnie dołożył tytuły mistrza kraju amatorów (1970) i mistrza halowego amatorów (1971), a w 1972 wygrał razem z Sandy Mayerem mistrzostwa międzyuczelniane (Intercollegiate), występując w barwach Stanford University. W połowie lat 70. przebił się do czołówki światowej. W 1972 był po raz pierwszy w ćwierćfinale, a dwa lata później w półfinale US Open. Cztery razy kwalifikował się do turnieju Masters (1976, 1978, 1980, 1982). Jedyne wielkoszlemowe zwycięstwo odniósł w styczniu 1977, pokonując w finale Australian Open Guillermo Vilasa (rozegraną w grudniu tegoż roku edycję Australian Open wygrał Vitas Gerulaitis). Prawdopodobnie więcej sławy przyniósł mu jednak finał Wimbledonu w 1979, kiedy przegrał po dramatycznej, pięciosetowej walce z Björnem Borgiem. W drodze do finału wimbledońskiego pokonał w 1/8 finału Clerca z Argentyny oraz rodaków Tima Gulliksona (w ćwierćfinale) i Pata Dupre (w półfinale). Przed turniejem nawiązał współpracę z trenerem Dennisem Ralstonem, dzięki któremu gra Tannera stała się bardziej wszechstronna – przede wszystkim Amerykanin poprawił return i bekhend. W 1975 i 1976 dochodził do półfinałów Wimbledonu, w 1976 eliminując m.in. Connorsa. Na ćwierćfinale kończył wimbledońskie starty w 1980 i 1983. W 1979 był bliski awansu do finału US Open – w ćwierćfinale pokonał Borga, a w półfinale prowadził z Gerulaitisem 2:0 w setach. Ostatni raz grał w ćwierćfinale US Open w 1981. Wygrał łącznie 16 turniejów singlowych i 13 deblowych. W lipcu 1979 klasyfikowany był jako czwarta rakieta świata. Występował w barwach narodowych w czterech edycjach Pucharu Davisa, przyczyniając się do zdobycia trofeum w 1981. Wprawdzie w finale z Argentyną nie zdobył punktu, przegrywając z José Luisem Clercem i nie kończąc meczu z Guillermo Vilasem (pojedynek nie miał znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia i został przerwany przy stanie 11:10 dla Tannera w pierwszym secie), ale punktował w I rundzie (pokonał Meksykanina Jorge Lozano) i półfinale (pokonał Australijczyków Marka Edmondsona i Petera McNamarę). Po zakończeniu kariery sportowej Tanner prowadził dość burzliwe życie, które ostatecznie doprowadziło go do konfliktów z prawem. Dwukrotnie się rozwodził, uchylał się od płacenia alimentów, posługiwał się czekiem bez pokrycia. W efekcie w 2003 został skazany na dozór sądowy, a za łamanie ograniczeń z tym związanych otrzymał w styczniu 2006 2-letni wyrok więzienia. Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
Zwycięstwa turniejowe
Finały turniejowe
Bibliografia
Linki zewnętrzneInformation related to Roscoe Tanner |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
