Rząd Tymczasowy Rosji

Rząd Tymczasowy Rosji (ros. Временное правительство России) został utworzony w wyniku rewolucji lutowej dnia 2 marca^?/15 marca 1917 roku, na mocy dekretu Dumy Państwowej z nieformalnym porozumieniem Komitetu Tymczasowego Dumy i Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.

Pierwszym premierem był konstytucyjny demokrata, książę Gieorgij Lwow, od 21 lipca premierem i ministrem wojny był eserowiec Aleksander Kiereński. Siedzibą rządu był do końca lipca 1917 r. Pałac Maryjski, następnie Pałac Zimowy w Piotrogrodzie.

Rząd Tymczasowy nie zdecydował się na wystąpienie z Ententy i jednostronne zakończenie wojny. Podjęte decyzje: zniesienie cenzury, zniesienie kary śmierci, rozwiązanie policji politycznej (Ochrany).

1 września^?/14 września 1917 roku Rząd Tymczasowy proklamował w Rosji republikę.

Zajęcie przez bolszewików Pałacu Zimowego w czasie rewolucji październikowej i aresztowanie członków Rządu Tymczasowego 26 października^?/8 listopada 1917 o godz. 2.10 w nocy położyło kres jego istnieniu.

 Osobne artykuły: Rewolucje w Rosji 1917 roku i Rewolucja październikowa.

• Gieorgij Lwow – Przewodniczący Rządu Tymczasowego, minister spraw wewnętrznych (15 marca 1917 - 20 lipca 1917)
• Aleksandr Guczkow – minister wojny i marynarki (do 5 maja 1917, por. kryzys kwietniowy)
• Aleksander Kiereński – minister sprawiedliwości, minister wojny i marynarki (od 5 maja 1917),
• Pawieł Milukow – minister spraw zagranicznych (do 5 maja 1917)
• Michaił Tereszczenko – minister spraw zagranicznych (od 5 maja 1917)
• Nikołaj Niekrasow – minister kolei
• Aleksandr Konowałow – minister handlu i przemysłu
• Aleksandr Manujłow – minister edukacji
• Andriej Szingariow – minister finansów
• Wiktor Czernow – minister rolnictwa (od maja 1917)
• Irakli Cereteli – minister poczt i telegrafów (od maja 1917)
• Matwiej Skobielew – minister pracy (od maja 1917)
• Aleksiej Pieszechonow – minister aprowizacji (od maja 1917)
• Dmitrij Szachowskoj – minister opieki społecznej
• Władimir Lwow – prokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego
• Iwan Godniew – rewizor państwowy

• Aleksander Kiereński – Przewodniczący Rządu Tymczasowego, minister wojny i marynarki
• Nikołaj Niekrasow – Wiceprzewodniczący Rządu Tymczasowego, minister finansów
• Nikołaj Awksientjew – minister spraw wewnętrznych
• Michaił Tereszczenko – minister spraw zagranicznych
• Aleksandr Zarudny – minister sprawiedliwości
• Siergiej Oldenburg – minister edukacji
• Siergiej Prokopowicz – minister handlu i przemysłu
• Wiktor Czernow – minister rolnictwa
• Aleksiej Nikitin – minister poczt i telegrafów
• Matwiej Skobielew – minister pracy
• Aleksiej Pieszechonow – minister aprowizacji
• Iwan Jefremow – minister opieki społecznej
• Piotr Jureniew – minister kolei
• Anton Kartaszew – prokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego
• Fiodor Kokoszkin – rewizor państwowy

• Aleksander Kiereński – Przewodniczący Rządu Tymczasowego
• Aleksandr Konowałow – Wiceprzewodniczący Rządu Tymczasowego, minister handlu i przemysłu
• Aleksiej Nikitin – minister poczt i telegrafów, minister spraw wewnętrznych
• Michaił Tereszczenko – minister spraw zagranicznych
• Aleksandr Wierchowski – minister wojny
• Dmitrij Werderewski – minister marynarki
• Michaił Bernacki – minister finansów
• Pawieł Maljantowicz – minister sprawiedliwości
• Aleksandr Liwersowski – minister kolei
• Siergiej Salazkin – minister edukacji
• Siemion Masłow – minister rolnictwa
• Kuzma Gwozdew – minister pracy
• Siergiej Prokopowicz – minister aprowizacji
• Nikołaj Kiszkin – minister opieki społecznej
• Anton Kartaszew – prokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego
• Siergiej Smirnow – rewizor państwowy
• Siergiej Tretiakow – przewodniczący Rady Gospodarczej

• Richard Pipes Rewolucja Rosyjska Warszawa 1994; Wyd. PWN, ISBN 83-01-11521-1.
• Orlando Figes, Tragedia narodu. Rewolucja rosyjska 1891-1924 Wrocław 2009, Wydawnictwo Dolnośląskie, ISBN 978-83-245-8764-3.