|
SM UB-12
SM UB-12 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB I zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w latach 1914-1915. Zwodowany 2 marca 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 29 marca 1915 roku. W czasie swojej służby SM UB-12[a] odbył 98 patroli, podczas których zatopił 21 statków o łącznej pojemności 10 239 BRT, jeden zajął jako pryz, zatopił też jeden okręt – niszczyciel HMS „Laforey” oraz jedną jednostkę pomocniczą. BudowaOkręt SM UB-12 należał do typu UB I. Był małym jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji; długości 28,1 metrów, wyporności w zanurzeniu 142 tony, zasięgu 1650 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu. Okręty tego typu charakteryzowały się słabą manewrowością oraz niewielką prędkością 6,5 węzła na powierzchni oraz 5,5 w zanurzeniu. Jego maksymalne zanurzenie wynosiło około 50 metrów. SłużbaPierwszym dowódcą został Hans Nieland[1], który 21 listopada 1915 roku został zastąpiony przez Wilhelma Kiela[2]. Pod dowództwem Kiela załoga UB-12 odniosła swoje największe zwycięstwo. 10 kwietnia 1916 zatopiono parowiec „Silksworth Hall” o pojemności 4777 BRT płynący z Hull do Filadelfii[3]. 26 stycznia Kiel został zastąpiony przez kapitana Georga Gertha[4]. Greth jako kapitan okrętu zatopił 2 statki oraz zajął jeden jako pryz. Po przejściu Gertha na stanowisko dowódcy UC-61, UB-12 został przejęty przez Friedricha Moeckea[5], który dowodził nim do 19 stycznia 1917 roku. Kolejnym dowódcą jednostki został Oberleutnant zur See Ernst Steindorff[6]. Pod dowództwem Steindorffa UB-12 zatopił 6 statków oraz jeden okręt wojenny. Największym z nich był parowiec „Alhama” (1744 BRT)[7]. Statek płynął z ładunkiem stempli z Bayonne do Dunkierki i 26 kwietnia 1917 roku wszedł na minę postawioną przez UB-12. 23 marca 1917 roku brytyjski niszczyciel HMS „Laforey”, wracając z eskortowania konwoju z Folkstone do Boulogne-sur-Mer, wpadł na postawioną przez UB-12 minę. W wyniku eksplozji okręt przełamał się i zatonął. Pomimo natychmiastowej pomocy, udzielonej przez towarzyszący mu niszczyciel HMS „Laertes”, z 77-osobowej załogi zostało uratowanych tylko 18 osób[8]. W 1918 roku okręt wraz z siostrzanymi jednostkami UB-10, UB-16 i UB-17 zostały przebudowane na stawiacze min. W wyniku modernizacji ich długość zwiększyła się z pierwotnych 28,1 m do 32 metrów, wyporność wzrosła do 161 ton, a wyrzutnie torpedowe zostały zastąpione czterema wyrzutniami min o pojemności 8 min.[9]. 10 maja 1918 roku ostatnim dowódcą okrętu został Ernst Schöller[10]. Pod jego dowództwem okręt operował do sierpnia 1918 roku. 19 sierpnia okręt zaginął. Nieznane są przyczyny zatonięcia oraz miejsce spoczywania okrętu. Nikt z 19-osobowej załogi nie ocalał. 27 października 1918 roku, ponad dwa miesiące po zaginięciu okrętu, u ujścia Tamizy na minę postawioną przez UB-12 pod dowództwem Schöllera wszedł należący do Royal Navy niewielki dryfer HMD „Calceolaria” o pojemności 92 BRT[11]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
