Schronisko PTN w Siankach

Schronisko PTN w Siankach

Państwo	Polska
Pasmo	Bieszczady Zachodnie, Karpaty
Wysokość	840 m n.p.m.
Data otwarcia	1 marca 1936
Właściciel	Liga Popierania Turystyki
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich Schronisko PTN w Siankach
Położenie na mapie Karpat Schronisko PTN w Siankach
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich Schronisko PTN w Siankach
49°01′38″N 22°53′55″E/49,027222 22,898611
Multimedia w Wikimedia Commons

Schronisko PTN w Siankach – nieistniejące obecnie schronisko turystyczne, położone w Siankach na wysokości ok. 840 m n.p.m.^[1] w Bieszczadach.

Inicjatorem budowy obiektu było Przemyskie Towarzystwo Narciarskie (PTN). Powstało ono na śródleśnej polanie, około 500 metrów od stacji kolejowej w Siankach. Budowę rozpoczęto w 1934 roku, a ukończono ją na przełomie 1935 i 1936 roku^[2]. Koszt budowy wyniósł ok. 180 tys. zł i został pokryty częściowo z subwencji Wydziału Turystyki Ministerstwa Komunikacji, Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego oraz dotacji Polskiego Związku Narciarskiego (PZN)^[2][3].

Po wykończeniu, w zamian za ciążące na PTN zobowiązania finansowe schronisko nabyła Liga Popierania Turystyki. Organizacja ta wydzierżawiła jednak obiekt PZN, a ten oddał go w zarząd PTN^[1][2]. Według informacji prasowych stanowił przy tym obiekt Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X^[4]

Uroczyste otwarcie nastąpiło 1 marca 1936 roku^[2] przy udziale zaproszonych gości, w tym urzędników z Ministerstwa Komunikacji: wiceministra Aleksandra Bobkowskiego, naczelnika Henryka Szatkowskiego czy prezesa Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego Walerego Goetla^[3].

Udostępniono wówczas dwupiętrowy budynek na kamiennej podmurówce z wieżą nakrytą wysokim dachem oraz arkadową werandą. Oferował on noclegi dla 150 osób z możliwością powiększenia pojemności do 200 miejsc^[2]. Jako obiekt gościł liczne kursy narciarskie, których uczestnicy stanowili znaczący odsetek gości nocujących w schronisku^[5]. Gospodarzem z ramienia PTN był Julian Kolankowski – przemyski pedagog i działacz turystyczny^[6].

Budynek był zelektryfikowany, posiadał połączenie telefoniczne, centralne ogrzewanie, dostęp do bieżącej ciepłej wody. Wnętrza urządzono w stylu huculskim, do czego zatrudniono majstrów z Żabiego. Ściany, sufity, drzwi, meble i liczne elementy wyposażenia były bogato zdobione, rzeźbione, inkrustowane huculskimi paciorkami. Krzesła w jadalni pokryto indywidualnymi ornamentami ludowymi. Ściany pomieszczeń ozdobiono portretem Józefa Piłsudskiego wykonanym z majoliki oraz przedmiotami z ceramiki huculskiej^[2][3]. Wewnątrz mieściła się stacja ratunkowa Towarzystwa Krzewienia Narciarstwa^[1][5]

Schronisko nazywano Hotelem Turystycznym LPT czy Domem Turystyczno-Narciarskim PTN, a z uwagi na przepych, z jakim urządzono wnętrza, także ironicznie „Pałacem pod Hucułem” (tak w artykule Gazety Stryjskiej)^[2][3].

Obiekt spłonął podczas II wojny światowej^[5].

• 
  Bryła schroniska
• 
  Wnętrze na pocztówce
• 
  Wnętrze schroniska

• Główny Szlak Karpacki
  • na Halicz (1333 m n.p.m.) przez Przełęcz Użocką, Opołonek (1028 m n.p.m.), przełęcz Żydowski Beskid (863 m n.p.m.), Stińską (1208 m n.p.m.) i Kińczyk Bukowski (1251 m n.p.m.),
  • do schroniska pod Pikujem przez Beskid Wielki (1012 m n.p.m.), Błyśce (1047 m n.p.m.), Kińczyk Hnylski (1115 m n.p.m.), Starostynę (1229 m n.p.m.) i Ruski Put (1311 m n.p.m.),
• na Halicz przez Beniową i Kińczyk Bukowski,
• na Katarzynę (1032 m n.p.m.) przez Jaworów,
• do Butli przez Jaworów,
• na Opołonek przez Piniaszkowy (961 m n.p.m.)
• do schroniska pod Pikujem przez Butlę i Libuchorę^[7][8].

• RyszardR. Bogdziewicz RyszardR., Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813  (pol.).