|
Sergio Castellitto
Sergio Castellitto (ur. 18 sierpnia 1953 w Rzymie) – włoski aktor, reżyser i scenarzysta. ŻyciorysUrodził się w Rzymie, a jego rodzice pochodzili z Molise i Abruzji w Mezzogiorno[1]. W 1978 ukończył Narodową Akademię Sztuki Dramatycznej im. Silvia D’Amico w Rzymie[2]. Występował w Teatro Argentina w komediach Williama Shakespeare’a – Miarka za miarkę i Kupiec wenecki, przedstawieniu Matka Bertolta Brechta i spektaklu Świecznik Giordano Bruno (1981)[2]. W 1987 ożenił się z pisarką Margaret Mazzantini, którą poznał grając barona Tuzenbacha w Trzech siostrach Antona Czechowa w Teatro di Genova, gdzie wystąpił też w roli Jeana w Pannie Julii Strindberga. W kolejnych latach pojawił się w inscenizacjach: Pełnia nieszczęścia Petera Handke’a i Piccoli equivoci. Odniósł sukces w udanej komedii Neila Simona Boso w parku (1994)[2], a także w sztuce Recital o Dereku Jarmanie (1995). W 1996 zadebiutował jako reżyser teatralny sztuką Manola. W 2004 jako reżyser i wykonawca wprowadził na scenę drugą sztukę swojej żony Zorro. W kinie zadebiutował w roli terrorysty w dramacie Francesco Rosiego Trzej bracia (Tre fratelli, 1981)[3] u boku Philippe’a Noiret i Michele Placido. Był statystą w ekranizacji powieści Generał martwej armii Ismaila Kadare – Il generale dell’armata morta (1983) z Marcello Mastroianni, Anouk Aimée i Michelem Piccoli. Wystąpił w komedii Wygląda na martwego... ale po prostu stracił przytomność (Sembra morto... ma è solo svenuto, 1986) w roli Romano Durantiega, dramacie Ettore Scoli Rodzina (La famiglia, 1987) jako Carletto, dramacie Luka Bessona Wielki błękit (Le grand bleu, 1988) w roli Novelliego, komedii Ricky’ego Tognazziego Małe nieporozumienia (Piccoli equivoci, 1989) jako Paolo i dramacie Marco Ferreriego Ciało (La carne, 1991)[4] z Francescą Dellerą jako Palo. Za rolę Quinto Cecconiego w dramacie kryminalnym Carlo Vanziny Trzy kolumny w wiadomościach (Tre colonne in cronaca, 1990) otrzymał nagrodę David di Donatello dla najlepszego aktora drugoplanowego[5]. Rola psychiatry Arturo w dramacie Franceski Archibugi Valentina i Arturo (Il grande cocomer, 1993) przyniosła mu nagrodę David di Donatello dla najlepszego aktora[5]. Za rolę Joe Morelliego, który podróżuje dookoła Sycylii, przeprowadzając zdjęcia próbne dla dużego rzymskiego studia w komediodramacie Giuseppe Tornatore Sprzedawca marzeń (L’uomo delle stelle, 1995) zdobył nagrodę specjalną im. Pasinettiego na 52. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji[5]. Kolejne jego role to profesor Eugenio Bonetti w komediodramacie Gabriele Muccino Ostatni pocałunek (L’ultimo bacio, 2001), kochający zabawę i niekonwencjonalny Mario jako zastępca szefa kuchni w melodramacie komediowym Tylko Marta (Bella Martha, 2001) z Martiną Gedeck, zdeklarowany ateista Ernesto w dramacie Marco Bellocchio Czas religii (L’ora di religione (Il sorriso di mia madre), 2002), ojciec tytułowej 13–latki Giancarlo Iacovoni w komediodramacie Paola Virzìego Caterina w wielkim mieście (Caterina va in città, 2003) czy inżynier pracujący w upadłej hucie stali przejmowanej przez grupę Chińczyków Vincenzo Buonavolontà w dramacie Gianniego Amelio Zagubiona gwiazda (La stella che non c’è, 2006)[6]. Jego debiutem reżyserskim była komedia Libero Burro (1999)[7] z Michelem Piccoli i Chiarą Mastroianni. Później nakręcił melodramat Namiętność (Non ti muovere, 2004) z Penélope Cruz, komedię Piękno osła (La bellezza del somaro, 2010), melodramat wojenny Powtórnie narodzony (Venuto al mondo, 2012) z Jane Birkin, melodramat Sam się nie uratujesz (Nessuno si salva da solo, 2015) z Riccardo Scamarcio, dramat Fortunata (2017)[7] z Hanną Schygullą i komediodramat Księgarnia w Paryżu (Il materiale emotivo, 2021) z Bérénice Bejo. Współscenarzystką wszystkich filmów Castellitta była jego żona, pisarka Margaret Mazzantini[4]. Wybrana filmografia
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): Information related to Sergio Castellitto |
||||||||||
