Sedlecz, Siedlce, Sielce – nazwy średniowieczenejosady rycerskiej, położonej przy szlaku z Będzina do Mysłowic. Najstarszy zachowany dokument, wymieniający tę wieś, pochodzi z 1361 r.[2]. Wówczas to osada przeszła z rąk Abrahama z Goszyc na własność Ottona z Pilczy (Pilicy). Na przestrzeni długich dziejów wieś należała do wielu możnych rodów. Właścicielami Sielca byli m.in. podczaszy królewski Piotr Szafraniec, Wisław i Piotr z Mysłowic, Jaroccy, Minorowie, a w XVIII wieku Modrzewscy, Tęgoborscy, Zulińscy i Stojowscy[3]. Z początkiem XIX wieku Sielec przeszedł w ręce niemieckie. Należał do pruskiego generała Schimmelpfeniga von der Oye(inne języki) (1802–1814), księcia Ludwika zu Anhalt-Coethen(inne języki) (do 1836 r.), Szarloty von Stolberg-Wernigerode, a od 1856 r. do hrabiego Jana Renarda.[4]. W 1620 r. ówczesny właściciel osady, Sebastian Minor z Przybysławic, wybudował w miejscu dawnej średniowiecznej fortalicjizamek, który przetrwał do dziś. W 1824 r. Sielec wraz z zamkiem zniszczył pożar. Odbudowa zamku trwała do 1832 r.[5]. W 1806 r. uruchomiono w Sielcu kopalnię węgla kamiennego pod nazwą "Nadzieja Ludwika", która zapoczątkowała na tym terenie rozwój przemysłu górniczego. Czynna do 1864 r. należała do dziedziców majątku Sielce-Modrzejów. Ponownie uruchomiona przez spadkobierców hrabiego Renarda pod nazwą "Ludwik" eksploatowana była z przerwami do 1906 r.[6]. W latach 70. XIX wieku powstała kopalnia odkrywkowa "Fanny". Właściwy jej rozwój przypada na lata 80., kiedy wybudowano szyby wydobywcze "Eulenburg" i "Renard". Kopalnia była własnością spadkobierców hrabiego Renarda, a następnie utworzonego przez nich Gwarectwa, w którym większość udziałów posiadał kapitał francuski. W 1883 r. kopalnię przemianowano na "Renard", od 1946 r. nosiła nazwę "Sosnowiec" i była wiodącym zakładem wydobywczym w okolicy[7]. Kopalnia Węgla Kamiennego „Sosnowiec” zakończyła działalność w grudniu 1997 r.[8]. W 1881 r. pojawił się tu również przemysł hutniczy za sprawą budowy na granicy z Konstantynowem huty "Katarzyna". Ostatnim sołtysem wsi Sielec, przed jej włączeniem na mocy ukazu carskiego w 1902 r. do nowo powstałego miasta Sosnowice, a późniejszego Sosnowca, był Antoni Dziedzic[4]. W 1928 r. uruchomiono pierwsze połączenie tramwajowe z sosnowieckiego Śródmieścia do Będzina, a w latach 1933–1935 zbudowano z kolei miejską linię z Milowic do Konstantynowa[9]. 1 czerwca 1939 r. uruchomiono pierwsze połączenie autobusowe na trasie ze Śródmieścia Sosnowca do Dąbrowy Górniczej. 22 lipca 1964 r. w Parku Sieleckim oddano do użytku amfiteatr, który posiadał widownię mogącą pomieścić ok. 8 tys. osób[3]. 16 września 1967 r. na centralnym placu parku odsłonięto Pomnik Czynu Rewolucyjnego, który przez lata był wizytówką Sosnowca[potrzebny przypis] i cieszył się dużą popularnością wśród mieszkańców miasta[potrzebny przypis]. Jego otoczenie było stałym miejscem obchodów uroczystości państwowych. W 1972 r. pod pomnikiem gościł przywódca KubyFidel Castro, a w 1974 r. przywódca Związku RadzieckiegoLeonid Breżniew. Pomnik zdemontowano w maju 1991 r.[10].
Podział dzielnicy
Sielec posiada swoją udokumentowaną historię sięgającą średniowiecza. Według różnych kryteriów można w jego obszarze wyodrębnić mniejsze rejony.
Kuźnica, która jest dawną osadą na dobrach sieleckich[14]
Edukacja
Placówki oświatowe: Zespół Szkół Muzycznych w Sosnowcu, Technikum nr 6 Grafiki, Logistyki i Środowiska im. Legionów Polskich, Technikum nr 3 w Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego, Szkoła Podstawowa nr 6 im. Juliusza Słowackiego, Sportowa Szkoła Podstawowa nr 17, Przedszkole Miejskie nr 27, Przedszkole Miejskie nr 30 oraz Niepubliczne Przedszkole „Akademia Kolorowych Podróży”[17].
↑ abAndrzejA.OsajdaAndrzejA., Kurier Miejski, 1997, nr 8 (120), „BŚ 351669 III”, www.sbc.org.pl, 1997, s. 7 [dostęp 2024-03-16], Cytat: Tak jak stara Pogonja, wytworzyła z siebie samej nowe wsie: Sosnowiec czy Ostrą Górkę, tak i Sielce (dawny Siedlec) zrodził Dębową Górę, Kuźnicę i Wygodę.(pol.).
.jpg)
