|
Sieweczka nowozelandzka
Sieweczka nowozelandzka[4] (Anarhynchus obscurus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae). Jest zagrożonym gatunkiem, występuje tylko w niektórych obszarach Nowej Zelandii. Jej nazwy w języku maoryskim: Tūturiwhatu, Pukunui i Kūkuruatu, są związane z podobieństwem tego gatunku do morneli (sieweczek gniadych). SystematykaGatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1789 roku niemiecki przyrodnik Johann Friedrich Gmelin w 13. edycji linneuszowskiego Systema Naturae. Autor nadał gatunkowi nazwę Charadrius obscurus, a jako miejsce typowe wskazał Nową Zelandię[5]. Analizy filogenetyczne, których wyniki opublikowano w 2022 roku, wsparły umieszczenie tego gatunku w rodzaju Anarhynchus[4][6]. Zwykle wyróżnia się dwa podgatunki Anarhynchus obscurus[4][7]:
Autorzy Handbook of the Birds of the World (a tym samym IUCN) uznają oba te taksony za osobne gatunki[8][3]. MorfologiaDługość ciała 26–28 cm, rozpiętość skrzydeł 46–50 cm. Masa ciała: podgatunek aquilonius 128–169 g[9], podgatunek obscurus 147–179 g[8]. ŚrodowiskoSieweczki nowozelandzkie są to ptaki brzegowe, zwykle można je znaleźć na piaszczystych plażach i wydmach lub kamienistych brzegach w ujściach rzek. Rozmnażanie  Lęgi odbywają się na wiosnę i latem. Rodzice budują gniazda na plażach z dala od wody. Na Wyspie Stewart lęgi odbywają się na wyższych wysokościach – na gołych wzgórzach, bagnach czy łąkach tussock[3]. Samo gniazdo jest tylko płytką dziurą w ziemi bez gałązek jak typowe gniazdo na drzewie. Samica składa zwykle 3 jaja[3]. Pisklęta wykluwają się po około 28 dniach od zniesienia jaj. Pisklęta mogą chodzić i zdobywać pokarm już w dniu wyklucia, a latają w ciągu 6–7 tygodni[10]. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia[3]. StatusIUCN, który uznaje oba podgatunki Anarhynchus obscurus za odrębne gatunki, klasyfikuje A. o. aquilonius jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)[11], a A. o. obscurus jako gatunek krytycznie zagrożony (CR – Critically Endangered)[3]. Największym zagrożeniem są introdukowane drapieżniki: koty, szczury, gronostaje i inne łasicowate, a także jeże. Niektóre rodzime ptaki, a zwłaszcza mewa południowa, stanowią zagrożenie dla jaj i piskląt[3][11]. Liczebność populacji A. o. aquilonius w latach 1989–2011 wzrosła z około 1320 do 2130 osobników, a w 2020 roku szacowano ją na 2600 osobników. Udało się ją zwiększyć dzięki prowadzonym działaniom ochrony czynnej. Tam, gdzie działań takich się nie prowadzi, liczebność spada[11]. Populacja A. o. obscurus w latach 1991–1992 liczyła zaledwie 62 osobniki, jednak dzięki podjętym działaniom ochrony czynnej (polegającym m.in. na tępieniu szczurów i dzikich kotów) udało się ją zwiększyć i od roku 2005 liczyła stabilne 240–290 osobników. Od roku 2012 liczebność z niewyjaśnionych jeszcze przyczyn znów gwałtownie spadła i w 2016 roku szacowano ją na zaledwie 120 osobników (w tym 60–80 dorosłych)[3]. Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
