Somewhere on Tour – trasa koncertowa promująca album Somewhere in Time, heavymetalowego zespołu Iron Maiden. Koncertom towarzyszyła futurystyczna oprawa. Tournee trwało 253 dni, rozpoczęło się koncertem w Belgradzie 10 września 1986 roku (gdzie po raz pierwszy i ostatni zagrano „The Loneliness of the Long Distance Runner”), a zakończyła 21 maja 1987 roku koncertem w Osace. Muzycy zagrali 159 koncertów, z których 6 odbyło się w Polsce: Zabrze (Hala Makoszowy), Wrocław (Hala Ludowa), Poznań (Arena Poznań), Gdańsk (Hala Olivia), Łódź (Hala Sportowa), Warszawa (Torwar Arena). Grupa wystąpiła na trzech kontynentach, w 21 krajach świata^[1]. Formacja cieszyła się wówczas reputacją największej grupy heavymetalowej świata, zaś w USA i Kanadzie mieli pozycję koncertowej maga gwiazdy, porównywalną z Van Halen, Scorpions czy KISS. Jednym ze sponsorów grupy została wówczas firma „PUMA”^[2].

Dwunastolecie istnienia grupa podsumowała dokumentalnym VHS 12 Wasted Years, które podobnie jak kilka poprzednio wydanych filmów, cieszyło się dużym powodzeniem (złoty i platynowy certyfikat w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie). Zespół na tym etapie miał na koncie około 20 mln sprzedanych płyt, ponad tysiąc zagranych koncertów oraz ponad sto złotych i platynowych płyt^[1].

W Londynie salę Hammersmith Odeon sprzedano na siedem wieczorów z rzędu (pierwotnie na sześć), znów kilkukrotnie zapełnili Long Beach Arena, w Europie grali w kilkunastotysięcznych salach, zaś sześć koncertów w Polsce zostało wówczas zapamiętane jako najlepsza trasa zachodniego zespołu w tym kraju^[3]. 80 koncertów w USA i Kanadzie, odbywających się zazwyczaj w arenach o pojemności 20 tys. widzów oraz na takich stadionach, jak Oakland Alameda Coliseum czy Spartan Stadium, przyciągały rzesze widzów. 159 występów „Somewhere on Tour 1986/87” zobaczyło około 3 mln widzów^[2].

• W.A.S.P. – koncerty w Europie Zachodniej, oprócz Drammen^[4].
• Yngwie Malmsteen – koncerty w Ameryce Północnej^[4].
• T&T – Oakland, San Jose^[4].
• Waysted – pierwszych sześć koncertów trasy, koncerty w USA i Kanadzie^[4].
• Marillion – Londyn, 5 listopada 1987 rok^[4].
• Vinnie Vincent Invasion – USA, Kanada^[4].
• Tesla – Oakland, San Jose^[4].
• Bad News – Hammersmith Odeon^[4].
• Vulcain – Bercy Arena^[4].
• Paul Samson’s Empire – trasa po Wielka Brytania^[4].

• Introdukcja: Utwór Vangelisa użyty także w filmie „Blade Runner”, na wszystkich koncertach trasy^[5].

1. „Caught Somewhere in Time” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
2. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
3. „Sea of Madness” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
4. „Children of The Damned” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
5. „Stranger in a Strange Land” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
6. „Wasted Years” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
7. „Rime of the Ancient Mariner” (z albumu Powerslave, 1984)
8. „Guitar Solo (Walking On The Air)”
9. „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983)
10. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
11. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
12. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
13. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
3. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
4. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• „Flight of Icarus” (z albumu Piece of Mind, 1983) został zagrany podczas pierwszych pięciu koncertów trasy po Europie (Belgrad, Ljublijana, Wiedeń, Graz, Budapeszt)^[5].
• „The Loneliness of a Long Distance Runner” (z albumu Somewhere in Time, 1986) wykonano tylko raz, podczas koncertu w Belgradzie^[5].
• „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981) wykonywano podczas drugiego koncertu w Edynburgu, Birmingham oraz podczas koncertów w Japonii^[5].
• „Sea of Madness” (z albumu Somewhere in Time, 1986) i „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980) wyłączono z programu koncertów w Ameryce Północnej i Japonii^[5].

Tradycyjnie zespół udał się w wielką trasę, która znów imponowała rozmachem oraz wyszukanymi efektami specjalnymi. „Somewhere on Tour 1986/87” jest powszechnie uważana za jedno z najefektowniejszych przedsięwzięć w historii grupy. Widownia zobaczyła specjalnie zaprojektowaną estradę, przypominającą fragment kosmicznego miasta, zwieńczonego podświetlanymi podestami i schodami. W głębi estrady błyskały neony z symboliką i inskrypcjami, znanymi z okładki płyty. Podczas „Rime of the Ancient Mariner” estrada zamieniała się w okręt widmo. System oświetleniowy tworzyły symetrycznie zorientowane, poruszające się w wielu kierunkach, kaskadowe rampy ze światłami, obudowane tworzywem z symbolami stacji kosmicznej. Podobny układ świateł zastosowano podczas trasy „Somewhere Back in Time World Tour”^[2][6].

Zmieniające się za sceną backdropy nawiązywały do grafik znanych z okładki albumu Somewhere in Time, wykorzystano imponującą pirotechnikę, pneumatycznie wdmuchiwane opary suchego lodu, działo laserowe, stroboskopy, rzutniki, halogeny. Muzycy występowali w specjalnie zaprojektowanych, „kosmicznych” uniformach. Bruce Dickinson nosił specjalną kurtkę z podświetlanymi przewodami i „bijącym” sercem na zewnątrz. Publiczność mogła oglądać kilkumetrowego „Eddiego – Cyborga”, strzelającego z pistoletu, ale największe wrażenie na widzach wywierał gigantyczny, pneumatycznie nadmuchiwany Eddie, unoszący na głowie perkusję oraz dźwigający na ogromnych dłoniach Steve’a Harrisa i Bruce’a Dickinsona^[2][6].

W USA uczestnicy spektakli mogli oglądać latające w powietrzu, nadmuchiwane statki kosmiczne, olbrzymiego astronautę, balony z ilustracją albumu, a pracę muzyków można było podziwiać na ogromnym telebimie, zamontowanym nad górną rampą świateł^[6]. Trasa była jedną z pierwszych na świecie, na potrzeby której wykorzystano szereg elementów nadmuchiwanych, co wiązało się ze sporym ryzykiem. Zespół używał nagłośnienia o mocy 180 tys. wat (wówczas największego na świecie jakiego wykorzystano w zamkniętych obiektach) oświetlenia zbudowanego ze 1200 żarówek, trzech podnośników hydraulicznych oraz kilku własnych agregatów prądotwórczych^[6]. Sprzęt należący do Iron Maiden ważył ponad 100 ton zaś do jego transportu potrzebnych było siedem lub osiem ogromnych ciężarówek^[6]. Muzycy po latach bardzo żałowali, iż żaden z niezwykłych spektakli trasy nie został w całości sfilmowany. Na potrzeby dokumentalne wykorzystano jedynie kadry z koncertów w Sheffield, Long Beach i Tokio^[7].

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
10 września 1986	Belgrad	Jugosławia	Hala Pionir
11 września 1986	Zagrzeb		Dom Sportova
12 września 1986	Lublana		Hala Tivoli
14 września 1986[a]	Wiedeń	Austria	Donauinsel
15 września 1986	Graz		Eisstadion Liebenau
17 września 1986	Budapeszt	Węgry	MTK Football Stadium
19 września 1986	Zabrze	Polska	Zabrze Makoszowy
20 września 1986	Wrocław		Hala Ludowa
21 września 1986	Poznań		Hala Arena
23 września 1986	Gdańsk		Hala Olivia
24 września 1986	Łódź		Hala Sportowa
25 września 1986	Warszawa		Hala Torwar
3 października 1986	Oksford	Anglia	Apollo Theatre Oxford
4 października 1986	St Austell		Cornwall Coliseum
6 października 1986	Cardiff	Walia	St David’s Hall
7 października 1986
8 października 1986	Bristol	Anglia	Colston Hall
10 października 1986	Manchester		Manchester Apollo
11 października 1986
12 października 1986	Liverpool		Liverpool Empire
14 października 1986	Leicester		De Montfort Hall
15 października 1986	Sheffield		Sheffield City Hall
16 października 1986
18 października 1986	Ipswich		Gaumont Theatre
20 października 1986	Nottingham		Royal Concert Hall
21 października 1986	Bradford		St. George’s Hall
22 października 1986	Hanley		Victoria Hall
24 października 1986	Newcastle		Newcastle City Hall
25 października 1986
27 października 1986	Edynburg	Szkocja	Edinburgh Playhouse
28 października 1986
30 października 1986	Birmingham	Anglia	Birmingham Odeon
31 października 1986
1 listopada 1986
3 listopada 1986	Londyn		Hammersmith Odeon
4 listopada 1986
5 listopada 1986
7 listopada 1986
8 listopada 1986
9 listopada 1986
10 listopada 1986
12 listopada 1986	Helsinki	Finlandia	Helsinki Ice Hall
14 listopada 1986	Sztokholm	Szwecja	Isstadion
15 listopada 1986	Göteborg		Scandinavium
17 listopada 1986	Drammen	Norwegia	Drammenshallen
18 listopada 1986	Malmö	Szwecja	Malmö Isstadion
20 listopada 1986	Frankfurt	Niemcy	Festhalle
21 listopada 1986	Böblingen		Sporthalle
22 listopada 1986	Hanower		Hallenstadion
23 listopada 1986	Lejda	Holandia	Groenoordhallen
25 listopada 1986	Essen	Niemcy	Grugahalle
26 listopada 1986	Monachium		Olympiahalle
28 listopada 1986	Bruksela	Belgia	Forest National
29 listopada 1986	Paryż	Francja	Palais Omnisports Bercy
1 grudnia 1986	Barcelona	Hiszpania	Palau dels Esports
2 grudnia 1986	Madrid		Barclaycard Arena
3 grudnia 1986
5 grudnia 1986	Lizbona	Portugalia	Pavilhão de Cascais
7 grudnia 1986	Tuluza	Francja	Petit Palais des Sports
8 grudnia 1986	Montpellier		Le Zénith
9 grudnia 1986	Lyon		Palais des Sports
11 grudnia 1986	Norymberga	Niemcy	Hemmerleinhalle
12 grudnia 1986	Ludwigshafen		Friedrich-Ebert-Halle
13 grudnia 1986	Lozanna	Szwajcaria	Sport Arena
15 grudnia 1986	Turyn	Włochy	Teatro Tenda
16 grudnia 1986	Mediolan		Palatrussardi
17 grudnia 1986	Florencja		Palasport
18 grudnia 1986	Neapol		Teatro Tenda
19 grudnia 1986	Rzym		Lottoarena
20 grudnia 1986	Bolonia		Unipol Arena
21 grudnia 1986	Padwa		Teatro Tenda
Ameryka Północna
7 stycznia 1987	Hampton, Wirginia	Stany Zjednoczone	Hampton Coliseum
8 stycznia 1987	Landover, Maryland		Capital Centre
9 stycznia 1987	Pittsburgh, Pensylwania		Pittsburgh Arena
11 stycznia 1987	Troy, Nowy Jork		RPI Field House
12 stycznia 1987	New Haven, Connecticut		New Haven Coliseum
13 stycznia 1987	Filadelfia, Pensylwania		Spectrum Arena
16 stycznia 1987	Jacksonville, Floryda		Jacksonville Coliseum
17 stycznia 1987	Miami, Floryda		Hollywood Sportatorium
18 stycznia 1987	Lakeland, Floryda		Lakeland Arena
20 stycznia 1987	Atlanta, Georgia		Omni Coliseum
22 stycznia 1987	Dallas, Teksas		Reunion Arena
23 stycznia 1987	Austin, Teksas		Frank Erwin Center
24 stycznia 1987
26 stycznia 1987	Lubbock, Teksas		City Bank Coliseum
27 stycznia 1987	Norman, Oklahoma		Lloyd Noble Center
28 stycznia 1987	Tulsa, Oklahoma		Tulsa Arena
30 stycznia 1987	Houston, Teksas		The Summit
31 stycznia 1987	San Antonio, Teksas		Convention Center Arena
1 lutego 1987	Corpus Christi, Teksas		Memorial Coliseum
3 lutego 1987	Amarillo, Teksas		Amarillo Center
4 lutego 1987	Wichita, Kansas		Kansas Coliseum
6 lutego 1987	Denver, Kolorado		McNichols Sports Arena
8 lutego 1987	Salt Lake City, Utah		Salt Palace
10 lutego 1987	Tacoma, Washington		Tacoma Dome
11 lutego 1987	Portland, Oregon		Veterans Memorial Coliseum
13 lutego 1987	Sacramento, Kalifornia		ARCO Arena
14 lutego 1987	San Bernardino, Kalifornia		San Bernardino Arena
16 lutego 1987	Long Beach, Kalifornia		Long Beach Arena
17 lutego 1987
18 lutego 1987
19 lutego 1987
21 lutego 1987	Oakland, Kalifornia		Oakland Alameda Coliseum
23 lutego 1987	Fresno, Kalifornia		Selland Arena
24 lutego 1987	San Diego, Kalifornia		Sports Arena
25 lutego 1987	Phoenix, Arizona		Arizona Memorial Coliseum
26 lutego 1987	Tucson, Arizona		Tucson Arena
27 lutego 1987	El Paso, Teksas		El Paso Coliseum
28 lutego 1987
1 marca 1987	Fort Worth, Teksas		Fort Worth Coliseum
3 marca 1987	Albuquerque, Nowy Meksyk		Tingley Coliseum
5 marca 1987	Omaha, Nebraska		Omaha Arena
6 marca 1987	Kansas City, Missouri		Municipal Auditorium
7 marca 1987	St. Louis, Missouri		Kiel Auditorium
8 marca 1987	Milwaukee, Wisconsin		MECCA Arena
9 marca 1987	Madison, Wisconsin		Dane County Coliseum
11 marca 1987	Rosemont, Illinois		Rosemont Horizon
13 marca 1987	Cincinnati, Ohio		Cincinnati Gardens
14 marca 1987	Richfield, Ohio		Richfield Coliseum
15 marca 1987	Battle Creek, Michigan		Kellogg Arena
17 marca 1987	Saginaw, Michigan		Saginaw Amphitheater
18 marca 1987	Detroit, Michigan		Joe Louis Arena
19 marca 1987	Indianapolis, Indiana		Market Square Arena
21 marca 1987	Toronto, Ontario	Kanada	Maple Leaf Gardens
22 marca 1987
24 marca 1987	Montreal, Quebec		Montreal Forum
25 marca 1987	Quebec, Quebec		Colisée Pepsi
27 marca 1987	Allentown, Pensylwania	Stany Zjednoczone	Frank Stabler Arena
28 marca 1987	East Rutherford, New Jersey		Brendan Byrne Arena
30 marca 1987	Providence, Rhode Island		Providence Center
31 marca 1987	Worcester, Massachusetts		The Centrum
2 kwietnia 1987	Nowy Jork		Madison Square Garden
4 kwietnia 1987	Charlotte, Karolina Północna		Charlotte Coliseum
5 kwietnia1987	Greensboro, Karolina Północna		Greensboro Coliseum
7 kwietnia 1987	Baltimore, Maryland		Baltimore Arena
9 kwietnia 1987	Trotwood, Ohio		Hara Arena
10 kwietnia 1987	Buffalo, Nowy Jork		Buffalo Memorial Auditorium
11 kwietnia 1987	Johnstown, Pensylwania		War Memorial Arena
13 kwietnia 1987	Rochester, Nowy Jork		Rochester War Memorial
14 kwietnia 1987	Toledo, Ohio		Toledo Sports Arena
15 kwietnia 1987	Columbus, Ohio		Columbus Amphitheater
17 kwietnia 1987	Bloomington, Minnesota		Met Center
20 kwietnia 1987	Winnipeg, Manitoba	Kanada	Winnipeg Arena
21 kwietnia 1987	Regina, Saskatchewan		Agridome
22 kwietnia 1987	Edmonton, Alberta		Northlands Coliseum
24 kwietnia 1987	Calgary, Alberta		Olympic Saddledome
26 kwietnia 1987	Vancouver, B.C.		Pacific Coliseum
28 kwietnia 1987	Reno, Nevada	Stany Zjednoczone	Lawlor Events Center
29 kwietnia 1987	Paradise, Nevada		Thomas & Mack Center
30 kwietnia 1987	Daly City, Kalifornia		Cow Palace
1 maja 1987[b]	San Jose, Kalifornia		Spartan Stadium
2 maja 1987	Irvine, Kalifornia		Irvine Meadows Amphitheater
3 maja 1987
Azja
11 maja 1987	Nagoja	Japonia	Nagoya-shi Kōkaidō
13 maja 1987	Tokio		Budokan
15 maja 1987			NHK Hall
16 maja 1987	Kioto		Kyoto Arena
18 maja 1987	Hiroszima		Kōsei Nenkin Kaikan
20 maja 1987	Osaka		Festival Hall
21 maja 1987
Europa
5 listopada 1987[c]	Londyn	Anglia	Wembley Arena

• Wszystkie koncerty tournee zostały wyprzedane. Koncerty w miastach tj. Ipswich, Londyn (Hammersmith Odeon siódmy wieczór), Rzym, Bolonia, Padwa, Long Beach (ostatni wieczór) oraz Austin (drugi wieczór), zostały odwołane ze względu na kłopoty zdrowotne muzyków^[8].
• Trzy koncerty w Jugosławii obejrzało łącznie około 30 tys. widzów, co stanowiło rekord frekwencji na każdym z obiektów^[8].
• Sześć koncertów w Polsce (ówczesnym PRL) przyciągnęły nadkomplety fanów, co przełożyło się na obecność około 95 tys. bezpośrednich uczestników koncertów i obserwatorów (5 – 8 tys. każdorazowo)^[9][8][10].
• O wejściówki na warszawskie show zabiegali nawet pracownicy Ambasady ZSRR^[6].
• Podczas koncertu w łódzkiej Hali Sportowej na skutek potężnego ciśnienia akustycznego trwałemu odkształceniu uległ dach obiektu. Halę wyłączono z użytku na dwa lata^[6].
• Koncert na węgierskim stadionie „MTK” oglądało blisko 40 tys. fanów, co było rekordem w historii obiektu^[8].
• Dziesięć koncertów zagranych w trzech państwach Bloku Wschodniego zobaczyło 170 tys. widzów, co potwierdziło status zespołu jako mega gwiazdy gatunku^[9][8].
• 30 koncertów w Wlk. Brytanii zobaczyło około 120 tys. fanów. Była to wówczas największa trasa brytyjska, jaką zorganizował zespół hardrockowy^[8].
• Podczas drugiego koncertu w Sheffield, Bruce Dickinson był mocno przeziębiony, mimo to kontynuował show^[8].
• Gościem zespołu podczas ostatniego koncertu z Hammersmith Odeon, był nastoletni fan – Dominic Lawson, obecnie redaktor brytyjskiej edycji magazyny „Metal Hammer”. Chłopiec opowiadał o spotkaniu z muzykami w jednym z brytyjskich programów TV oraz otrzymał jako pamiątkę, specjalnie dedykowany egzemplarz „Złotej Płyty” za album Somewhere in Time^[8].
• Jednym ze sponsorów grupy została wówczas firma „PUMA”^[8].
• Trzy koncert w szwedzkich arenach sportowych zobaczyło około 30 tys. fanów^[8].
• Norweski koncert grupy W.A.S.P., poprzedzającej Brytyjczyków na trasie europejskiej, odwołano ze względu na obsceniczne zachowanie artystów i zły wpływ na młodych odbiorców^[8].
• Koncert na Bercy Arena (pierwszy w historii grupy) zobaczyło około 18 tys. fanów^[8].
• 31 koncertów zagranych w Europie Zachodniej zobaczyło ponad 280 tys. fanów^[6].
• 80 koncertów w USA i Kanadzie zobaczyło ponad 1,7 mln fanów. Średnia sięgała około 20 tys. fanów co wieczór^[8].
• Po koncercie w East Rutherford doszło do starcia z widzów lokalną policją^[8].
• Dwa koncerty w Toronto przyciągnęły około 37 tys. fanów^[8].
• Podczas koncertu w Madison Square Garden jeden z fanów wystrzelił w kierunku sceny racę. Na szczęście nikt nie ucierpiał^[8].
• 4 koncerty w Long Beach wyprzedano natychmiastowo (54 tys. fanów)^[8].
• Koncert na Oakland Alameda Coliseum oglądało 80 tys. fanów^[8].
• Koncert na Spartan Stadium przyciągnął około 50 tys. fanów^[8].
• Koncerty na Irvine Meadows Amphitheater oglądało około 37 tys. fanów^[8].
• 13 koncertów w Kalifornii przyciągnęło 300 tys. fanów^[8].
• 11 koncertów w stanie Teksas przyciągnęło 200 tys. fanów^[8].
• 9 koncertów w Kanadzie przyciągnęło 170 tys. fanów^[8].
• Koncert na Budokan został częściowo sfilmowany na potrzeby dokumentu 12 Wasted Years^[8].
• W charytatywnym koncercie wspierającym "The Prince of Wales’s Charitable Foundation", zorganizowanym 5 listopada 1987 r. na Wembley Arena, uczestniczyli muzycy Iron Maiden oraz Marillion^[8].
• Trasa była jedną z pierwszych na świecie, na potrzeby której wykorzystano szereg elementów nadmuchiwanych, co niejednokrotnie wiązało się ze sporym ryzykiem^[8].
• Potężne nagłośnienie o mocy ponad 180 tys. wat było największym na świecie jakiego użyto w zamkniętych obiektach^[6].
• Zbudowany ze 1120 punktów świetlnych system oświetleniowy również należał do największych na świecie^[6].
• Według lidera grupy, Steve’a Harrisa, tournee było najbardziej spektakularnym jakie Iron Maiden zagrali w tamtym czasie^[1].

• Maiden Official