Stahlhelm powstał w celu zwalczania ruchu socjalistycznego i komunistycznego biorąc udział w walkach Freikorpsu i będąc finansowanym przez wielką burżuazję niemiecką. Od 1925 wraz z konserwatywno-nacjonalistyczną Niemiecką Narodową Partią Ludową (DNVP) i Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partią Robotników (NSDAP) dążył do obalenia rządów Republiki Weimarskiej. W połowie lat 20. Stalowe Hełmy liczyły 300 000 członków[2]. W 1927 r. 132 000 umundurowanych przedstawicieli „Stalowych Hełmów” wzięło udział w paradzie w Berlinie będącej demonstracją ich lojalności wobec starego porządku[3]. W roku 1929 włączył się do przeciwników Planu Younga. Organizacja przyłączyła się również do prawego skrzydła frontu harzburskiego przeciw Republice Weimarskiej. W roku 1930 liczyła 500 tysięcy członków i była największą organizacją paramilitarną Republiki Weimarskiej[4].
26 kwietnia 1933 r., po długich negocjacjach, lider Stalowego Hełmu Franz Seldte wstąpił do Partii Nazistowskiej i poddał Stalowy Hełm politycznemu kierownictwu Adolfa Hitlera, uzyskawszy zapewnienie, że nadal będzie mógł funkcjonować jako niezależna organizacja weteranów wojennych. Stalowy Hełm nadal pełnił funkcję rezerwy armii oraz stowarzyszenia pomocy dla weteranów. Przeciwnicy tego ruchu, na przykład współprzywódca organizacji Theodor Duesterberg, zostali z niej wyrzuceni w trybie doraźnym[5].
W roku 1951 Stahlhelm został ponownie założony w zachodnioniemieckiej Kolonii. W 1953 jego przewodniczącym został feldmarszałek Albert Kesselring. Organizacja nie zdobyła większych wpływów[6].
Przypisy
↑R. Mallett, Mussolini in Ethiopia, 1919-1935. The Origins of Fascist Italy's African War, 2015, s. 57
↑ abVolker R.V.R.BerghahnVolker R.V.R., Der Stahlhelm: Bund der Frontsoldaten 1918-1935, s. 13-26.
↑The Weimar Republic Sourcebook, 1994, s. 339-340.
_obverse_1.JPG)
