Stanisław Wultański

Stanisław Wultański

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1896 Wielgolas
Data i miejsce śmierci	19 listopada 1972 Brodnica
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	batalion ON „Żnin”
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Wultański (ur. 7 czerwca 1896 we wsi Wielgolesie, zm. 19 listopada 1972 w Brodnicy) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się we wsi Wielgolas, w ówczesnym powiecie pułtuskim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Szczepana, rolnika na 20 morgach, i Katarzyny ze Szczerbów^[1]. Był starszym bratem Jana (1904–1939), kapitana Wojska Polskiego^[2]. Uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Siennicy, które w 1915 zostało ewakuowane do Woskriesienska^[1]. Tam w 1916 otrzymał świadectwo maturalne^[1].

W styczniu 1917 wcielony do moskiewskiego 191 zapasowego pułku piechoty. W lutym tego roku skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy Piechoty^[3]. Po jej ukończeniu awansowany na stopień chorążego i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu w 20 zapasowym pułku piechoty. We wrześniu 1917 przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji^[3]. Po rozwiązaniu korpusu powrócił do kraju i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Przyjęty w dniu 11 listopada 1918 w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego z przydziałem do 34 pułku piechoty, w którym pełnił obowiązki dowódcy plutonu, a następnie kompanii^[3]. Z pułkiem brał udział w wojnie z bolszewikami, a za poświęcenie i okazane męstwo w walce z bolszewikami otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej.

Z dniem 26 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 18 batalionu granicznego na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie kompanii^[4][1]. W październiku 1927 został przeniesiony z KOP do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy kompanii^[5][1]. 1 stycznia 1936 otrzymał awans na majora i objął obowiązki dowódcy batalionu w 67 pp^[1][3]. W 1938 był na kursie w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Przeniesiony 8 maja 1939 na stanowisko dowódcy batalionu ON „Żnin”. Walczył we wrześniu 1939, a w walkach nad Bzurą został wzięty do niewoli. Jeniec oflagu, z którego został uwolniony przez wojska angielskie. Leczył się w wojskowych szpitalach, które znajdowały się w Delmenhorst, Getyndze oraz Bomlitz^[3].

Do kraju powrócił 29 czerwca 1947 i zamieszkał w Brodnicy. Pracował tam w Powiatowym Związku Samopomocy Chłopskiej, Urzędzie Likwidacyjnym, Technikum Handlowym oraz w Zakładach Mięsnych. Od 1961 na emeryturze. Zmarł w Brodnicy i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Żonaty z Łucją z Osmańskich (ur. 1904), z którą miał syna Jerzego (ur. 1930)^[1][3].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1590^[3] – 28 lutego 1921^[6]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[7]
• Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”^[8]
• Medal Niepodległości – 13 września 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[9][10]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1928^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – 1928^[1]
• Medal Zwycięstwa – 22 lipca 1925^[11]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 161. ISBN 83-900510-0-1.