|
Stefan Majewski (wojskowy)
Stefan Majewski (ur. 10 sierpnia 1867 w Podniestrzanach, zm. 31 stycznia 1944 w Słonawach) – generał dywizji Wojska Polskiego. ŻyciorysWczesne życiePochodził z rodziny neofickiej pochodzenia żydowskiego, syn Władysława Majewskiego[1] komisarza Rządu Narodowego z 1863, i Florentyny z Plichtów[2]. Bratem jego ojca był Karol Majewski, który był przewodniczącym Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym[3]. Edukował się w gimnazjum w Wiedniu, Wojskowej Szkole Realnej w Mahrisch Weisskirchen, Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu oraz Wyższej Szkole Wojskowej w Wiedniu. Następnie rozpoczął służbę w Cesarsko-Królewskiej Armii Austro-Węgierskiej[2]. W 1888 r. został podporucznikiem w c. i k. armii. Rok później został przeniesiony do 9. Batalionu Pionierów w Josefstadt. Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu przedzielono go to sztabu stacjonującej w Przemyślu 24. Dywizji Piechoty. Gdy awansował na kapitana zasilił szeregi Batalionu Pionierów Nr 10 w Przemyślu na stanowisko komendanta kompanii[2]. Następnie w 1905 r. służył w Oddziale X Cesarsko-Królewskiego Ministerstwa Wojny. Jednakże przeniesiono go sztabu 9. Dywizji Piechoty stacjonującej w Pradze. 30 kwietnia 1910 został przydzielony do Oddziału 10 Ministerstwa Wojny w Wiedniu[4]. W 1913 r. w stopniu pułkownika sztabu generalnego był szefem Departamentu VIII w Ministerstwie Obrony Krajowej[5]. Wielka WojnaNa początku I wojny światowej był szefem Biura Prezydialnego Cesarsko-Królewskiego Ministerstwa Landwehry. Następnie od 1915 r. dowodził c. i k. 12 pułkiem strzelców, od 1916 r. XLIV Brygadą Górską i 1918 r. LVII Brygadą Piechoty. 1 sierpnia 1917 awansował na generała majora ze starszeństwem z dniem 30 sierpnia 1917[2]. II RzeczpospolitaW grudniu 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika. 19 stycznia 1919 został dowódcą Grupy Operacyjnej „Chełm”, która walczyła z Ukraińcami[2]. 3 marca 1919 r. został wyznaczony na stanowisko I wiceministra Spraw Wojskowych[6]. 10 lutego 1920, w związku z przeprowadzoną reorganizacją Ministerstwa Spraw Wojskowych[7], Naczelny Wódz zwolnił go ze stanowiska I wiceministra Spraw Wojskowych i mianował dowódcą Szkoły Sztabu Generalnego „z równoczesnym podziękowaniem mu za owocną i gorliwą Jego pracę na dotychczasowym stanowisku”[8]. 10 marca tego roku Józef Piłsudski mianował go członkiem Rady Wojskowej z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku dowódcy szkoły[9]. W jego kompetencja mieściło się m.in. rozpatrywanie i opiniowanie ustaw, innych aktów prawnych oraz wszelkich przepisów dotyczących wojska polskiego[2]. Od kwietnia do maja 1920 dowodził w zastępstwie 1 Armią pozostając w dalszym ciągu dowódcą szkoły[10]. 21 kwietnia 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała porucznika. Od maja do lipca dowodził 7 Armią, potem pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowództwa. We wrześniu tego roku przystąpił ponownie do wykonywania obowiązków na stanowisku dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 6 lipca 1921 na stanowisku dowódcy szkoły zastąpił go generał porucznik Gustaw Zygadłowicz. Od sierpnia do grudnia 1921 r. był szefem Polskiej Misji Wojskowej we Francji[2]. 31 grudnia 1921 został mianowany, a 31 stycznia 1922 objął obowiązki na stanowisku dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 4 czerwca 1924 Prezydent RP mianował go szefem Administracji Armii. 17 maja 1925 udał się na 2-miesięczny urlop dla poratowania zdrowia (zastąpiony przez gen. Juliusza Malczewskiego)[11]. 20 listopada 1925 Prezydent powierzył mu kierownictwo Ministerstwem Spraw Wojskowych w rządzie Aleksandra Skrzyńskiego, a już 27 tego miesiąca przyjął jego dymisję i zwolnił z kierowania resortem. 14 grudnia 1925 Prezydent RP „przychylając się do prośby Generała” zwolnił go ze stanowiska szefa Administracji Armii. W maju 1926, w czasie zamachu stanu, czasowo pełnił obowiązki Generalnego Inspektora Kawalerii ponieważ generał Tadeusz Rozwadowski został dowódcą wojsk wiernych rządowi. Z dniem 31 sierpnia 1926 przeniesiony został w stan spoczynku[12]. Na emeryturze mieszkał w Słonawach, gdzie zmarł 31 stycznia 1944. Został pochowany na cmentarzu w Obornikach. Życie prywatneZawarł związek małżeński z Janiną Pucherną, z którą miał syna Guido (ur. 1903)[2]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
.svg)
