Stefan z Narbony
Stefan z Narbony (ur. w Saint-Thibéry we Francji, zm. 29 maja 1242 w Avignonet koło Tuluzy) – francuski kapłan franciszkański (OFM), inkwizytor, męczennik, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego[1]. Był opatem benedyktynów pod Tuluzą, kiedy postanowił, podobnie jak św. Antoni Padewski, przenieść się do franciszkanów. Mając dobre przygotowanie teologiczne występował przeciwko heretykom z sekty albigensów, działającej w południowej Francji. W 1235 został mianowany inkwizytorem i w następnych latach wspólnie z dominikańskim inkwizytorem Wilhelmem Arnoldem prowadził wiele śledztw przeciwko albigensom w diecezji tuluskiej[2]. Od listopada 1241 roku Stefan i Wilhelm Arnold odbywali jako inkwizytorzy objazd po wschodniej części diecezji tuluskiej. W maju 1242 przybyli do miejscowości Avignonet. Towarzyszyło im kilku pomocników, wśród których byli franciszkanin Rajmund z Carbony, dwaj dominikanie, benedyktyński przeor Avignonet, archidiakon Lezet Rajmund de Costiran, jeden kleryk, notariusz i dwóch woźnych. Zostali oni podstępnie zwabieni do zamku i następnie ścięci przez należących do sekty albigensów rycerzy. Męczeństwo miało miejsce w wigilię uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego, w nocy z 28 na 29 maja 1242[3]. Obaj męczennicy franciszkańscy pochowani zostali w klasztorze braci mniejszych w Tuluzie. Papież Innocenty IV już w 1243 roku wydał deklarację, w której uznał ich (oraz ich towarzyszy) za męczenników za wiarę[4], jednak formalnie zostali beatyfikowani przez papieża Piusa IX (OFS) 6 września 1866[5][6]. Bł. Stefan z Narbony czczony jest w Kościele katolickim w grupie Dwunastu Męczenników z Tuluzy w dzienną pamiątkę śmierci[6][7]. Franciszkanie wspominają błogosławionego 26 maja. Zobacz teżPrzypisy
|