|
Szafir
 Szafir – odmiana korundu, kamień szlachetny najczęściej o barwie niebieskiej w różnych odcieniach, może przybierać kolor różowy, pomarańczowy, żółty, zielony czy fioletowy lub być całkowicie bezbarwny. NazwaNazwa szafir pochodzi od niemieckiego słowa saphir[3], które z kolei wywodzi się z hebrajskiego[4]. Korundy bezbarwne nazywane są leukoszafirami, a w stosunku do kamieni o barwie żółtopomarańczowej lub pomarańczowożółtej używa się określenia padparadża, pochodzącego od syngaleskiego słowa oznaczającego „kwiat lotosu”[1]. WłaściwościWalter Schumann określa szafiry jako korundy o barwie innej od czerwonej, które mają wartość w jubilerstwie[1]. Jako odmiana korundu (Al Minerał wykształca kryształy słupkowe lub tabliczkowe, wrosłe i narosłe, występuje w skupieniach zbitych[2]. Dobrze przewodzi ciepło[7]. Szafiry wykazują pleochroizm – w przypadku odmian niebieskiej i fioletowej jest on wyraźny, a w przypadku żółtej i zielonej – słaby. Obecność wrostków rutylu może wywołać efekt kociego oka lub asteryzm (tzw. szafir gwiaździsty)[1]. Przy obróbce kamieni stosuje się szlif fasetkowy[2]. Mętne okazy, po podgrzaniu do temperatury ok. 1700–1800 °C, uzyskują lśniącą, niebieską barwę[1]. WystępowanieKryształy szafirów wykształcają się w zdolomityzowanych wapieniach, marmurach, pegmatytach lub bazaltach. Kamienie te występują w naturze częściej od rubinów[1]. Znaczące złoża szafirów znajdują się w Queensland w Australii, w okręgu Mogok w Mjanmie, w regionie Ratnapura w Sri Lance, w okręgu Chantabun i koło Kanchanaburi w Tajlandii. Ważne złoże znajdowało się w Kaszmirze, zostało ono jednak wyczerpane[1]. W większych ilościach szafiry występują także w stanie Montana w Stanach Zjednoczonych, w regionach Mato Grosso i Minas Gerais w Brazylii, w Chinach, w Kambodży, w Kenii, w Laosie, na Madagaskarze, w Malawi, Zimbabwe, Tadżykistanie, Tanzanii, Nigerii i w Rwandzie[1]. W Polsce kamienie te można znaleźć w karkonoskich pegmatytach Kruczych Skał i w innych rejonach Wilczej Poręby, a także w trzeciorzędowych piaskach złotonośnych Dolnego Śląska. Ich obecność odnotowano w okolicy Legnickiego Pola, Mikołajowic i Wądroża Wielkiego. Występowanie szafirów stwierdzono także w plioceńskich żwirach w pobliżu Lwówka Śląskiego[8]. Syntetyczne szafiry.jpg) Syntetyczne niebieskie szafiry można wytwarzać metodą Verneuila, po dodaniu do dozowanego na palnik tlenku glinu substancji, której domieszka nadaje kryształom barwę[9]. Szafiry syntetyczne mają taką samą budowę atomową jak produkt naturalny, chociaż w przeciwieństwie do niego cechuje je równomierny rozkład barwy w całym krysztale. Korundy naturalne można rozpoznać także dzięki obecności wrostków[9]. ZastosowanieSzafir naturalny jest szeroko wykorzystywany w jubilerstwie, przy wyrobie naszyjników oraz jako kamień w pierścionkach i wisiorkach[2]. Sztuczny monokrystaliczny szafir wykorzystywany jest w szkiełkach do zegarków. Jego główną zaletą jest wysoka odporność na zarysowania, ma pod tym względem przewagę nad szkłem akrylowym i mineralnym. Główną wadą jest wysoka cena, wynikająca z procesu produkcji (obróbka diamentem)[10]. Sztuczny szafir może być także wykorzystywany do produkcji odpornych na zarysowania szkieł ochronnych do smartfonów. Ze względu na związane z tym koszty nie odbywa się to jednak na masową skalę[11]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||
