|
T.J. Ford
Terrance Jerod „T.J.” Ford (ur. 24 marca 1983 w Houston) – amerykański koszykarz występujący na pozycji rozgrywającego. Był laureatem najważniejszych nagród w szkole średniej i college'u. Ford wziął udział w drafcie NBA w 2003. Został wówczas wybrany w pierwszej rundzie z numerem ósmym przez Milwaukee Bucks. Powtarzające się coraz częściej kontuzje nie pozwoliły Fordowi na rozegranie dużej ilości spotkań w Bucks. Kolejne mecze przemijały bez gry, a coraz szybciej zbliżał się okres końca jego kariery, jednak w 2005 zespół oficjalnie ogłosił, że Ford będzie mógł nadal grać. Przed rozpoczęciem sezonu 2006/07 trafił do Toronto Raptors, gdzie został podstawowym zawodnikiem drużyny. Wraz z nowym zespołem wygrał Atlantic Division i awansował do playoffów. Po odniesieniu kontuzji przed sezonem 2007/08, Ford stracił miejsce w podstawowym składzie i został sprzedany do Indiany Pacers. W 2011 Ford podpisał kontrakt z San Antonio Spurs. T.J. Ford prowadzi fundację własnego imienia (ang. T.J. Ford Foundation), która od 2004 pomaga w nauce i odnalezieniu się w środowisku dzieciom i rodzinom znajdującym się w złej sytuacji materialnej. Dzieciństwo i młodość
T.J.Ford[1]
Urodził się w Houston, jego rodzicami są Leo i Mary Ford, imię Terrance Jerod "T.J." zostało mu nadane przez matkę w chwili urodzenia[2]. Od najmłodszych lat T.J. marzył o koszykówce, także już jako młody kibic oglądał finał NBA 1990, w którym Houston Rockets powrócili na mistrzowski tron[1]. Po raz pierwszy w prawdziwym meczu koszykarskim Ford zagrał w szkole średniej Willowridge High School. Wraz z nim w składzie Willowridge ustanowili rekord 75 zwycięstw i jedna porażka (w tym w 62 grał od początku) w jego dwóch ostatnich sezonach. Zdobył tam kilka tytułów Texas Class 5A (klasy krajowej)[3][4]. W 2001 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich - McDonald’s All-American[5]. Następnie u T.J. zdiagnozowano zwężenie kanału kręgowego[6], jednak udało mu się wrócić do koszykówki i do gry dla Texas Longhorns na sezony 2001/02, 2002/03. Podczas swojego pierwszego sezonu w Teksasie Ford nie tylko przodował w zespole w ilości przechwytów i minut na mecz, ale także został pierwszym debiutantem w historii NCAA, który prowadził w klasyfikacji asyst (8, 27 na mecz)[3][7]. Świetna gra T.J. spowodowała, że Texas Longhorns awansowali do Sweet Sixteen, a w piętnastu z tych meczów zaliczył dwucyfrową liczbę asyst, co pozwoliło mu na mianowanie go Big 12 Freshman of the Year[7]. W 2003 roku, już jako student drugiego roku, zajął trzecie miejsce w klasyfikacji asyst. W zespole Longhorns przodował w klasyfikacji punktowej, przejęć i asyst[7]. Ford był także MVP regionu południowego, prowadząc Teksas do pierwszego Final Four od 1947[3]. Pod koniec sezonu został wybrany do First Team All-America. Zdobył wtedy także wiele prestiżowych nagród, takich jak: Naismith College Player of the Year, John Wooden awards i został wybrany Player of the Year przez Sports Illustrated, The Sporting News, ESPN.com i CBS SportsLine[3][7]. Chcąc uczcić świetną grę Forda, University of Texas at Austin, zastrzegł jego numer #11, tym samym stał się czwartym sportowcem w historii uniwersytetu, a pierwszym koszykarzem, którego numer zastrzeżono. Tą czwórką byli Earl Campbell, Ricky Williams, Roger Clemens, Vince Young, a obecnie dołączył do nich Kevin Durant[8]. Kariera w NBAPierwszy sezonT.J. wiedział, że stać go na więcej niż na grę w college[1]. Po drugim roku studiów postanowił przejść na zawodowstwo i aby dołączyć do NBA wziął udział w Drafcie 2003, a liga na swojej stronie ogłaszała, że jest to zawodnik z takim talentem, że w niedługim czasie będzie mógł stać się nowym Larrym Birdem lub Magiciem Johnsonem[6]. Ford został wybrany z ósmym numerem, w rundzie pierwszej, przez Milwaukee Bucks. Ten draft jest uznawany za jeden z najlepszych w historii, brały w nim udział przyszłe wielkie gwiazdy, występujące także w NBA All-Star Game takie jak: LeBron James, Carmelo Anthony, Dwyane Wade czy Chris Bosh[7]. W swoim pierwszym sezonie, czyli 2003/04, był najlepszy w Bucks pod względem asyst, z bilansem 6,5, przy nieco ponad siedmiu punktach na spotkanie[9]. Ford został wybrany do II składu debiutantów NBA[10]. Jednak grał w tylko 55 meczach, ponieważ kontuzja zmusiła go do opuszczenia 26 meczów sezonu zasadniczego i całych Playoffów 2004. Doznał poważnego uszkodzenia ciała, podczas domowego spotkania z Minnesota Timberwolves, gdzie upadł na kość ogonową po faulu centra Marka Madsena. Uszkodził rdzeń kręgowy, co powinno mu uniemożliwić kontynuowanie kariery[6]. Po kontuzjiFord opuścił cały sezon 2004/05 z powodu poważnego uszkodzenia rdzenia kręgowego[6]. W czerwcu 2005, dr Robert Watkins z Los Angeles Spine Surgery Institute oświadczył, że T.J. został całkowicie wyleczony i będzie mógł wrócić do gry[11]. Rozgrywający intensywnie trenował przez kilka miesięcy w rodzinnym Houston, pod nadzorem byłego koszykarza NBA Johna Lucasa. Razem pracowali nad celnością, wytrzymałością i siłą Forda[6]. T.J. powrócił do Bucks podczas letniego obozu treningowego. Swoje pierwsze spotkanie po powrocie na parkiet gry rozegrał 1 listopada 2005, gdzie był blisko uzyskania triple-double (z 16 punktami, 14 asystami i 9 zbiórkami podczas 34 minut gry) w wygranym przez Milwaukee 117-108 wyjazdowym spotkaniu z Philadelphią 76ers[12]. W sezonie po osiągnięciach Forda nie było widać żadnych skutków kontuzji, grał z taką samą szybkością i celnością rzutów co w swoim debiutanckim sezonie. Sezon regularny zakończył z nieco ponad 12 punktami na mecz i prawie 7 asystami[9], lecz stwierdził, że Bucks nie grają już zbyt szybko i dynamicznie. Nowy trener Terry Stotts bardziej zaczął polegać na wysoko skaczącym rzucającym obrońcy Michaelu Reddzie, dobrej defensywie Andrew Boguta i Jamaala Magloire i szybko rozwijającym się rozgrywającym Mo Williamsie, wiec Ford stał się mniej ważnym zawodnikiem[4]. Wymiana do Raptors
Ford w wywiadzie prasowym w Singapurze we wrześniu 2007[13]
Po sezonie 2005/06 nowo mianowany przez Toronto Raptors generalny manager Bryan Colangelo, przygotowywał zespół do nowo nadchodzącego sezonu 2006/07. Po przemyśleniach okazało się, że brakował im rozgrywającego „pierwszej 5”. Znalazł Forda. Wymienił go z Milwaukee Bucks za dobrze zapowiadającego się silnego skrzydłowego Charliego Villanueve[14]. Owa wymiana była na początku ogłoszona „wielkim niewypałem”, ze względu na kontuzję Forda[4], lecz w szybkim czasie T.J. zadomowił się w zespole, jako podstawowy rozgrywający, tworząc wraz z Chrisem Boshem świetną parę, która stanowiła o sile Raptors[15][16]. Ford spotkał dawnego znajomego z drugiego roku studiów, a także rozgrywającego José Calderóna, który zastępował go gdy Ford został kontuzjowany na kilka spotkań. Niezależnie od jego tempa gry, Ford został wybrany najszybszym koszykarzem NBA w 2007, przez Sports Illustrated (w badani wzięło udział 271 graczy)[4][10][17]. Dobra umiejętność przechwytów, była bardzo ważna w jego inauguracyjnym sezonie. 20 grudnia 2006 rzucił zwycięskiego kosza w spotkaniu z Los Angeles Clippers[18], a dwa dni później okazało się, że rzut był wykonany po skończeniu gry. W następnym meczu z Portland Trail Blazers, także przyczynił się w dużym stopniu do zwycięstwa za pomocą asyst[19]. Umiejętności Forda w przechwytywaniu piłki, były ponownie widoczne w wygranym 120-119 spotkaniu z Seattle SuperSonics, gdzie zdobył najwięcej punktów i do tego jeden z nich znowu dał Raptors zwycięstwo[20]. Jego wysoka forma trwała dalej. Dało się poznać w spotkaniu z New York Knicks, kiedy miał 18 asyst, co ustanowiło jego rekord życiowy, a także wyrównało rekord Raptors ustanowiony przez Damona Studemiora[21]. Sezon regularny 2006/07, Ford, zakończył z wynikiem 14 punktów na mecz i prawie ośmiu asyst, co było jego najlepszym wynikiem w karierze[9]. Przypisuje mu się także dojście do playoffów po raz pierwszy od pięciu lat, a także pomoc w wygraniu dywizji[22]. W 2007 NBA Playoffs, zaliczył średnią 16 punktów na mecz i 4 asyst, ale Toronto przegrało cztery do dwóch z New Jersey Nets w pierwszej rundzie[23]. Przed sezonem 2007/08 Ford zaczął się koncentrować by zdobywać coraz więcej asyst[24]. Po początku sezonu, trener Sam Mitchell zaczął zmieniać skład rotując pomiędzy Fordem a Calderónem, co dało dobry efekt. Dnia 11 grudnia 2007 po rażącym faulu Ala Horforda, Ford doznał poważnej kontuzji w meczu z Atlanta Hawks. Był przytomny, jednak nie mógł się poruszać, więc został zwieziony z parkietu[25]. Gdy T.J. nie był zdolny do gry, Calderón wykazał się dużo lepszą grą, jako rozgrywający „pierwszej 5”. Jednak po spędzeniu kilku tygodni na treningach ze starym trenerem Johnem Lucasem w Houston, Ford powrócił do gry 4 lutego 2008, jednak już jako rezerwowy[26]. Pod koniec sezonu nie było zbyt wiele spekulacji, że Raptors będą próbować wymienić Forda, oryginalnie jednak chcieli przebudować zespół stawiając na młodszego Calderóna. W playoffach 2008 Toronto w pierwszej rundzie rywalizowało z Orlando Magic, opinie ekspertów wnioskowały, że dwaj dobrzy, wyrównani poziomem gry rozgrywający, mogą być kluczem do zwycięstwa. Podczas gdy Ford słabo grał w pierwszych dwóch meczach, które przegrali, w trzecim zaprezentowawszy się świetnie, co doprowadziło do bilansu 1-2[27]. Raptors zostali jednak wyeliminowani w piątym meczu, a nie stosowanie się Forda do zaleceń trenera podczas gry w playoffach, sprawiły, że stał się on głębokim rezerwowym, co doprowadziło do różnych spekulacji na temat wymiany z jego udziałem[28][29]. Indiana Pacers Przed 2008 NBA Draft, Raptors stwierdzili że oddadzą Forda do Indiany Pacers w zamian za Jermaine O’Neala i 42 numer w drafcie (Nathan Jawai). Kanadyjczycy oprócz Forda, wysłali jeszcze do klubu z Indianapolis, dwóch graczy i numer 17 w drafcie. Tymi zawodnikami byli: Rasho Nesterovič, Maceo Baston, a w drafcie wybrali Roya Hibberta, a ponieważ wymiana nie była wykonana w „okienku transferowym”, to była sfinalizowana dopiero 9 lipca 2008[30]. W Pacers Ford dobrze zaczął, wchodząc od razu do pierwszego składu, wyrzucając z niego Jaretta Jacka, który także był rozgrywającym. Chociaż od czasów kontuzji T.J. nie mógł grać na maksymalnym poziomie, to i tak był ważnym punktem ofensywy zespołu. W dniu 1 lutego 2009, Ford, w meczu z New York Knicks, ustanowił swój rekord kariery rzucając 36 punktów, tym samym pobijając poprzedni rekord ustanowiony w tym samym tygodniu[31]. Jednak Pacers nie awansowali do 2009 NBA Playoffs, przegrywając pozycję z Detroit Pistons. San Antonio Spurs9 grudnia 2011 Ford podpisał kontrakt z San Antonio Spurs[32]. 12 marca 2012, po zagraniu w 14 spotkaniach, ogłosił na Twitterze koniec kariery[33]. 15 marca 2012, wraz z Richardem Jeffersonem oraz prawem do wyboru w pierwszej rundzie draftu 2012, został wymieniony do Golden State Warriors[34]. Ford został zwolniony przez Warriors[35]. 13 marca 2012 roku zakończył sportową karierę[36]. OsiągnięciaNa podstawie[37] o ile nie zaznaczono inaczej.
Statystyki
Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.) Sezon regularny
Play-offy
Życie prywatneT.J. Ford FoundationFord założył fundację we wrześniu 2004. Organizację która ma na celu pomoc osóbom znajdującym się w złej sytuacji, w celu ich rozwoju: edukacji, rekreacji, fizyczności i dobrobytu społecznego we współpracy z rodzinami i wspólnotami[3]. Owa ma swoje filie w stanie Teksas i w Milwaukee w stanie Wisconsin[45]. MuzykaT.J. Ford występuje w utworze rapera Paul Walla „Get Aphilliated”, gdzie Ford rapuje „I'm like that T.J. Ford, I'm deadly on them threes”, co po Polsku znaczy „Jestem T.J. Ford nieśmiertelny król „trójek”. Także w Break Bread, gdzie jednak Wall podaje się za niego[46] Przypisy
Linki zewnętrzne
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
