Tadeusz Żenczykowski

Tadeusz Żenczykowski

Pełne imię i nazwisko	Tadeusz Władysław Żenczykowski
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1907 Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	30 marca 1997 Londyn, Wielka Brytania
Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 6 listopada 1938 do 2 października 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Tadeusz Żenczykowski, ps. „Kania”, „Kowalik”, przybrane nazwisko Tadeusz Zawadzki (ur. 2 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 30 marca 1997 w Londynie) – polski prawnik, działacz polityczny i publicysta. Kapitan Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Orła Białego.

Syn Tadeusza Franciszka (ur. 1880) i Władysławy Eugenii z d. Schonbrener (ur. 1879). W 1923 będąc w siódmej klasie, przystąpił do Związku Strzeleckiego, w którym działał do 1939. W maju 1924 zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum Kulwiecia w Warszawie. W 1927 ukończył Szkołę Nauk Politycznych w Warszawie, a w 1930 Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości i Ministerstwie Skarbu. Od 1932 był członkiem Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. W 1938 szef VI Oddziału Propagandy Sztabu Obozu Zjednoczenia Narodowego^[1]. Od listopada 1938 poseł na Sejm V kadencji z listy OZN.

Podczas kampanii wrześniowej brał udział w obronie Warszawy. Od jesieni 1939 działał w konspiracji. Był jednym z inicjatorów i założycieli Związku Odbudowy Rzeczypospolitej. Od 1940 pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej ZWZ/AK. Kierował Akcją N, a od 1943 był kierownikiem Podwydziału „Antyk”, zajmującego się propagandą antykomunistyczną W październiku 1943 wszedł w skład Społecznego Komitetu Antykomunistycznego, powołanego przez Krajową Reprezentację Polityczną. Brał udział w powstaniu warszawskim, pełniąc funkcję szefa Wydziału Propagandy AK. Po upadku powstania znalazł się w niewoli niemieckiej.

Po uwolnieniu z niewoli w lutym 1945 powrócił do kraju. Został redaktorem konspiracyjnego pisma antykomunistycznego „Głos Wolności”. W listopadzie 1945 wyjechał z Polski. W latach 1954–1975 był redaktorem, następnie zastępcą dyrektora Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Należał do Rady Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie, przez wiele lat współpracował z „Dziennikiem Polskim i Dziennikiem Żołnierza”. Był autorem wielu prac historycznych.

Stanisław Cat-Mackiewicz w swej publicystyce Tadeusza Żenczykowskiego nazywał ozonowskim Goebbelsem^[2].

Zmarł w Londynie. Został pochowany 15 kwietnia 1997 na Cmentarzu Gunnersbury w zachodnim Londynie.

• Order Orła Białego (1 grudnia 1995)^[3]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 11570^[4]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi^[5]
• Medal Polonia Mater Nostra Est (1996)

• Generał Grot. U kresu walki, Wydawnictwo Polonia, Londyn, 1983.
• Polska lubelska 1944, Editions Spotkania, Paryż 1987, Warszawa 1990.
• Samotny bój Warszawy. Pisma historyczne, Wydawnictwo LTW, 2005, ISBN 83-88736-69-8.
• Dramatyczny rok 1945, w drugim obiegu Wydawnictwo Głos, 1981, Wydawnictwo LTW, 2005, ISBN 83-88736-74-4.
• Edward Raczyński, Tadeusz Żenczykowski Od Genewy do Jałty. Rozmowy radiowe, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1991, ISBN 83-85291-19-9.
• Dwa komitety 1920, 1944. Polska w planach Lenina i Stalina, Editions Spotkania, Paryż 1983.

• Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990, s. 469–470. ISBN 83-211-1055-X.
• Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1987, s. 391–392. ISBN 83-211-0892-X.
• Tadeusz Żenczykowski na łamach paryskiej „Kultury”

• Telewizyjny Słownik Biograficzny – Tadeusz Żenczykowski. Opowieści, 1992.