|
Tadeusz Bilikiewicz
 Tadeusz Antoni Bilikiewicz (ur. 5 kwietnia 1901 we Lwowie, zm. 10 listopada 1980) – polski lekarz psychiatra, historyk i filozof medycyny, ojciec Adama Bilikiewicza. ŻyciorysBył synem agenta handlowego Bolesława i Kazimiery ze Swaryczewskich. Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Jesienią 1918 na ochotnika wraz z całą klasą zgłosił się do wojska. W potyczce z Ukraińcami został ciężko ranny w obie nogi. Za namową ojca w latach 1919–1925 studiował medycynę. Następnie w latach 1928–1931 studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1925 został doktorem wszech nauk lekarskich. W latach 1926–1928 pracował w Szwajcarii, w Klinice Psychiatrii Uniwersytetu Zuryskiego. W latach 1928–1935 był asystentem Zakładu Historii Medycyny. W 1931 habilitował się na UJ jako docent historii filozofii i medycyny. W latach 1935–1939 był ordynatorem Zakładu Psychiatrycznego w Kocborowie. W szpitalu tym pracował również podczas okupacji niemieckiej, pełniąc – oprócz pracy w oddziale psychiatrycznym – funkcję kierownika laboratorium i pracowni radiologicznej[1]. W okresie terroru niemieckiego ukrywał Polaków i Żydów w obszernych podziemiach szpitala. W 1950 minister zdrowia powierzył mu kierownictwo Katedry i Kliniki Psychiatrii Akademii Medycznej w Gdańsku (funkcję tę sprawował de facto od początku 1946; ponadto kierował Katedrą Historii i Filozofii Medycyny)[1]. Od 1948 był członkiem korespondencyjnym Polskiej Akademii Umiejętności. Od połowy lat 50. był czołowym przedstawicielem nurtu psychiatrii upatrującego podłoża biologicznego w powstawaniu psychoz (schizofrenii, zaburzeń afektywnych). Podkreślał zasadniczą rolę metod farmakologicznych (neuroleptyki, leki przeciwdepresyjne) w leczeniu psychoz. Z małżeństwa z Klementyną z domu Sedlaczek miał syna Adama i córkę Danutę Bilikiewicz. W 1971 odszedł na emeryturę. Zmarł w 1980 i został pochowany na cmentarzu Łostowickim w Gdańsku. Wybrane prace
Zobacz teżPrzypisyBibliografia
|
||||||||||||
