Ulica Adama Mickiewicza w stronę północną na wysokości byłego lodowiska Torsan
Pierwotnie w 1894 została ustanowiona ulica Nowa, skierowana od ul. Tadeusza Kościuszki w stronę północną w kierunku budynku sanockiego gimnazjum[1]. Ulica przebiegała przez ogród publiczny. Została uregulowana w latach 90. XIX wieku[2]. W tym czasie powstały budynki, w tym kamienice u zbiegu z ulicą Tadeusza Kościuszki, szkoła, budynek "Sokoła", boiska sportowe. Z okazji 100. rocznicy urodzin Adama Mickiewicza, 21 kwietnia 1898 Rada Miasta Sanoka podjęła decyzję o zorganizowaniu obchodów tego wydarzenia, w tym o zmianie nazwy ulicy na Adama Mickiewicza[3][4][5]. Zostały wytyczone ulice biegnące w stronę wschodnią (pod obecnymi nazwami) ulica Kazimierza Wielkiego (na terenach byłych ogrodów Feliks Giela oraz trzy ulice poprzeczne łączące z ulicą Jana III Sobieskiego: Józefa Piłsudskiego, Andrzeja Frycza-Modrzewskiego, Teofila Lenartowicza. Poniżej ustalono ulicę Fryderyka Szopena biegnącą w stronę zachodnią od ulicy Adama Mickiewicza[6]. Do 1914 ulica została doprowadzona do traktu biegnącego od okolic Sanu do wsi Trepcza i Mrzygłód. Ponadto w przeszłości istniała ulica im. Adama Mickiewicza, biegnąca od ulicy od ul. Tadeusza Kościuszki do ul. Juliusza Słowackiego, a w 1913 nazwana ulicą Słoneczną[7].
Kamienica pod numerem 1. Budynek został wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[15].
Budynek pod numerem 3. Przed 1939 działał w nim zakład gastronomiczny „Podhalanka”[16][17][14][18]. Zamieszkiwał w nim Stefan Stefański[19]. W okresie PRL pod numerem 3 funkcjonowała restauracja „Konsum”[20].
Dom pod numerem 10 – willa dra Stanisława Domańskiego[a] (do początku lat 30. pod numerem 421[21]; do 1939 pod numerem 6[14]). Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[15].
Korty tenisowe, założone w 1973 przy powstałym rok wcześniej Sanockim Klubie Tenisowym (inicjatorami ich powstania był Eugeniusz Czerepaniak)[23]. Zabudowania infrastrukturalne kortów stworzyło Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane, pod którego egidą działał SKT[24].
Obelisk zwieńczony rzeźbą orła upamiętniający 125 oficerów i żołnierzy Wojsk Ochrony Pogranicza, poległych w latach 1945-1947 w walkach z UPA[25]. Znajduje się poniżej budynku pod numerem 24[26]. Na postumencie kolorowe wykonanie z napisami XV. W ochronie granic PRL. WOP. Powyżej na pionowej tablicy inskrypcja: Bohaterskim żołnierzom WOP poległym w walce z bandami UPA i poniżej wypisane są nazwiska poległych kolejno z lat 1945, 1946 i 1947 oraz u dołu podpis: Społeczeństwo Podkarpacia rok 1945-1960. Pomnik został odsłonięty 11 czerwca 1960, w piętnastą rocznicę walk i z okazji 15-lecia WOP[27]. Projekt wykonał Edmund Królicki[28].
Nieistniejący budynek, położony poniżej gmachu pod numerem 24, w którym działał fotograf Franciszek Strachocki (1904-1985)[18].
Hotel „Dom Turysty” pod numerem 29. U podstaw powstania budynku legła uchwała KERM Nr 271/59 (tzw. „uchwała bieszczadzka”), zadaniem której było m.in. tworzenie warunków dla rozwoju turystyki, a hotel w Sanoku był jedynym w jej ramach zaplanowanym obiektem na terenie Sanoka[29]. W myśl uchwały Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki budowę czterokondygnacyjnego budynku hotelu na co najmniej 200 miejsc zaplanowano na 1966 rok[30]. Roboty budowlane budynku wykonało Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane[31]. Budowa obiektu (według projektu krakowskiego „Miastoprojektu”) na 220 miejsc noclegowych, wyposażonego w kawiarnię i restauracją była na ukończeniu latem 1968, a otwarcie zaplanowano pierwotnie na październik 1968, zaś ostatecznie na 16 grudnia 1968[32][33][34].
Budynek pod numerem 38. Według stanu z 1931 w domu pod numerem 26 funkcjonował sierociniec[35]. Przed 1939 działała w nim Polska Ochronka Sierot Chrześcijańskich[36] (inna nazwa ochronka sierot chrześcijańskich[37]). Później był w nim ulokowany Dom Dziecka. Utworzony staraniem Zarządu Powiatowego Ligi Kobiet na przełomie 1946/1947 w założeniu dla dzieci-sierot po rodzicach zmarłych – według ówczesnego przekazu – od kul bandy Żubryda i kul UPA[38]. Od sierpnia 2008 przeniesiony jako Powiatowa Placówka Socjalizacyjna do zabudowań internatu Zespołu Szkół nr 4 im. Kazimierza Wielkiego w Sanoku[39]; został tam także przeniesiony pomnik św. Józefa, pierwotnie ustanowiony przy budynku).
Nieistniejące zabudowania pod numerem 29, siedziba przedsiębiorstwa Beef-San.
Ponadto przed 1939 przy ulicy działała fabryka pończoch i trykotarzy „Ursus”[40].
Mieszkańcy
W 1911 przy ulicy zamieszkiwali wzgl. urzędowali c. k. radca sądu krajowego Edward Doboszyński[41], c.k. geometrzy ewidencyjni Antoni Kosina, Bolesław Skąpski[42]
W 1932 przy ulicy działał adwokat dr Eugeniusz Szatyński[43].
Uwagi
↑Faktycznie położony dalej na północ od budynku II LO pod numerem 11, mieści się naprzeciw Placu Harcerskiego.
↑Numerycznie wcześniejsza, jednak faktycznie położona dalej na północ od budynku pod numerem 12.
↑Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 395.
↑Marta Szramowiat. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Przemiany gospodarcze w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 32, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 396.
↑ abBorys Łapiszczak: Sanocki „Sokół” i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. V. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 57. ISBN 83-918650-0-2.
↑Czesław A. Skrobała. Całe życie w nafcie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 27 (556), s. 4, 5 lipca 2002.
↑Andrzej Radzik: Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane lata 1978-1993. W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014, s. 124, 136. ISBN 978-83-934513-6-4.
↑Benedykt Gajewski: Walka z ukraińskim podziemiem na południowo-wschodnim obszarze Polski w latach 1944-1948. Publikacje, raporty, relacje, zeznania. Sanok: 2005, s. 352.
↑Stefan Stefański, Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny, Sanok 1991, s. 49.
↑Franciszek Oberc, Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka, Sanok 1998, s. 9.
↑Władysław Stachowicz: Życie gospodarcze. Okres tzw. przyspieszonego rozwoju 1957–1975. W: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 833. ISBN 83-86077-57-3.
↑III. Realizacja 3-letniego planu odbudowy. Działalność Ligi Kobiet na Rzeszowszczyźnie. W: Kształtowanie się władzy ludowej na Rzeszowszczyźnie. T. II. Rzeszów: Komitet Wojewódzki PZPR w Rzeszowie, 1966, s. 265.
↑Waldemar Och. Kalendarium sanockie 2005-2010. „Rocznik Sanocki 2011”, s. 273, 2011. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
.jpg)
