Znaczącym propagatorem objęcia ochroną starych drzew był Hugo Conwentz. Pod postacią pomnika przyrody proponował objąć także rzadkie gatunki roślin i zwierząt[4]
Polska
W końcu I wojny światowej, jesienią 1918 roku ukazał się dekret Rady Regencyjnej o opiece nad zabytkami sztuki i kultury[5] zaś w rok później rozporządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego o ochronie niektórych zabytków przyrody z 15 września 1919 roku[6]. Później wydano rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o opiece nad zabytkami z 6 marca 1928 roku, gdzie po raz pierwszy padły słowa o ochronie alei przydrożnych[7].
Następnymi aktami prawnymi regulującymi ochronę pojedynczych wartości przyrodniczych były ustawy o ochronie przyrody z 1934[8], 1949[9], 1991[10] i 2004[11] roku.
Pomniki przyrody w Polsce
Definicja
W aktualnym brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku:
Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.
Statystyki
Według danych z 2015 roku liczba pomników przyrody w Polsce wynosiła 36 510[12]. Najwięcej pomników przyrody występowało w województwie mazowieckim (4274), a najmniej w województwie opolskim (683). Tą formą ochrony objęte są głównie ożywione twory przyrody, w tym przede wszystkim pojedyncze drzewa i ich grupy, które stanowiły w 2015 r. 92% wszystkich pomników przyrody. Znacznie rzadziej pomnikami przyrody zostają krzewy i aleje drzew, oraz twory przyrody nieożywionej: źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie[potrzebny przypis]
Należy uświadomić sobie, że statystyki te są obarczone błędami. Gminy, które prawnie zobowiązane są do opieki nad pomnikami przyrody, ustanawianiem i znoszeniem - zawsze w formie uchwały oraz do aktualizacji danych w Centralnym Rejestrze Form Ochrony Przyrody - szczególnie na terenach wiejskich - nie zawsze wypełniają swój obowiązek. Żadne przepisy nie przewidują kary za brak ww. czynności oraz żadne przepisy nie regulują sprawy kto ma to kontrolować. Najwyższa Izba Kontroli w 2018 w swoim raporcie[13] na temat Słabej Ochrony Cennych Przyrodniczo Obiektów wskazała również, że dane z Centralnego Rejestru Form Ochrony Przyrody prowadzonego przez Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska oraz dane z GUS różnią się.
Liczba pomników przyrody w Polsce w 2015 r. w podziale na województwa i charakter pomnika[12]
W latach 1996–2017 kryteria uznania za pomnik przyrody nie były regulowane prawnie[14]. Ustawa o ochronie przyrody z 2004 r. zawierała fakultatywną delegację dla ministra do spraw środowiska określenia w drodze rozporządzenia kryteriów uznania tworów przyrody ożywionej lub nieożywionej za pomniki przyrody, co jednak nie nastąpiło przez 13 lat od uchwalenia tej ustawy. W tym czasie, jak również przed 2004 r., funkcjonowało wiele nieoficjalnych wytycznych dotyczących minimalnej pierśnicy drzew pomnikowych poszczególnych gatunków[15][16].
Dnia 17 grudnia 2017 r. w drodze rozporządzenia Ministra Środowiska określone zostały kryteria uznania za pomnik przyrody[17]. Mają one charakter ilościowy i jakościowy, przy czym wzajemnie się one nie wykluczają i nie muszą występować łącznie. Drzewa spełniające kryteria ilościowe (wielkość pierśnicy) nie podlegają automatycznie ochronie jako pomniki przyrody, jednak ww. gminy mogą zgłosić sprzeciw wobec zamierzonej wycinki drzewa przekraczającego te wymiary[14][18].
Tabela. 1 Kryteria uznania obiektu za pomnik przyrody[17]
wyróżnianie się wśród innych drzew tego samego rodzaju lub gatunku w skali kraju, województwa lub gminy, ze względu na obwód pnia, wysokość, szerokość korony, wiek, występowanie w skupiskach, w tym w alejach lub szpalerach, pokrój lub inne cechy morfologiczne, a także inne wyjątkowe walory przyrodnicze, naukowe, kulturowe, historyczne lub krajobrazowe
wyróżnianie się wśród innych krzewów tego samego rodzaju lub gatunku w skali kraju, województwa lub gminy, ze względu na wysokość, szerokość, wiek, występowanie w skupiskach, pokrój lub inne cechy morfologiczne, a także inne wyjątkowe walory przyrodnicze, naukowe, kulturowe, historyczne lub krajobrazowe
Twory przyrody nieożywionej
źródła
brak
intensywność i formą koncentracji wypływu wody, właściwości fizykochemiczne wód, w tym występowanie wód mineralnych, lub zlokalizowanie wśród innych form geomorfologicznych
wodospady
wysokość
wywierzyska
wyróżnianie się intensywnością i formą koncentracji wypływu wody, w tym występowaniem wód mineralnych, lub zlokalizowaniem wśród innych form geomorfologicznych
skałki
skład petrograficzny
jary
profil lub inne cechy geomorfologiczne
głazy narzutowe
rozmiar, skład petrograficzny lub inne cechy geologiczne
jaskinie
długość korytarzy, wielkość deniwelacji, występowanie innych form geomorfologicznych, w tym form krasowych
Tryb
Sposób oznakowania pomnika przyrody będącego skupiskiem tworów przyrody
Od 2009 r. pomnik przyrody ustanawia rada gminy[19][11] (wcześniej robił to również wojewoda, a w okresie PRL – wojewódzka rada narodowa[20]). Wymaga to uzgodnienia z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska[11].
Zniesienie pomnika przyrody
Zniesienie ochrony pomnikowej następuje w drodze uchwały rady gminy[11]. Ustawa stanowi, że jest to możliwe „w razie utraty wartości przyrodniczych i krajobrazowych, ze względu na które ustanowiono formę ochrony przyrody, lub w razie konieczności realizacji inwestycji celu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych lub zapewnienie bezpieczeństwa powszechnego”[11]. Wymaga to uzgodnienia z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska[11].
Oznakowanie
Pomnik przyrody, będący pojedynczym tworem przyrody, oznacza się tabliczką koloru zielonego. Z kolei pomnik przyrody, będący skupiskiem tworów przyrody, oznacza się tablicą czerwonego koloru. Wzory obu oznaczeń określa rozporządzenie Ministra Środowiska[21].
Znak E-11
Poza tym na wniosek właściwego terytorialnie Konserwatora Przyrody zarządca drogi publicznej może umieścić przy niej znak E-11 „drogowskaz do zabytku przyrody”. Znak może zawierać symbol drzewa dla pomników ożywionych i groty lub skały dla pomników nieożywionych oraz informuje o odległości i kierunku w jakim znajduje się pomnik przyrody[22].
Problematyka ochrony
Problem ochrony drzew będących pomnikami przyrody jest złożony i wymaga kompleksowego podejścia. Można go podzielić na kilka kluczowych aspektów, które wpływają na skuteczność działań ochronnych.
Niewykorzystany potencjał społeczny: Drzewa pomnikowe często nie pełnią swojej funkcji społecznej. Brak imienia, powiązań z historią, kulturą czy lokalnymi legendami sprawia, że są traktowane jako zwykłe drzewa, pomimo ich wyjątkowego statusu. Możliwości wykorzystania ich potencjału są ogromne: mogą stać się atrakcją turystyczną, elementem ścieżek edukacyjnych czy bohaterami lokalnych opowieści.
Niewystarczające oznakowanie: Brak lub niewłaściwe oznakowanie drzew pomnikowych prowadzi do wielu niepożądanych sytuacji, takich jak przypadkowe uszkodzenia czy nawet wycinka.
Utrudniony dostęp: Często drzewa pomnikowe znajdują się w miejscach trudno dostępnych, na terenach prywatnych lub oddalonych od głównych szlaków komunikacyjnych. Ogranicza to możliwość ich podziwiania i edukacji społeczeństwa.
Brak lub niewłaściwa pielęgnacja: Drzewa pomnikowe, ze względu na sędziwość wieku wymagają odpowiedniej pielęgnacji. Niestety, często brakuje wiedzy na ten temat. Nieodpowiednie zabiegi pielęgnacyjne mogą prowadzić do osłabienia drzewa i zwiększenia ryzyka jego uszkodzenia lub obumarcia.[23]
↑Krzewy, wodospady, źródła, wywierzyska, jary i inne.
↑Zgodnie z rozporządzeniem, jeżeli drzewo na wysokości 130 cm posiada kilka pni – za obwód pnia drzewa przyjmuje się sumę obwodu pnia o największym obwodzie oraz połowy obwodów pozostałych pni.
