Uniwersytet Medyczny w Łodzi – publiczna uczelniamedyczna, która rozpoczęła działalność 1 października 2002. Powstała po połączeniu – na mocy Ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o utworzeniu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi[3] – dwóch łódzkich uczelni: Akademii Medycznej (1950) i Wojskowej Akademii Medycznej (1957), kontynuując przy tym kilkudziesięcioletnią historię obu akademii. Genezą swą sięga istniejącego w latach 1945–1949 Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Łódzkiego.
Pierwszym rektorem Uniwersytetu Medycznego, zgodnie z decyzją ministra zdrowia, został prof. dr hab. n. med. Andrzej Lewiński – absolwent i wieloletni nauczyciel akademicki Akademii Medycznej w Łodzi.
Według webometrycznego rankingu uniwersytetów świata z 2013, opracowanego przez hiszpański instytut Consejo Superior de Investigaciones Científicas uczelnia zajęła 7. miejsce w Polsce wśród uniwersytetów medycznych, a na świecie 2707. pośród wszystkich typów uczelni[6]. Według miesięcznika "Perspektywy" uczelnia zajęła 5. miejsce w Polsce wśród uniwersytetów medycznych (ranking z 2021 roku)[7].
profesor zwyczajny medycyny, kierownik kliniki gastroenterologicznej i były dziekan Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Białymstoku. Gastroenterolog, specjalista w zakresie endoskopii
profesor zwyczajny medycyny, polski internista, o wielu zainteresowaniach naukowych, w tym dotyczących: pulmonologii, kardiologii, zaburzeń krzepnięcia krwi, enzymologii klinicznej. Jego prace były publikowane w tak prestiżowych pismach naukowych jak: „Nature”, „Lancet”, „The New England Journal of Medicine”, „Blood” i innych. Kierownik Katedry Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
profesor zwyczajny medycyny, polski internista, specjalista z zakresu nefrologii i endokrynologii, rektorŚląskiej Akademii Medycznej w latach 1982-1984, członek zwyczajny PAU i PAN, przewodniczący Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych. Najbardziej jego znanymi osiągnięciami są badania z zakresu nefrologii, czynności układu wewnątrzwydzielniczego w niewydolności nerek, gospodarki elektrolitowej. Laureat szeregu prestiżowych nagród oraz ośmiu doktoratów honoris causa w kraju i na świecie.
emerytowany profesor chemii i farmakologii Uniwersytetu Vrije w Amsterdamie, były dyrektor Centrum Badań nad Lekiem w Lejdzie, członek wielu instytucji i towarzystw chemicznych i farmaceutycznych. Osiągnięcia naukowe dotyczą preparatyki organicznej, biochemii i biologii molekularnej oraz farmakologii, które zaowocowały otrzymaniem szeregu leków.
profesor medycyny, dyrektor Instytutu Neurologii Uniwersytetu Wiedeńskiego. Zajmuje się neuropatologią i neurologią, zwłaszcza dotyczącą guzów mózgu, chorób prionowych i zakażeń wirusowych centralnego układu nerwowego.
profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, długoletni kierownik Zakładu Embriologii UW i dyrektor Instytutu Zoologii UW. Światowej sławy embriolog, odkrywca wielu zjawisk embriologicznych w rozwoju ssaków, autor artykułów publikowanych w najbardziej renomowanych periodykach naukowych, takich jak „Nature”. Członek rzeczywisty PAU, Francuskiej Akademii Nauk, Amerykańskiej Akademii Nauk i innych. Laureat licznych nagród naukowych na całym świecie, w tym „Nagrodą Japońską”, nazywanej „japońskąNagrodą Nobla” z 2002 roku.
↑Rozporządzenie Ministra Oświaty z dnia 27 sierpnia 1945 r. w sprawie powołania do życia nowych wydziałów na Uniwersytecie Łódzkim (Dz.U. z 1945 r. nr 43, poz. 243).
↑Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 października 1949 r. w sprawie założenia Akademii Lekarskich w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Lublinie, Łodzi i Wrocławiu (Dz.U. z 1949 r. nr 58, poz. 450).
