|
Unter den Linden
Unter den Linden (pol. aleja Pod Lipami[1]) – aleja w Berlinie, w okręgu administracyjnym Mitte, w dzielnicy Mitte. Jest uważana za jedną z najpiękniejszych ulic Berlina, ponadto stanowi jego ważną atrakcję turystyczną[1]. Opis i dojazdAleja Unter den Linden ma 1,5 km długości i 60 m szerokości[2]. Rozciąga się od placu Pariser Platz z Bramą Brandenburską na zachodzie, do łączącego ją z Lustgarten mostu Schloßbrücke na wschodzie[3][4]. Przedłużeniem alei od zachodniej strony jest Straße des 17. Juni, ulica, która w czasie zimnej wojny została odcięta od Unter den Linden przez Mur Berliński. Nazwa Unter den Linden, czyli w dosłownym polskim tłumaczeniu „Pod Lipami”, nawiązuje do porastających aleję drzew lipowych[4]. Pierwsze drzewa posadzono tu w połowie XVII wieku. Z czasem drzewa usunięto ze wschodniej części alei z powodu włączenia tego obszaru w obręb fortyfikacji miejskich Berlina. Stan ten utrzymał się do dziś i lipy spotkać można tylko w zachodniej części ulicy. Niemal cały przedwojenny drzewostan został zniszczony podczas operacji berlińskiej[4]. Dzisiejsze drzewa zostały zasadzone w 1947 roku[5]. Na Unter den Linden można się dostać, wysiadając na obsługiwanym przez linie S1, S2, S25 i S26 kolei S-Bahn przystanku Berlin Brandenburger Tor lub na położonych na linii U5 stacjach metra: Unter den Linden i Brandenburger Tor.[6][5]. Ponadto dojazd na aleję zapewniają linie autobusowe 100, 147, 200, TXL (zatrzymują się na przystanku położonym w pobliżu zarówno stacji kolei S-Bahn, jak i metra) oraz N2 (przystanek Berlin. Behrenstraße/Wilhelmstraße)[6]. Historia        Poprzednikiem alei był utworzony w 1573 roku trakt, służący brandenburskiemu elektorowi Janowi Jerzemu do podróży konnych z zamku berlińskiego do położonego w zachodniej części miasta parku Großer Tiergarten, stanowiącego wtedy obszar łowiecki[2][5]. W 1647 roku, z inicjatywy Wielkiego Elektora Fryderyka Wilhelma I na długości 942 m trakt został obsadzony lipami zgodnie z holenderskim wzorem[2]. W 1653 roku powstał przy nim dom architekta Johanna Gregora Memhardta, w późniejszych latach przeznaczony na siedzibę dowódcy garnizonu berlińskiego – był to pierwszy kamienny budynek zbudowany na obszarze Friedrichswerder[7]. Pięć lat później wycięto lipy ze wschodniej części traktu z powodu decyzji władcy o włączeniu tego obszaru w obręb fortyfikacji miejskich[2]. W 1673 roku trakt otrzymał nazwę Erste Straße, którą rok później zmieniono na Neustädtische Allee[2]. Wraz z prowadzoną w latach 1674-1680 rozbudową miasta w ramach założenia urbanistycznego Dorotheenstadt, granice Großer Tiergarten przesuwano coraz bardziej na zachód, do wysokości dzisiejszej ulicy Schadowstraße, zaś samą Neustädtische Allee systematycznie przedłużano[2][5]. W 1690 roku jej nazwę zmieniono na Lindenallee[2]. W 1695 roku przy alei rozpoczęto budowę miejskiego arsenału, którą zakończono w 1730 roku[8]. W 1723 roku aleję nazwano Lindenstraße, zaś jedenaście lat później otrzymała ona nazwę Unter den Linden[3][2]. Po 1740 roku w ramach założenia urbanistycznego Forum Fridericianum, opracowanego przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego przy Unter den Linden wybudowano Opernhaus (obecnie Staatsoper, pol. „Opera Państwowa”) w sąsiedztwie którego utworzono brukowany plac o nazwie Platz am Opernhaus (obecnie Bebelplatz)[3][9]. Z kolei w późniejszych latach w pobliżu tego obszaru zostały wzniesione Katedra św. Jadwigi (pierwszy kościół katolicki w Berlinie), Königliche Bibliothek (pol. „Biblioteka Królewska”) i Prinz Heinrich Palais (pol. „Pałac Księcia Henryka”; obecnie Uniwersytet Humboldtów)[3]. W tamtym czasie przy wschodniej części alei mieściły się głównie reprezentacyjne pruskie rezydencje, z kolei zachodnia część miała typowo burżuazyjny charakter[2][3]. Na początku XIX wieku we wschodniej części wybudowano Nowy Odwach i most Schloßbrücke, zaprojektowane przez Karla Friedricha Schinkla[3]. Po zakończeniu wojen napoleońskich przy Unter den Linden wybudowano nowe, monumentalne budynki, a także posągi zasłużonych pruskich generałów[10]. W dalszej części XIX wieku, po 1871 roku Unter den Linden stała się eleganckim, miejskim bulwarem z hotelami, restauracjami, kawiarniami, bankami i ekskluzywnymi sklepami[2]. Powstały wtedy przy niej luksusowe hotele takie jak Royal, Imperial, Victoria, Grand Hôtel de Rome oraz ukończony w 1906 roku pierwszy Hotel Adlon[11][3]. W latach 1914–1916 zbudowano biegnący pod Unter den Linden tunel tramwajowy, którego wlot znajdował się pomiędzy Singakademie (pol. „Akademia Śpiewu”; obecnie Maxim-Gorki-Theater) a Uniwersytetem Humboldtów i który dokładnie pod aleją rozgałęział się na dwie odnogi - jedna wychodziła pomiędzy Staatsoper a Prinzessinnenpalais, zaś druga na środku dzisiejszego placu Bebelplatz[12][13]. Tunel ten powstał wskutek dezaprobaty cesarza Wilhelma II dla przecinającej aleję naziemnej linii tramwajowej[13][12]. Z powodu nieopłacalności w 1926 roku zamknięto odnogę wychodzącą na placu Bebelplatz, a jej wlot zasypano[12]. W 1936 roku wszystkie lipy rosnące przy alei zostały wycięte z powodu choroby wywołanej przez grzyby[5]. W ich miejsce posadzono 370 lip srebrzystych. Z okazji Letnich Igrzysk Olimpijskich odbywających się w tym samym roku, na całej długości alei postawiono wysokie pylony z wieńczącymi je swastykami[5]. W czasie II wojny światowej zabudowa Unter den Linden została w znacznym stopniu zniszczona[2]. Uszkodzeniu uległ też Lindentunnel, który po przeprowadzeniu prac naprawczych został otwarty w 1950 roku, jednak już rok później zamknięto go dla ruchu tramwajowego, a jego wlot południowy zamurowano[12][13]. W późniejszych latach przeprowadzono odbudowę znajdujących się we wschodniej części alei monumentalnych, reprezentacyjnych gmachów, tj. Zeughaus, Staatsoper czy Uniwersytet Humboldtów[5][10]. Nie licząc budynku ambasady ZSRR (obecnie ambasady Rosji), wzniesionego w latach 1949–1952, zagospodarowywanie zachodniej części Unter den Linden rozpoczęto dopiero w latach 60. XX wieku[5][10]. Obok ocalałych kamienic z przełomu XIX i XX wieku zbudowano wtedy budynki reprezentujące ówcześnie modny styl modernistyczny tj. siedziby ambasad zaprzyjaźnionych z NRD państw (np. siedziba ambasady Polski (PRL) wybudowana w 1964 roku[14] i siedziba ambasady Węgier oddana do użytku w 1965 roku[15]), a także gmachy biurowe i użytkowe, wśród których był m.in. budynek wschodnioniemieckiego Ministerstwa Oświaty Ludowej wybudowany w 1961 roku oraz Hotel Unter den Linden wzniesiony w latach 1964-1966[5][10][16][11]. Po zjednoczeniu Niemiec przeprowadzono restaurację zabytkowych budynków znajdujących się przy alei[4]. Dokonano także wyburzenia budynków z lat 60. XX wieku w zachodniej części ulicy, a na ich miejscu zbudowano nowe budynki nawiązujące swą stylistyką i wykonaniem do dawnej architektury – tak postąpiono np. z dotychczasowymi siedzibami ambasad Węgier i Polski: na miejscu pierwszej nową zbudowano w latach 1999–2001, zaś na miejscu drugiej nowa powstała w latach 2020–2025, oraz z Hotelem Unter den Linden, który zastąpiono biznesowo-biurowo-mieszkalnym kompleksem Upper Eastside Berlin otwartym w 2008 roku[15][11][17][18][19]. Wyjątkiem był budynek Ministerstwa Oświaty Ludowej, który z inicjatywy Bundestagu został w latach 1993–1994 przebudowany pod kątem form zewnętrznych, tak aby nawiązywały one do historycznej stylistyki. Od 2017 roku gmach ten jest znany jako Matthias-Erzberger-Haus[16]. Budynki przy Unter den LindenStrona północna
Strona południowa
Pomniki przy Unter den Linden
Zobacz teżPrzypisy
Linki zewnętrzne |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
