Wacław Damrosz

podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	15 września 1894 Strzemieszyce
Data śmierci	26 lutego 1965
Przebieg służby
Lata służby	1915–1946
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Szkoła Inżynierii w Petersburgu, 1 Pułk Inżynieryjny, 1 Batalion Saperów, I Korpus Polski w Rosji, 29 Batalion Saperów, 3 Pułk Saperów Wileńskich, 7 Pułk Saperów Wielkopolskich, 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty, Centrum Wyszkolenia Saperów, Dowództwo Okręgu Korpusu nr I w Warszawie, 11 Batalion Saperów Kolejowych
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca kompanii saperów, dowódca batalionu saperów, dowódca pułku saperów, dowódca batalionu szkolnego, szef saperów, szef Inżynierii DOK nr I, kwatermistrz, dowódca batalionu saperów kolejowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Wacław Damrosz (ur. 15 września 1894 w Strzemieszycach, zm. 26 lutego 1965^{[potrzebny przypis]}) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Urodził się 15 września 1894 w Strzemieszycach, pow. będziński, jako syn Jana^[1]. W 1914 roku ukończył gimnazjum filologiczne w Siedlcach i zdał maturę. Następnie po jednym semestrze w szkole technicznej Wawelberga, w styczniu 1915 roku został powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej. Po ukończeniu kursu oficerskiego w Szkole Inżynierii w Petersburgu, służył jako młodszy oficer w oddziale inżynieryjnym na froncie. Pod koniec lata 1917 roku przeszedł do 1 pułku inżynieryjnego w I Korpusie Polskim w Rosji, w którym był dowódcą plutonu, dowódcą kompanii saperów, a następnie dowódcą 1 batalionu saperów. W 1918 roku wraz z pułkiem udał się do Bobrujska, brał udział we wszystkich stoczonych walkach.

W 1918 roku wrócił do Warszawy i jako nauczyciel wychowania fizycznego wziął udział w rozbrajaniu Niemców. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do organizującego się 1 pułku inżynieryjnego jako dowódca kompanii saperów^[2]. Po jego zorganizowaniu wyruszył na front i walczył w Małopolsce Wschodniej, w Grupie pułkownika Leona Berbeckiego. Podczas wycofywania się na kierunku Ostrój – Korzec – Szepietówka kierował pracami fortyfikacyjnymi na kolejnych pozycjach. W lutym 1919 roku eskortował dwa pociągi z amunicją i żywnością. Gdy na linii odchodzenia Ukraińcy wysadzili most pod Moszczanami, odbudował go kompanią saperów i pod ogniem nieprzyjaciela wyprowadził pociągi z okrążenia. W bojach o Bełżec, w walce na bagnety, wykazał się wybitnym męstwem i odwagą. 15 września 1919 roku, po rozwiązaniu 1 pułku inżynieryjnego, został przydzielony do I baonu saperów^[3].

Po wojnie, w 1921 roku ukończył kurs oficerów saperów sztabu. W 1923 roku pełnił czasowo obowiązki dowódcy I batalionu saperów^[4]. W 1924 roku, po awansie do stopnia majora, został zatwierdzony na stanowisku dowódcy^[5]. 17 czerwca 1925 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza 3 pułku Saperów Wileńskich^[6]. 25 października 1926 roku został dowódcą batalionu szkolnego w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie^[7]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do 7 pułku Saperów Wielkopolskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy XVII batalionu saperów, a rok później na szefa saperów w dowództwie 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu^[8]. 23 października 1931 roku został szefem inżynierii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie^[9], a po dwóch latach został zarządcą Pomocniczego Składu Saperskiego w Warszawie. W 1935 roku przeniesiono go na stanowisko kwatermistrza do Centrum Wyszkolenia Saperów, a w 1936 roku na dowódcę 3 batalionu saperów w Wilnie. W czasie kampanii wrześniowej zajmował stanowisko oficera sztabowego w Dowództwie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Po przegranej kampanii przedostał się na Zachód, gdzie w latach 1942–1946 był dowódcą 11 batalionu saperów kolejowych w 2 Korpusie. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii^[10].

Dwukrotnie żonaty. Z Heleną (ur. 1902) z domu Solan, miał dwóch synów Witolda (ur. 1923) i Jerzego (ur. 1927). Z drugą żoną Ireną Witkowską miał córkę Jacqueline Marię Damrosz (ur. 1954).

• chorąży – 1916
• podporucznik
• porucznik – 1917
• kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[11]
• major – 31 marca 1924 roku ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[12]
• podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[13]
• pułkownik – ?^{[potrzebny przypis]}

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8170 (1923)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie: po raz 1 i 2 w 1922^[14], po raz 3 w 1922^[15])
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[16]
• Medal Niepodległości (9 listopada 1933)^[17][18]
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[19]

Był oficerem dobrze wyszkolonym pod względem ogólnym i fachowym oraz dobrym, wymagającym i sprawiedliwym dowódcą.

• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7. Brak numerów stron w książce
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6. Brak numerów stron w książce
• Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 4 z 16 stycznia 1919.