Wiesław Helak (ur. 23 listopada 1948 w Warszawie) – polski prozaik, a także scenarzysta i reżyser filmowy^[1][2].

W latach 1966–1967 studiował aktorstwo w warszawskiej PWST. W roku 1972 ukończył studia na Wydziale Leśnym SGGW, a w 1978 na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi.

W 2017 roku został laureatem Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza za powieść Nad Zbruczem^[3]. Za tę samą powieść w 2019 roku otrzymał Nagrodę Literacką i Historyczną Identitas^[4]. Jak podkreślił w laudacji prof. Maciej Urbanowski: Powieść Wiesława Helaka oryginalnie i świadomie kontynuuje ważny w polskiej prozie nurt kresowy. Przypomina o roli ziemiaństwa dla naszej tożsamości. Jest dziełem literacko znakomitym i wyrafinowanym^[5].

Źródło: filmpolski.pl^[1]

• 1975: Spotkanie (etiuda szkolna) – scenariusz, reżyseria
• 1975: Dialog (etiuda szkolna) – reżyseria (w napisach określenie funkcji: realizacja)
• 1975: Dzieci (film dokumentalny) – scenariusz, reżyseria
• 1979: Własna wina (TV) – scenariusz, reżyseria
• 1982: Coś się kończy (TV) – scenariusz, reżyseria
• 1987: Opowieść Harleya – reżyseria
• 1988: Złodziej (TV) – scenariusz, reżyseria

• 2012: Lwowska noc (powieść)
• 2013: Scenariusze syberyjskie (zbiór czterech opowieści)
• 2014: Tryhubowa (powieść)
• 2015: Tchnienie (powieść)
• 2017: Nad Zbruczem (powieść)
• 2020: Góra Tabor (powieść)
• 2021: W stronę Seretu (powieść)^[6]