Wiktor Dręgiewicz

Wiktor Dręgiewicz

Data urodzenia	17 lutego 1860
Data i miejsce śmierci	16 czerwca 1922 Truskawiec
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Narodowość	polska
Stanowisko	inspektor policji
Rodzice	Karol, Gertruda
Małżeństwo	Władysława Siekierzyńska
Krewni i powinowaci	Leopold Dręgiewicz
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Aleksander Dręgiewicz (ur. 17 lutego 1860, zm. 16 czerwca 1922 w Truskawcu) – polski urzędnik, inspektor policji w Sanoku, działacz społeczny.

Wiktor Aleksander Dręgiewicz urodził się 18 lutego 1860^[1]. Był synem Karola (członek wydziału miejskiego w Sanoku w latach 1850–1865^[2], zm. 1882 w wieku 60 lat^[3]) i Gertrudy z domu Świerczyńskiej^[1][4]. Był też bratem Eleonory (ur. 1852)^{[potrzebny przypis]} i Władysława (ur. 1866)^[3], siostrzeńcem Ludwika Świerczyńskiego, sekretarza magistratu w Sanoku^[5]. Kształcił się w czteroletniej szkole ludowej i na trzyletnim kursie^[1]. Uzyskał zawód krawca^[6].

W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do służby urzędniczej. Od stycznia 1880 do połowy września 1881 był dietariuszem w magistracie we Lwowie, a od czerwca 1882 do końca października 1883 dietariuszem w tamtejszym C. K. Namiestnictwie^[1]. Od kwietnia 1894 był tymczasowym kancelistą w Sanoku, a w maju 1895 mianowany na stałe na tym stanowisku^[7][8]. 12 października 1898 został wybrany przez radę miejską w Sanoku na stanowisko inspektora policji przy magistracie w Sanoku (zostając następcą sprawującego ten urząd, zmarłego 20 stycznia 1898 Jana Mozołowskiego), a 29 października tego roku złożył przysięgę służbową^[9]. Stanowisko sprawował w kolejnych latach^{[10][11][12][13][14][15][16][17][18][19]}. Do 1906 zajmował mieszkanie służbowe w budynku mieszczącym Czytelnię Mieszczańską^[20]. Sprawując stanowisko inspektora nie był wyposażony w broń palną, zaś w 1906 uzyskał refundację kosztów zakupu rewolweru w celu obrony własnej^[21]. Podczas służby otrzymał nagrodę za 5-letnią pracę w administracji samorządowej (1901, tzw. kwinkwinium), pochwałę od władz miasta (1905)^[22]. Po odejściu ze stanowiska został zastąpiony przez Michała Guzika^[23].

Od stycznia 1889 do końca 1891 pełnił funkcję sekretarza stowarzyszenia „Rodzina”, a od 1890 był sekretarzem stowarzyszenia przemysłowców w Sanoku^[1]. Sprawował stanowisko przewodniczącego Powiatowej Kasy Chorych w Sanoku^[24]. Od 1897 został mianowany na funkcję zastępcy oglądacza bydła, a od 1902 funkcję komisarza targowego^[6]. Tymczasowo był także niewykwalifikowanym zastępcą weterynarza^[25][26]. Sprawując stanowisko inspektora policji był równolegle zastępcą weterynarzy miejskich: dr. Mieczysława Dalkiewicza^[10][11], Konstantego Żelechowskiego^{[12][13][14][15][16][17]}, później przy braku pierwszego weterynarza^[18]. Udzielał się w Czytelni Mieszczańskiej w Sano96 ku, funkcjonującej w budynku Ramerówka, w której był skarbnikiem wydziału i od 1896 członkiem komisji kontrolującej^[27], 28 stycznia 1905 wybrany wydziałowym^[28]. Działał w Towarzystwie Upiększania Miasta Sanoka^[29][30], w którym był zastępcą wydziałowego od 18 marca 1905^[31]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”: 1906^[32], 1912^[33], 1920, 1921, 1922^[34], w tym działał we władzach przed 1914^[35]. Należał do ochotniczej straży pożarnej w Sanoku. W 1910 Rada Zawiadowcza Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych przyznała mu odznakę honorową za 35 lat służby^[36].

Sprawował mandat radnego Rady Miasta Sanoka^[37], od 1889^[1], wybrany w 1890^[38].

Zmarł 16 czerwca 1922 w Truskawcu^{[a][39][40][41]}. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku^[41].

7 lutego 1893 poślubił Franciszkę Władysławę Siekierzyńską^[4] (1873–1930, później określaną imieniem Władysława)^{[39][42][43][44]}. Jego krewnym był Leopold Dręgiewicz (1884–1945, lekarz dentysta i oficer Wojska Polskiego).

• Stanisław Dobrowolski: Policja miejska w Sanoku w okresie autonomii 1867–1918. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2008, s. 1–126. ISBN 978-83-60380-20-8.