|
Michał Guzik
Michał Guzik (ur. 28 września 1883, zm. 23 lutego 1933 w Sanoku) – polski urzędnik, funkcjonariusz policji, oficer. a.jpg) ŻyciorysMichał Guzik[1] urodził się 28 września 1883[2][3]. Był synem Jana (1851-1918, szewc pochodzący z Brzozowa)[4][5] i Honoraty z domu Dąbrowskiej, po pierwszym mężu Keller[2] (1845-1931)[6][7][8][3]. Jego przyrodnim bratem był Jan Keller (1876–1945)[9]. Odbył naukę szkolną w wymiarze siedmiu klas[3]. Od 1 lipca 1899 do 30 czerwca 1901 był zatrudniony w kancelarii adwokackiej Antoniego Bośniackiego w Sanoku[3]. Od 1 lipca 1901 do 22 marca 1902 pracował w C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Sanoku[3]. Następnie, od 23 marca do 8 września 1902 był zatrudniony u notariusza Antoniego Kokurewicza w Sanoku[3]. Potem, od 9 września 1902 do 9 października 1904 był pracownikiem C. K. Głównego Urzędu Podatkowego w Sanoku[3]. Ponadto był zatrudniony w czasie popołudniowym w oddziale karnym C. K. Sądu Powiatowego w Sanoku oraz w biurze c. k. radcy sądowego Leonidasa Czyrowskiego[10]. Został powołany do służby w C. K. Obronie Krajowej i od 10 października 1904 do 15 września 1907 służył w 18 pułku piechoty z Przemyśla[11]. Po zwolnieniu z wojska 16 września 1907 podjął pracę w oddziale podatkowym przy starostwie c. k. powiatu sanockiego jako pomocnik kancelaryjny[10]. Od 1 kwietnia 1910 był sierżantem policji w Sanoku (zastępując na stanowisku praktykanta policji Maksymiliana Słuszkiewicza)[12]. W pierwszej połowie 1914 otrzymał awans w postaci przeniesienia go na posadę urzędnika przy magistracie miasta Sanoka[13]. W swojej pracy odnosił sukcesy, np. doprowadził do wykrycia sprawców kradzieży z 24 marca 1912 w mieszkaniu Emila Gawła[14], a w styczniu 1914 grupy kieszonkowców[15]. W międzyczasie w C. K. Obronie Krajowej został mianowany na stopień kadeta piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1911[16], następnie awansowany na stopień chorążego piechoty w rezerwie z dniem 1 stycznia 1911[17]. Od 1911 był przydzielony do 1 pułku piechoty z Wiednia[18][19][20]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby wojskowego[13]. Odbywał służbę w zakresie utrzymania jeńców wojennych[15]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 lutego 1916[21][22]. Do 1918 pozostawał z przydziałem do 1 pułku piechoty (od 1917 przemianowany na Pułk Strzelców Nr 1)[21][23]. W 1916 powrócił do Sanoka[15]. Na początku tego roku pozostawał w charakterze praktykanta policji w Sanoku, a 2 marca 1916 został stabilizowany w dotychczasowym charakterze służbowym[15]. W późniejszym czasie zastąpił na stanowisku dotychczasowego inspektora policji w Sanoku, Wiktora Dręgiewicza (był nim w 1921)[15]. Od 18 grudnia 1924 był zatrudniony w urzędniczym charakterze komisarza Magistratu miasta Sanoka[15]. Później pozostawał formalnie na stanowisku pomocnika referenta[15]. Był jednym z trzech urzędników, którzy objęli obowiązki dotychczasowego sekretarza Magistratu, Tomasza Rozuma, po jego przejściu na emeryturę w 1931[24]. Do końca życia pozostawał w randze komisarza magistratu miasta Sanoka[25]. W 1917 z okazji wbicia gwoździa do Tarczy Legionów w Sanoku dokonał wsparcia finansowego na fundusz dla legionistów-inwalidów oraz wdów i sierot po legionistach[26]. U kresu wojny był w składzie delegacji skierowanej z rady miejskiej w Sanoku na pertraktacje z dowódcą stacjonującego w mieście pułku, płk. Iwanem Maksymowiczem[27]. Należał do Towarzystwa Eleuterya w Sanoku[10]. Zarówno przed, jak i po 1918 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[28][29]. 25 kwietnia 1914 ożenił się z wdową, Magdaleną Swobodą[13] z domu Florek[2][30] (1894-1962[31]). Zamieszkiwał przy ulicy Antoniego Potockiego 30 (pierwotnie budynek figurował pod numerem konskrypcyjnym 395)[32][25][15]. Zmarł 23 lutego 1933 w Sanoku[30][15]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 25 lutego 1933[25][33][34]. Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
.jpg)
