Winitar (u Jordanesa), Witimir (łac. Vithimiris u Ammiana Marcelina) – król Ostrogotów, który według Jordanesa w roku 375 w drugim starciu (bo pierwsze przegrał) pokonał Antów, a ich księcia Boza ukrzyżował wraz z synami i siedemdziesięcioma^[1] naczelnikami plemiennymi^[2].

Przyjmuje się, że imię zanotowane przez Jordanesa to raczej przydomek, goc. *Vinita-harjis, „Wenedobójca”^[3] lub „zwalczający Wenedów” (czyli Słowian)^[4].

Był wnukiem Wultulfa, brata Hermanaryka. Ponieważ podlegał zwierzchności Hunów, a uderzył na Antów będących sprzymierzeńcami Hunów^{[potrzebny przypis]}, działaniami swymi sprowokował odwet ze strony huńskiego chana Balambera, który pozyskał innego Amala Gesimunda (syna Hunimunda, wnuka Hermanaryka) i na czele armii złożonej z Hunów i części Ostrogotów uderzył na Winitara w 376 roku. Dwie pierwsze bitwy wygrał Winitar, jednak w trzeciej przegrał i poległ. Po wygranej chan Balamber pojął za żonę jego siostrzenicę Wadamerkę. Winitar osierocił nieletniego syna Wideryka (Wandalara). Władcą Ostrogotów z huńskiego namaszczenia został Hunimund.

• HenrykH. Łowmiański HenrykH., Pocza̜tki Polski, t. I, Warszawa: PWN, 1963, s. 402–403 .
• JerzyJ. Strzelczyk JerzyJ., Goci – rzeczywistość i legenda, Warszawa 1984 . Brak numerów stron w książce