|
Wojciech Bucior
 Wojciech Bucior ps. „Kunigas” (ur. 15 kwietnia 1889 w Jędrzejowie, zm. 1940 w ZSRR) – major taborów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, starosta w okresie II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej. ŻyciorysUrodził się 15 kwietnia 1889 w Jędrzejowie jako syn Wawrzyńca i Franciszki[1][2][3][4]. Poprzez rodzinę był związany z Ostrowcem Świętokrzyskim[4][5]. Kształcił się w Progimnazjum w Sandomierzu, gdzie podjął działalność w szkolnej konspiracji[6]. W lutym 1910 jako eksternista zdał egzamin dojrzałości w C. K. II Szkole Realnej we Lwowie[7]. Przez osiem semestrów studiował geodezję na Politechnice Lwowskiej[3][4]. Od 1910 przez rok odbywał służbę wojskową w armii Imperium Rosyjskiego[3]. Następnie działał w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” i Polskich Drużynach Strzeleckich[3][4]. Po wybuchu I wojny światowej 2 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich Legionów Polskich[3][4]. Pod koniec sierpnia 1914 w Kielcach wstąpił do oddziału konnego Wąsowicza[8]. Wpierw służył w II batalionie, następnie przeszedł do 1 pułku ułanów (tzw. „Beliniaków”) w ramach I Brygady w stopniu chorążego (w tym czasie nosił przydomek „Kunigas”[9])[3][4]. W 1915 służył jako wachmistrz w II szwadronie pod dowództwem por. Mariusza Zaruskiego w składzie dywizjonu rtm. Władysława Beliny-Prażmowskiego[10][3]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza sztabowego[11]. Później był żołnierzem w służbie taborów legionowych[3]. Został mianowany chorążym taborów od 1 kwietnia 1917[12]. Po kryzysie przysięgowym od końca lipca 1917[13] do października 1918 był internowany w forcie Beniaminów[14][3]. Za swoją służbę w Legionach Polskich otrzymał Order Virtuti Militari[15]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił 1 listopada 1918 do Wojska Polskiego. Był zweryfikowany w stopniu porucznika taborów w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”[3]. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920[3]. 27 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu rotmistrza, w wojskach taborowych, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. W tym czasie był odkomenderowany ze szwadronu zapasowego taborów nr 6 do dowództwa Frontu Wołyńskiego[16]. Był referentem wojsk taborowych frontu, a następnie 1 Armii oraz zastępcą dowódcy taborów 2 Armii[3]. Po zakończeniu wojny został mianowany kapitanem taborów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[17][18]. W 1923, 1924 był oficerem 6 dywizjonu taborów we Lwowie[19][20]. 1 października 1925 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 6 szwadronu taborów we Lwowie[21]. W kwietniu 1927 został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy 6 szwadronu taborów[22]. W styczniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów taborowych z równoczesnym przydziałem do 6 Okręgowego Szefostwa Artylerii i Uzbrojenia we Lwowie na stanowisko kierownika referatu taborowego[23][24]. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów taborowych[25]. 1 kwietnia 1929 został przeniesiony do Szefostwa Intendentury i Taborów Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko kierownika referatu taborów[26]. W październiku 1930 został komendantem kadry 6 dywizjonu taborów we Lwowie[27][28]. Od 1 kwietnia 1934 odbywał praktykę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w wymiarze 6 miesięcy[29]. Z dniem 30 września 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[30]. W styczniu 1936 został mianowany na urząd starosty powiatu sanockiego[31][32][33], który pełnił przez trzy lata. W Sanoku w 1936 został przewodniczącym sanockiego komitetu Zjazdu Górskiego zorganizowanego w sierpniu 1936 w Sanoku[34]. Ponadto w tym mieście pełnił funkcję prezesa Związku Oficerów Rezerwy[35][36]. W 1938 dokonał administracyjnego zawieszenia działalności dwóch czytelni ukraińskiego stowarzyszenia „Proswita”, działających w Komańczy i Osławicy i oskarżanych o szerzenie antagonizmu i nienawiści do ludności polskiej[37]. Funkcję sekretarza W. Buciora pełnił były legionista Jerzy Adamski (brat Tadeusza, szwagier Wacława i Władysława Brzozowskich)[38]. W czasie służby w Sanoku Wojciech Bucior pełnił funkcję przewodniczącego Związku Oficerów Rezerwy RP[2]. W czerwcu 1939 został mianowany starostą powiatu trembowelskiego[39][40] i sprawował ten urząd do końca II Rzeczypospolitej we wrześniu 1939. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Sowietów. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 41/2-24 oznaczony numerem 347)[2][41]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni. Poprzednik Wojciecha Buciora na stanowisku starosty sanockiego, Izydor Wagner, także został ofiarą zbrodni katyńskiej dokonywanej na terenach ukraińskich[42]. Wojciech Bucior był żonaty[43]. Przewodniczącą zarejestrowanego 7 marca 1938 Powiatowego Komitetu Pomocy Dzieciom i Młodzieży w Sanoku była Ludmiła Bucior[44] (zm. w 1978, Gwynedd, Walia)[45]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||
b.jpg)
