Liczba zarodników w worku jest stała; najczęściej jest to 8 zarodników, rzadziej 2, 4 lub 6[2], zdarzają się jednak również inne liczby zarodników, np. u wielosporka brunatnego w jednym worku powstaje ponad 100 zarodników[3], u niektórych gatunków Orbiliomycetes ich liczba dochodzi do 128[4], u Trichobolus zukalii do 7 tysięcy[5]. Askospory mogą być w worku ułożone w jednym rzędzie, w dwóch rzędach, lub jeszcze inaczej[6]. W przypadku zarodników heteropolarnych (różniących się budową końców) są one często w worku w stosunku do siebie odwrotnie zorientowane[4].
U niektórych grzybów o prostej budowie, jak np. u szpetczaków (Taphriniomycota), worki ustawione są gęsto obok siebie, nie tworząc żadnej struktury. U większości gatunków grzybów jednak worki tworzą bardziej złożone struktury zwane owocnikami (askokarpami). W owocnikach tych oprócz worków znajdują się różne inne strzępki określane nazwą hamatecjum[6].
Budowa worków
Kształt i budowa worków
Worki najczęściej mają kształt cylindryczny, ale u różnych grup grzybów mają też inne kształty: kulisty, jajowaty, odwrotnie jajowaty, gruszkowaty, maczugowaty. Kuliste lub niemal kuliste worki przeważnie występują w owocnikach typu klejstotecjum i są w nich ułożone bezładnie. Worki o wydłużonym kształcie występują w owocnikach typu apotecjum, perytecjum, pseudotecjum i zazwyczaj są w nich ułożone regularnie. Z podstawy owocnika worki wyrastają w postaci pęczka, lub palisadowo. U licznych gatunków grzybów pomiędzy workami znajdują się płonne strzępki zwane wstawkami lub parafizami. Worki mogą być siedzące, lub osadzone na trzonku o różnej u różnych gatunków długości[6].
Budowa ścian worków
W zależności od budowy ściany worka wyróżniono 3 typy worków
worki prototunikowe (pierwościenne) – mają jednowarstwową ścianę zanikającą podczas dojrzewania worka
worki unitunikowe (jednościenne) – mają podwójną ścianę (egzotunikę i endotunikę), ale jednolitą, nie rozwarstwiającą się podczas dojrzewania zarodników. Na szczycie posiadają aparat apikalny biorący udział w uwalnianiu zarodników
worki bitunikowe (dwuścienne) – mają podwójną ścianę, która podczas dojrzewania zarodników rozwarstwia się. Wewnętrzna ściana jest gruba i elastyczna, a zewnętrzna cienka i sztywna. W dojrzałym worku ściana zewnętrzna pęka, a wewnętrzna gwałtownie się rozpręża wyrzucając zarodniki jak z procy (tak wyrzucane zarodniki to balistospory)[6].
Uwalnianie zarodników
Dojrzałe zarodniki wydostają się z worków na różne sposoby:
przez otwór na szczycie worka
u niektórych ściana komórkowa na szczycie dojrzałych worków pęka tworząc ujście dla zarodników
u niektórych worki są nietrwałe i po dojrzeniu zarodników ich ściany ulegają rozpuszczeniu (proces ten nazywa się lizą)
u niektórych worki posiadają na szczycie otwierające się wieczko (operculum)
u niektórych na szczycie worków znajduje się specjalny aparat apikalny uwalniający zarodniki[1]
Worki występują również u grzybów jednokomórkowych (np. u drożdży), w tym przypadku workiem jest błona komórki macierzystej[7]. Worki większości Pezizomycotina rozwijają się po utworzeniu pastorałek u ich podstawy. Gatunki Taphrinomycotina i Saccharomycotina nie tworzą pastorałek[8].
Przypisy
↑ abSelimS.KryczyńskiSelimS., ZbigniewZ.WeberZbigniewZ. (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0. Brak numerów stron w książce
↑ abcdJoannaJ.MarcinkowskaJoannaJ., Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7. Brak numerów stron w książce
↑EdmundE.MalinowskiEdmundE., Anatomia roślin, Warszawa: PWN, 1966. Brak numerów stron w książce
↑D.L.D.L.HawksworthD.L.D.L., Ascomycete Systematics: Problems and Perspectives in the Nineties, Springer, 2013, s. 116, ISBN 978-1-4757-9290-4.
_E._Boehm_%26_C.L._Schoch_724915.jpg)
