|
Zbigniew Tryburcy
 Zbigniew Marian Tryburcy (ur. 9 marca 1910 w Rabsztynie[1], zm. 10 stycznia 1970 w Warszawie) – polski prawnik, dziennikarz, wydawca, działacz turystyczny. ŻyciorysRodzicami byli Henryk Faustyn Tryburcy (1881-1953), pracownik kolei i Maria Eleonora z Zakrzewskich (1884-1947). W 1927 Zbigniew ukończył I Państwowe Gimnazjum Męskie im. B. Prusa w Sosnowcu. W latach 1929–1933 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego i uzyskał tytuł magistra praw[2]. W czasie studiów był członkiem (komilitonem) korporacji akademickiej „Palestria”[3]. W latach 1934–1939 Zbigniew Tryburcy pracował w Dyrekcji Kolei Państwowych w Poznaniu i Bydgoszczy, specjalizując się w zagadnieniach ekonomiczno-organizacyjnych, działał również w Kolejowym Przysposobieniu Wojskowym[4]. W końcu 1939 był zmuszony do przesiedlenia na teren Generalnej Guberni. Zamieszkał w Warszawie. Był członkiem ZWZ-AK, pseudonim „Rabsztyn”. 1 sierpnia 1944 wybuchło Powstanie Warszawskie. Podczas ataków na cele niemieckie na terenie Ochoty, w których uczestniczył Zbigniew Tryburcy, powstańcy ponieśli porażkę. W nocy z 1 na 2 sierpnia 1944 r. zadecydowano o wyprowadzeniu powstańców z miasta. Zbigniew Tryburcy został aresztowany i osadzony w obozie Dulag 121 w Pruszkowie. Po udanej ucieczce dotarł do Piaseczna, gdzie przebywała jego żona i jej matka, Węgierka. W tym czasie w okolice Warszawy zostały przegrupowane duże oddziały armii węgierskiej walczącej po stronie Państw Osi. W okolicach Piaseczna stacjonowała węgierska 5 Dywizja Rezerwowa[5]. Zadaniem wojsk węgierskich było stworzenie pierścienia izolującego Warszawę w czasie Powstania. Żołnierze węgierscy fraternizowali się z Polakami, a między dowódcami węgierskimi i polskimi prowadzone były negocjacje dotyczące możliwości wsparcia Powstania[6]. W tej sytuacji Niemcy zaakceptowali powrót Węgrów do ojczyzny. Istotna była również konieczność obrony granic Węgier przed nacierającymi wojskami sowieckimi i rumuńskimi. Oficerowie węgierscy zgodzili się na wyjazd z wojskiem grupy osób pochodzenia węgierskiego. Dzięki temu w końcu sierpnia 1944 r. Zbigniew Tryburcy, wraz z rodziną, wyjechał pociągiem wojskowym na Węgry. Trafili na południe kraju. Przez proniemieckich strzałokrzyżowców zostali internowani w obozie w mieście Kadarkút. Pozostając pod nadzorem policyjnym zamieszkali następnie w mieście Kaposvár[7] i pracowali w miejscowym szpitalu. W marcu 1945 r. ta część Węgier została zajęta przez Armię.Czerwoną[8]. Otworzyło to możliwość powrotu do Polski. Po otrzymaniu od władz sowieckich przepustki[9], pary koni i wozu cygańskiego, przez Miszkolc i Koszyce dotarli 19 maja 1945 r. do Polski. Granicę przekroczyli w Leluchowie koło Muszyny[10]. Przez Krynicę i Sosnowiec dotarli do rodzinnej Bydgoszczy. Podczas tej wędrówki przebyli ponad 1200 kilometrów. Po wojnie Zbigniew Tryburcy pracował początkowo w Państwowej Centrali Handlowej, w 1950 r. rozpoczął pracę w Państwowym Wydawnictwie Ekonomicznym (PWE). Od 1 maja 1960 r. był sekretarzem redakcji „Przeglądu Bibliograficznego Piśmiennictwa Ekonomicznego” w tym wydawnictwie, a od 1 listopada 1967 r. redaktorem naczelnym „Przeglądu”. Współpracując z wydawanym przez PWE „Przeglądem Organizacyjnym” rozwijał także swoje zainteresowanie problemami organizacji i zarządzania. Był aktywnym działaczem Głównej Komisji Turystyki Polskiego Związku Motorowego. Jako jeden z pionierów caravaningu[11] w Polsce, był współzałożycielem sekcji caravaningu Komisji Turystyki. Był członkiem SDP i ZAiKS. RodzinaZbigniew Tryburcy poślubił w 1940 r. Jadwigę Wandę Biskupską herbu Szreniawa (1912-2016)[12]. Mieli córkę Marię Ilonę Stodolską (ur. 1952) i syna Jana (ur. 1945). Siostrą Zbigniewa Tryburcy była artystka śpiewaczka Halina Tryburcy-Kowalska (1911-1994)[13]. Zmarł 10 stycznia 1970 r. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 79-6-29/30/31)[14]. Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||
