Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

 

Związek Patriotyczny

Związek Patriotycznypolska tajna, elitarna organizacja polityczna, utworzona na początku listopada 1918 roku przez działaczy Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, działająca do II wojny światowej.

Historia i powstanie

Powstały w 1886 roku trójzaborowy, tajny „Zet” miał wieloszczeblową strukturę. Jego najwyższym organem była tzw. „Centralizacja”, wybierana spośród „braci zetowych” skupionych w terenowych Kołach Braterskich. Za pomocą tych ogniw i ich członków „Zet” kierował wieloma organizacjami i stowarzyszeniami młodzieży szkół średnich i wyższych, m.in. Organizacją Młodzieży Narodowej[1]. 27 lipca 1918 roku w czasie trójzaborowego tajnego zjazdu „Zet” w Krakowie 12-osobowa grupa młodych braci (m.in. Stanisław Cheliński, Aleksander Graff, Władysław Hedinger, Stanisław Janikowski, Przemysław Podgórski, Włodzimierz Seydlitz, Lech Suchowiak, Kazimierz Wyszyński i Gustaw Zieliński), którzy rozstawali się (lub już się rozstali) z życiem akademickim, wystąpiła z prośbą o udzielenie jej członkom „urlopu bezterminowego” (członowie „Zet” nie mieli prawa, na swój wniosek, występować z organizacji). Dwunastka ta, wraz z kilkoma innymi starszymi braćmi zetowymi (w tym: Wiesławem Czermińskim, Zdzisławem Lechnickim, Gustawem Orlicz-Dreszerem) przyjęła opracowany przez Kazimierza Wyszyńskiego statut i deklarację ideową, a kilka miesięcy później, na początku listopada 1918 roku, utworzyła Związek Patriotyczny (ZP)[2], wybrano komitet centralny, zwany „Centralizacją”, a dla celów konspiracyjnych – „C.” lub „Ciotką”[3].

Działalność

Związek Patriotyczny w okresie międzywojennym stał się organizacją, do której przystępowali – po wyjściu ze środowiska akademickiego – wybitni członkowie młodzieżowego „Zet”-u, który pozostawał w tym czasie również organizacją niejawną. W latach 1918–1920 ta baza werbunkowa bardzo jednak stopniała ze względu na powszechny udział patriotycznej młodzieży w wojnie polsko bolszewickiej[4]. Po rozwiązaniu się OMN „Zarzewia” 19 lutego 1920 roku, jej członkowie zasilili „Zet”, a następnie ZP[5].

Procedura przyjmowania do ZP polegała na tym, że inicjatywa przyjęcia wychodziła zawsze od członka Związku. Dopiero po zaakceptowaniu kandydatury przez dwa szczeble organizacji proponowano kandydatowi przystąpienie do ZP i zaprzysiężenie[6]. W miarę rozbudowy struktury organizacyjnej budowano jej ogniwa terenowe. W miastach, w których było co najmniej 5 członków, tworzono Koła ZP. Koła były zjednoczone w okręgi, których siedziby znajdowały się w Warszawie, Krakowie, Lwowie, Poznaniu i Wilnie oraz — prawdopodobnie przez pewien czas — w Lublinie i Toruniu. Ponadto istniał okręg w Berlinie[7]. Co roku zjazd okręgowy wyłaniał 3-osobowy Komitet Okręgowy. Co roku również odbywał się Zjazd Centralny, na którym wybierano 3- lub 5-osobowy Komitet Centralny. Od 1931 roku powoływano również Radę Polityczną w proporcji 1 członek na 10 członków ZP[7].

Członkowie ZP działali w administracji państwowej, partiach politycznych i wielu innych organizacjach, m.in. w Towarzystwie Straży Kresowej, Związku Rad Ludowych, Instytucie Bałtyckim, Instytucie Śląskim, Związku Harcerstwa Polskiego, mieli też wpływy w organizacjach polonijnych, m.in. w Radzie Organizacyjnej Polaków z Zagranicy, Związku Polaków w Niemczech[8][6].

ZP zaakceptował rząd Ignacego Daszyńskiego (niektórzy członkowie rządu byli w szeregach ZP) i rząd Ignacego Jana Paderewskiego, podzielając stanowisko umiarkowanej lewicy. Uznano decydującą rolę Józefa Piłsudskiego w Państwie. ZP propagował swoje poglądy przez czasopisma kontrolowanych przez siebie organizacji i środowisk. Akcentował nastroje antyziemiańskie, spółdzielczość, konieczność ułożenia stosunków z miejscową ludnością niepolską na zasadzie równouprawnienia obywatelskiego, przy zachowaniu i ekspansji polskiej hegemonii kulturowej[9], przeciwstawiając się koncepcjom nacjonalistycznym.

Pierwszy duży sukces polityczny ZP odniósł w czasie wyborów do Sejmu Litwy Środkowej 8 stycznia 1922 roku. Kontrolowany przez ZP Związek Rad Ludowych objął 34 mandaty na 106 miejsc, uzyskując 35,6% głosów, a członkowie ZP Antoni Łokuciewski i Józef Małowieski zostali odpowiednio marszałkiem i jednym z wicemarszałków sejmu. W związku z analogiczną postawą posłów endecji sejm ten opowiedział się za przynależnością Wileńszczyzny do państwa polskiego[10].

W czasie ogólnopolskich wyborów parlamentarnych w 1922 roku ZP poniósł porażkę, nie wprowadzając ze Związku Rad Ludowych żadnego parlamentarzysty[11]. Od tego czasu ZP skierował znaczne siły na zacieśnienie więzów ze środowiskiem robotniczym, współpracując z Narodową Partią Robotniczą. W połowie lat 20. pojawiły się wśród członków ZP również poglądy syndykalistyczne.

W maju 1926 roku ZP poparł przewrót majowy, podobnie, jak mniej lub bardziej kontrolowane przez niego jawne: NPR, Związek Strzelecki, Centralny Związek Osadników i Związek Powstańców Śląskich[12]. Działacze ZP 28 maja 1926 roku zainspirowali[13] utworzenie przez te 3 ostatnie stowarzyszenia Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Część działaczy ZP, głosząc hasła syndykalistyczne, utworzyła m.in. Generalną Federację Pracy[14] i Związek Związków Zawodowych (Jerzy Szurig, Stefan Szwedowski), część współdziałała z BBWR.

W latach 1936–1937 nastąpił rozłam w Związku Patriotycznym, w wyniku oddalania się od siebie dwóch grup: sanacyjnej i syndykalistycznej. Odłam sanacyjny poparł w 1937 roku Obóz Zjednoczenia Narodowego. Część syndykalistyczna związała się ze Związkiem Związków Zawodowych, który w czasie swego III Zjazdu (7 marca 1937 roku) niemal jednogłośnie odrzucił propozycję przystąpienia do OZN. Poza Szurigiem i Szwedowskim odłam syndykalistyczny był kierowany przez Kazimierza Zakrzewskiego i Stefana Bratkowskiego[15].

Odłam sanacyjny działał do 1939 roku, poniósłszy wielkie straty we wrześniu 1939 roku, syndykalistyczny – był aktywny do 1945 roku[8]. Syndykaliści z ZP, opierając się na aktywie ZZZ, powołali w październiku 1939 roku Związek Syndykalistów Polskich[16][17].

Członkowie Związku Patriotycznego

ZP liczył stu kilkudziesięciu (do 200) członków. Do jego wybitnych przedstawicieli należeli[1][6]:

(*) – według Stefana Szwedowskiego Przemysław Podgórski ostatecznie nie wstąpił do ZP, powołując się na fakt otrzymania wysokiego stanowiska w rządzie Ignacego Daszyńskiego.

 Z tym tematem związana jest kategoria: Członkowie Związku Patriotycznego.

Przypisy

  1. a b Hass 1978 ↓, s. 915.
  2. a b Józef Marczuk, Kazimierz Marian Wyszyński jako działacz młodzieżowy, polityk i dyplomata (1890–1935), „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska”, 59 (F), Lublin 2004, s. 53–69.
  3. Hass 1978 ↓, s. 921–922.
  4. Hass 1978 ↓, s. 923.
  5. Hass 1978 ↓, s. 926.
  6. a b c Tomasz Piskorski, Pamiętniki, Archiwum Akt Nowych.
  7. a b Hass 1978 ↓, s. 927.
  8. a b Związek Patriotyczny, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-11-26].
  9. Hass 1978 ↓, s. 929.
  10. Hass 1978 ↓, s. 929–930.
  11. Hass 1978 ↓, s. 931–932.
  12. Hass 1978 ↓, s. 936–937.
  13. Jan Pietrzak, Program polityczny Związku Naprawy Rzeczypospolitej, Repozytorium Uniwersytetu Wrocławskiego [dostęp 2016-11-27].
  14. Grzegorz Zackiewicz, Z dziejów syndykalizmu polskiego: geneza i działalność Generalnej Federacji Pracy(1928–1931), „Dzieje Najnowsze”, 39 (1), 2007, s. 25–39, ISSN 0419-8824.
  15. Hass 1978 ↓, s. 941.
  16. Hass 1978 ↓, s. 939–940.
  17. Podziemna działalność polskich anarchosyndykalistów podczas okupacji hitlerowskiej [online], Centrum Informacji Anarchistycznej, 25 sierpnia 2012 [dostęp 2016-11-27].
  18. a b c d e f g h i j k l m n o p Andrzej Garlicki, Od maja do Brześcia, historia Polski, Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1981, ISBN 83-07-00429-2 [dostęp 2017-01-09] [zarchiwizowane z adresu 2017-01-10].
  19. a b c d e f g h i j k Zjednoczenie Pracy Wsi i Miast [online] [dostęp 2016-11-27].
  20. a b c d e f g h i j k Waingertner 2017 ↓, s. 135.
  21. Waingertner 2017 ↓, s. 140.
  22. Nowacki 1996 ↓, s. 544.
  23. Mateusz Ratyński, Jan Dębski (1889–1976). Polityk kompromisu, Warszawa: Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, 2019, s. 53, ISBN 978-83-7901-155-1.
  24. Stanisław Gierat (1903–1977) [online] [dostęp 2016-11-27].
  25. a b Waingertner 2017 ↓, s. 276.
  26. a b c Waingertner 2017 ↓, s. 137.
  27. a b Waingertner 2017 ↓, s. 134.
  28. Teodor Seidler [online], Wiki.Ormianie [dostęp 2016-11-27].
  29. Lidia Głowacka, Andrzej Czesław Żak, Osadnictwo wojskowe na Wołyniu w latach 1921–1939 w świetle dokumentów Centralnego Archiwum Wojskowego. Podstawy prawne i organizacyjne osadnictwa na Wołyniu [online], s. 151 [dostęp 2016-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-11-28].
  30. Waingertner 2017 ↓, s. 146.
  31. Tomasz Latos, Tazbir Stanisław, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 53, Warszawa — Kraków: PAN-PAU Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN, 2019, s. 31, ISBN 978-83-65880-17-8.
  32. Waingertner 2017 ↓, s. 132.
  33. Nowacki 1996 ↓, s. 565.

Bibliografia

Information related to Związek Patriotyczny

Prefix: a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9

Portal di Ensiklopedia Dunia

Kembali kehalaman sebelumnya