Bu maddedeki üslubun, ansiklopedik bir yazıdan beklenen resmî ve ciddi üsluba uygun olmadığı düşünülmektedir. Maddeyi geliştirerek ya da konuyla ilgili tartışmaya katılarak Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Innuendo, Queen'in 4 Şubat 1991 tarihinde yayınlanan, grubun 14. stüdyo albümüdür. Parlophone tarafından Birleşik Krallık'ta piyasaya sürülmüştür.^[4] Ayrıca, grubun Amerika Birleşik Devletleri'nde Hollywood Records tarafından piyasaya sürülen ilk stüdyo albümüdür. Yapımcılığını David Richards ve Queen'in üstlendiği albüm, grubun solisti Freddie Mercury'nin çıkardığı son albümdür. Birleşik Krallık albüm listelerinde 1 numaraya ulaştı ve 2 hafta orada kaldı. Ayrıca İtalya'da 3 hafta, Hollanda'da 4 hafta, Almanya'da 6 hafta ve İsviçre'de 8 hafta boyunca 1 numarada kaldı. 1984'teki The Works albümünden sonra, ABD'de piyasaya sürüldüğünde Altın madalya kazanan ilk Queen albümü de oldu.

Albüm Mart 1989 ile Kasım 1990 arasında kaydedildi.^[5] 1987 baharında Mercury'ye AIDS teşhisi konulmuştu; ancak, hastalık halktan bir sır olarak saklandı ve ciddi şekilde hasta olduğuna dair basında çıkan çok sayıda haber de yalanlandı. Grup ve yapımcılar, kritik Noel pazarını yakalayabilmek için Kasım veya Aralık'ta bir çıkış tarihi planlıyorlardı, ancak Mercury'nin kötüleşen sağlığı, albümün piyasaya sürülmesini Şubat 1991'e kadar geciktirdi.

Albüm kapağı Queen ve Richard Gray tarafından tasarlandı. Albümden çıkan kitapçıklar ve single kapakları 19. yüzyıl Fransız illüstratörü ve karikatüristi Grandville'e aittir veya onun illüstrasyonlarından ilham almıştır. Innuendo, 2006 yılında BBC tarafından yapılan bir ulusal ankette tüm zamanların en iyi 94. albümü seçilmiştir.^[6]

Queen grubu, on üçüncü albümleri olan The Miracle'ı, Mayıs 1989'da çıkarmış ancak önceki albümlerinden farklı olarak canlı bir konser turnesi yapmamışlardı. Freddie Mercury, BBC Radio 1 ile gerçekleştirdiği bir röportajda "albüm - tur - albüm - tur" rutininden kurtulmak istediğini söylemişti. Kendisine 1987'de özel olarak HIV pozitif teşhisi konmuştu ve şimdi de henüz duyurulmamış olan AIDS teşhisi söz konusuydu;^[7] yine de, 1988'den beri Mercury'nin sağlığı hakkında ve ölümcül bir hastalığa sahip olma olasılığı üzerine söylentiler yayılıyor; üstelik spekülasyonlar, Freddie'nin görünümündeki bariz bir fiziksel çöküş, özellikle de kilo kaybıyla körükleniyordu.^[8] Medyayla konuşmama konusundaki kişisel kuralı nedeniyle Freddie sessiz kalırken diğer grup üyeleri söylentileri yalanlıyordu; hatta bir noktada grup üyesi Roger Taylor gazetecilere "sağlıklı ve çalıştığını" söylemişti.^[8] Şubat 1990'da Queen, İngiliz Müziğine Olağanüstü Katkı dalında Brit Ödülü'nü kazandı.^[9] Mercury, Dominion Theatre'da grup adına ödülü alırken, Brian May de grup adına konuşmuştu. Mercury'nin törendeki iyice zayıflamış görüntüsü, halk arasında onun sağlığı hakkında daha fazla spekülasyona yol açtı ve bu söylentiler 1990 yılı boyunca devam etti.^[8] 1990 BRIT Ödülleri, Mercury'nin kamuoyu karşısında son kez sahneye çıkışı olacaktı.^[10]

Mercury, halkın acımadan doğan sempatisinden kaynaklı bir sebeple müziğini satmak istemediğini söyleyerek sağlığı hakkında kamuoyuna konuşmadı. Queen ile elinden geldiğince müzik yapmaya kararlı olduğunu ifade ederek "düşene kadar çalışmaya devam edeceğim" dedi.^[8][11]

Mercury, Londra'daki evinde muhabirler tarafından sürekli rahatsız ediliyordu ve bu da grubun müzik kaydetmesini zorlaştırıyordu. Sonuç olarak, daha güvenli ve huzurlu atmosferin grubun konsantre olmasına olanak tanıdığı Montrö'deki Mountain Studios'a taşındılar.^[7] Innuendo'nun kaydının başlarında grup, tüm çalışmaların bireysel olarak katkıda bulunan üyeler yerine bir bütün olarak Queen'e verilmesine karar verdi; May, bu kararın kayıt sürecini önemli ölçüde etkilediğini söylerken, Taylor bunun normalde grupların dağılmasına neden olan bencil mücadelelerin çoğunu ortadan kaldırmaya yardımcı olduğunu ifade etti.^[12]

Albüm ABD'de Disney'in sahibi olduğu Hollywood Records adlı yeni bir plak şirketi altında, orada daha fazla ilgi çekme çabasıyla yayınlandı.^[13] Hollywood Records ayrıca Queen'in Elektra ve Capitol kataloglarının haklarını da güvence altına alarak, Queen'in 20. yıldönümü münasebetiyle 1991'in başlarında albümleri yeniden yayınlamaya başladı.

Innuendo, albümün hem açılış şarkısı hem de albümün ilk single'ıdır. Innuendo kelimesinin anlamı, "ima" demektir. Şarkı sözlerinde, grubun vokalisti Freddie Mercury'nin tüm sevdiklerine son bir veda etmesi dikkatlerden kaçmadığı gibi, müzik kariyeri boyunca kendisini ağır bir dille eleştiren bazı magazin basını organlarına ve müzik eleştirmenlerine yaptığı "ima"lardan dolayı gücenmemelerini söylemektedir. (Don't take offence at my innuendo)

Innuendo, müzikalite itibarıyla Queen'in klasik progressive rock ve hard rock sound'larına kesin dönüş yaptığını gösteren en önemli şarkılardan ve albümlerden birisidir. Şarkının girişindeki davul partisyonları, Fransız klasik müzik bestecisi Maurice Ravel'in (Joseph-Maurice Ravel) meşhur "Bolero" şarkısını andırmaktadır. Queen davulcusu Roger Taylor'a göre, grup şarkıyı bestelerken, Led Zeppelin'in sound'unda bir şarkı yapmaya çalışmıştır.

Innuendo şarkısını ilginç kılan en önemli bölüm, hiç şüphesiz şarkının orta bölümündeki klasik gitar sololu flamenko bölümdür. Bu bölümdeki klasik gitar soloları, Yes grubunun gitaristi Steve Howe çalmıştır. Innuendo albümünün kitapçığı içinde "On Innuendo - Additional Wandering Minstrel Spanish Guitar - Somewhere In The Middle - by Steve Howe" ibaresi dikkatlerden kaçmamaktadır. Şarkının elektro gitar sololarını ise Queen'in efsanevi gitaristi Brian May çalmıştır.

Albüm olarak Innuendo incelendiğinde göze çarpan başlıca şarkılar şunlardır: "I'm Going Slightly Mad", "Headlong", "Don't Try So Hard", "These Are The Days Of Our Lives", "Bijou", "The Hitman" ve "The Show Must Go On". Albümde yer alan hemen hemen bütün şarkılardaki hüzünlü hava ve Freddie Mercury'nin tüm sevdiklerine veda etmesi, dikkatlerden kaçmamaktadır.

Albümdeki video kliplere gelince, "Innuendo" şarkısının klibi Queen'in 1986 yılındaki Wembley Stadyumu konserinden ve "The Miracle" albümündeki şarkıların kliplerinden (The Miracle, Scandal, Breakthru, The Invisible Man, I Want It All) alınan grup elemanlarını görüntüleriyle çizgi film animasyonu biçiminde sunulmuştur.

İngiliz magazin basınının, Freddie Mercury’nin sağlığının AIDS hastalığı yüzünden giderek bozulduğuna dair iddialar ortaya atmaları üzerine, grup elemanları Innuendo albümünün diğer klipleri için kamera karşısına geçmişlerdir. İkinci klip “I’m Going Slightly Mad”e çekilmiştir. Grubun davulcusu Roger Taylor bir röportajda, Freddie’nin hastalığı nedeniyle yüzünün giderek çökmeye başladığı ve bunu gizleyebilmek için de, hem Freddie’ye ağır makyaj yapıldığını hem de klibin siyah-beyaz çekildiğini söylemiştir.

Üçüncü klip “Headlong”ta da Queen elemanları, özellikle de Freddie, magazin basınını yalanlarcasına enerjik ve kıpır kıpır görüntüsünü hiç bozmamıştır.

Innuendo albümünün dördüncü klibi "These Are The Days Of Our Lives", Freddie Mercury'nin oynadığı son video klip olmuştur. Bu klip de siyah-beyaz çekilmiş olmasına rağmen, artık Freddie kameralar karşısına sade bir şekilde çıkmış ve hastalığını tüm hayranlarına göstermiştir. Klibin en çarpıcı sahnesi ise sonudur. Klibin sonunda, Freddie Mercury önce başına öne eğer, sonra da başını hafifçe kaldırıp kameraya ve hayranlarına son bir kez “Sizleri hâlâ seviyorum” (I still love you) der ve hem ekrandan hem de hayattan yavaşça süzülüp gider.

Innuendo albümünün son klibi “The Show Must Go On”a çekilmiştir. Ancak, Ekim 1991’de piyasaya sürülen bu klipte, Queen elemanları kamera karşısına geçmemiştir. Klipte, Queen’in 1980’li ve 1990’lı yıllardaki klip, kamera arkası ve konser görüntülerine yer verilmiştir. Klibin yayınlanmasından yaklaşık bir ay sonra Freddie Mercury, 24 Kasım 1991 tarihinde ölmüştür.^[14][15]

Profesyonel değerlendirmeler
Eleştiri dereceleri
Kaynak	Derece
AllMusic	[16]
The Cincinnati Post	[17]
Entertainment Weekly	C−[18]
NME	7/10[19]
Rolling Stone	[20]
Select	[21]
Sounds	[22]
St. Petersburg Times	[23]

Tüm şarkılar Queen (belirtilen yerler hariç) tarafından yazılıp bestelendi. 

• Albümün toplam uzunluğundan dolayı, LP sürümüne sığması için beş parçanın kısaltılması gerekmişti. Bu şarkılar, "I'm Going Slightly Mad" (4:06), "These Are the Days of Our Lives" (3:55), "Don't Try So Hard" (3:33), "The Hitman" (3:43), and "Bijou" (1:19). LP sürümünün parça listesi de CD sürümünden biraz farklıdır; "Don't Try So Hard", "Delilah" ve "The Hitman" arasında 2. tarafa taşınmıştır.

Innuendo, Queen'in diğer tüm stüdyo albümleriyle birlikte 25 Eylül 2015'te Virgin EMI Records ve Hollywood Records tarafından plak olarak yeniden yayınlandı. Albüm, 2 LP'ye yayılmış ve vinil olarak ilk defa sunuluyordu. Orijinal LP'nin parça listesi değiştirilmiş olduğu gibi, 2 LP versiyonu da "I Can’t Live With You” ve “These Are the Days of Our Lives” şarkılarının yerleşimini değiştirerek her iki vinil yüzeyde daha eşit süreye sahip oldu.

Parça numaralandırması albümün CD ve dijital sürümlerini ifade eder.

Queen

• Freddie Mercury – ana vokaller (tüm şarkılar), geri vokaller (1–9), klavye (1, 2, 5, 6, 8–11), davullar (2, 9), piyano (2, 7, 9)
• Brian May – elektro gitar (tüm şarkılar), geri vokaller (2–5, 10, 12), klavyeler (3, 4, 12), davullar (3, 4), akustik gitar (1), ana vokaller ("Lost Opportunity"), piyano (3), slide gitar (2)
• Roger Taylor – davullar (1–3, 5–8, 10, 12), geri vokaller (3–5, 10, 12), vurmalı çalgılar (1, 7, 8, 11), klavyeler (6, 8), davullar (2), yardımcı vokaller (6)
• John Deacon – baslar (all but 11), klavyeler (10)

Ek katkı sunanlar

• Steve Howe – ispanyol gitarı (1)
• Mike Moran – klavyeler (7)
• David Richards – yapımcılık, mühendislik, klavye (4, 8)
• Noel Harris – yardımcı mühendis
• Justin Shirley-Smith – yardımcı mühendis
• Richard Gray – kollu tasarım
• Grandville (1803–47) – resimler
• Angela Lumley – ek resimler
• Simon Fowler – fotoğrafçılık

• Discogs'ta Innuendo