Urodził się 4 czerwca 1889[1][2][3]). Był synem Antoniego (1859-1943, kolejarz, na przełomie 1890/1891 w Stryju[4][5])[3] i Anieli[6]. Jego braćmi byli Władysław Feliks (1886-1951, student Politechniki Lwowskiej[7], pedagog, bibliofil, wydawca) i Franciszek (1884-1940, lekarz z tytułem doktora w Przemyślu[8])[3], a siostrą Anna (1886-1965, żona Władysława Gołkowskiego w Sanoku)[6][b]
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w okresie II Rzeczypospolitej zamieszkiwał w Sanoku i prowadził zakład dentystyczno-techniczny w kamienicy „Weinerówka” pod adresem ówczesnej ulicy Jagiellońskiej[24][25] 32-33[26], później pod zmienionym adresem ul. 3 Maja[11] 19 (obecnie nr 23), gdzie gabinet stomatologiczny prowadziła jego żona Jadwiga (ur. 1902[27], uzyskała dyplom w 1928[28]) do 1939[29][30][31][32]. W 1925 został dopuszczony przez wojewodę lwowskiego do służby przygotowawczej w państwowej służbie zdrowia przy władzach administracji ogólnej i przydzielony do służby w starostwie powiatu sanockiego[33][1]. 13 kwietnia 1927 jako praktykant sanitarny został mianowany prowizorycznym urzędnikiem VIII stopnia służby w starostwie w Sanoku[34][35]. Na początku 1930 jako prowizoryczny lekarz powiatowy w Sanoku otrzymał VIII stopień służby[36]. Sprawował stanowisko lekarza powiatowego w Sanoku do 1939[1][37]. Pracował w charakterze lekarza w starostwie powiatowym w Sanoku w VIII stopniu służbowym, a dekretem z 3 grudnia 1929 został mianowany do odwołania lekarzem powiatowym w VII stopniu służbowym[1][38]. Ponadto jako nauczyciel kontraktowy od marca 1928 uczył higieny Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku[39], pełniąc tam także funkcję lekarza szkolnego[40]. Poza pracą w Sanoku ordynował także jako lekarz w uzdrowisku Iwonicz-Zdrój[41]. Zasiadał w Wojewódzkiej Komisji Walki z Gruźlicą we Lwowie[42][43][44][45]. Był organizatorem przeciwdziałania gruźlicy w rejonie Sanoka i w 1925 zainicjował powstanie Powiatowego Koła Walki z Gruźlicą w Sanoku, w tym budowę przychodni przeciwgruźliczej[46]. Za swoją działalność na polu prac przeciwgruźliczych otrzymał podziękowanie od wojewody lwowskiegoPawła Garapicha[47] i uznanie pisemne z Generalnej Dyrekcji Służby Zdrowia, która jego poczynania uznała za wzór dla wszystkich lekarzy urzędowych w Polsce (dr Dorosz czynił starania celem realizacji tzw. systemu Edynburskiego, polegającego na utworzeniu sanatorium wraz z przychodnią pod Sanokiem we współdziałaniu ze szpitalem powszechnym w tym mieście[48], zaś poza miastem na tworzeniu sanatoriów w okręgach, kierowanych przez lekarzy gminnych i okręgowych[49][50]). Uczestniczył w Wojewódzkich Zjazdach Przeciwgruźliczych we Lwowie, podczas pierwszego w dniach 10-13 września 1926 przedstawiał referat pt. Organizacja walki z gruźlicą w miasteczkach i gminach wiejskich[51][52], podczas drugiego w tym samym roku był sekretarzem zjazdu[53] i przedstawił referat pt. Zapoczątkowanie organizacji walki z gruźlicą w powiecie sanockim[54]. W 1922 został członkiem Związku Lekarzy Małopolski i Śląska Cieszyńskiego w Krakowie[55]. Był członkiem Lwowskiej Izby Lekarskiej[56]. W 1939 był lekarzem w Rawie Ruskiej[3][57].
↑W ewidencji wojskowej c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Anton Dorosz”. W piśmiennictwie pojawiła się także forma nazwiska „Dorosch”. Zob. Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 554.
↑Starostwo powiatowe w Sanoku. Stowarzyszenia i związki 1930-1939 (zespół 23, sygn. 17, nr mikr. 160760). Archiwum Państwowe w Przemyślu, s. 356, 359.
↑Jan Miśkowicz. Ruch Czerwonokrzyski na Ziemi Sanockiej. „Rocznik Sanocki”. VIII, s. 222, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
↑Jan Miśkowicz. Z historii PCK (2). 80 lat w służbie potrzebującym. „Tygodnik Sanocki”. Nr 25 (397), s. 16, 18 czerwca 1999.
↑Jan Miśkowicz. Z historii PCK (1). 80 lat w służbie potrzebującym. „Tygodnik Sanocki”. Nr 24 (396), s. 3, 11 czerwca 1999.
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
