BAP Pisagua (S-33)

„Pisagua” (2017)
Klasa	okręt podwodny
Typ	209/1200
Projekt	IK 68
Historia
Stocznia	Howaldtswerke-Deutsche Werft, Kilonia
Położenie stępki	15 sierpnia 1978
Wodowanie	19 maja 1981
Marina de Guerra del Perú
Nazwa	BAP „Blume” → BAP „Pisagua”
Wejście do służby	8 kwietnia 1982
Los okrętu	w służbie (stan na 2018)
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	1185 ton 1290 ton
Długość	56,1 m
Szerokość	6,2 m
Zanurzenie	5,5 m
Zanurzenie testowe	250 m
Rodzaj kadłuba	jednokadłubowy
Napęd
4 silniki wysokoprężne, 1 silnik elektryczny o mocy 5000 KM 1 śruba
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	11 węzłów 21,5 węzła
Zasięg	11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów na chrapach, 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu
Sensory
sonar aktywny STN Atlas CSU-3Z, sonar pasywny PRS-3/4
Uzbrojenie
14 torped
Wyrzutnie torpedowe	8 x 533 mm
Wyposażenie
system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny, 2 peryskopy
Załoga	35
Multimedia w Wikimedia Commons

BAP Pisagua (S-33) – peruwiański okręt podwodny z przełomu lat 70. i 80. XX wieku, jedna z czterech zakupionych przez Peru niemieckich jednostek typu 209/1200. Początkowo okręt miał nosić nazwę „Blume”, jednak została ona zmieniona na „Pisagua” przed wodowaniem, które nastąpiło 19 maja 1981 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii. Jednostkę przyjęto do służby w Marina de Guerra del Perú(inne języki) 8 kwietnia 1982 roku. Okręt nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2018 rok).

BAP^[a] „Pisagua” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck^[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 68), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1200, przedłużonej o 1,6 metra w stosunku do pierwszych okrętów^[2].

Jednostka została zamówiona przez rząd Peru 21 marca 1977 roku^[3][4] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 133)^[5][6]. Stępkę okrętu pod nazwą „Blume” położono 15 sierpnia 1978 roku, a został zwodowany 19 maja 1981 roku, już jako „Pisagua”^[5][7] [b].

„Pisagua” jest średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej^[8][9]. Długość całkowita jednostki wynosi 56,1 metra, szerokość 6,2 metra i zanurzenie 5,5 metra^[7] [8]. Kadłub ma średnicę 6,2 metra, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra^[10]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1185 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1290 ton^[11][12][c]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM (3680 kW) przy 200 obr./min^[10][d], zasilany z czterech baterii akumulatorów po 120 ogniw o łącznej pojemności 11 500 Ah^[e], ładowanych przez generatory AEG o mocy po 550 KM, poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 12V 493 TY60 o mocy 800 KM przy 1450 obr./min każdy^[7] [13]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11 węzłów na powierzchni i 21,5 węzła w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów^[2])^[11][12][f]. Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów) i 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu^[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową^[14]. Zbiorniki mieszczą maksymalnie 85 ton paliwa^[2]. Oprócz tego okręt zabiera 4 tony oleju smarowego, 31 ton wody sanitarnej i 19 ton wody pitnej^[10]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, a autonomiczność 40 dób^[14]. Okręt ma dwa główne zbiorniki balastowe oraz dziobowe i rufowe zbiorniki trymujące^[8][9].

Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped typu SST-4(inne języki)^[2][7] . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas(inne języki) CSU-3Z, sonar pasywny Atlas PRS-3/4 i bierne urządzenie pomiaru odległości Thomson Sintra DUUX-2C^[7] [15]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage^[10].

Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 30 podoficerów i marynarzy^[5].

8 kwietnia 1982 roku jednostkę pod nazwą BAP „Pisagua” przyjęto do służby w Marina de Guerra del Perú(inne języki)^[5][7] [g]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-33^[5][6].

W latach 1986–1988 „Pisagua” otrzymał nowy system kontroli uzbrojenia Sepa Mk 3 oraz włoskie torpedy A184^[9][11]. W 1996 roku jednostka uczestniczyła w ćwiczeniach „Unitas 1996”, podczas których sześciokrotnie „zatopił” amerykański atomowy okręt podwodny USS „Narwhal”^[16]. W latach 2012–2016 okręt przeszedł modernizację, obejmującą m.in. instalację nowych sonarów PRS-3/15 i CSU-83 oraz wyposażenie w nowe torpedy Atlas SUT-264^[7] .

Jednostka nadal znajduje się w składzie peruwiańskiej floty (stan na 2018 rok)^[7] .

• Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: CASMA submarines (1980–1983). Navypedia. [dostęp 2018-12-20]. (ang.).
• Aleksandr Mitrofanov. Argentyńskie okręty podwodne w konflikcie falklandzkim. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (54), 2002. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.).