Biuro Polityczne KC PPR

Biuro Polityczne Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (Biuro Polityczne KC PPR), „Politbiuro” (ros. Политбюро), było (razem z Sekretariatem KC PPR) głównym organem kierowniczym Polskiej Partii Robotniczej, faktycznie sprawującym władzę w Polsce, po zajęciu jej terytoriów przez Armię Czerwoną (od lipca 1944) i ustanowieniu 20 lipca 1944 przez Józefa Stalina Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) jako marionetkowego, podporządkowanego ZSRR organu władzy w Polsce. Istniało pomiędzy sierpniem 1944, a grudniem 1948 do utworzenia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej 16 grudnia 1948. Było zorganizowane na wzór Biura Politycznego KC WKP(b), analogicznie do struktur biur politycznych innych partii komunistycznych.

Utworzone w sierpniu 1944 jako struktura tajna z polityków komunistycznych Polskiej Partii Robotniczej, działających dotąd na terenie okupowanej Polski (sekretarz generalny PPR Władysław Gomułka i Bolesław Bierut) i członków powołanego przez Józefa Stalina (formalnie w trybie decyzji Sekretariatu KC Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKP(b))) tajnego Centralnego Biura Komunistów Polski przy Komitecie Centralnym WKP (b), których przyjęto do PPR (Jakub Berman, Hilary Minc, Aleksander Zawadzki).

W jego skład wchodziło początkowo pięciu, następnie od maja 1945 siedmiu, a od I Zjazdu PPR (XII 1945) 9 członków, posiadających pełne prawo głosu. Po I Zjeździe PPR (grudzień 1945) jego istnienie zostało oficjalnie ujawnione. Wzorowane na podobnym organie KC WKP(b) było faktycznym ośrodkiem decyzyjnym władz RP/PRL. Tu zapadały kluczowe decyzje polityczne, a członkowie Biura Politycznego nadzorowali powierzone sobie poszczególne ministerstwa i resorty. Bolesław Bierut przez cały okres istnienia Biura do 1948 był na polecenie Stalina tajnym członkiem Politbiura, oficjalnie występując publicznie (jako przewodniczący, następnie prezydent Krajowej Rady Narodowej (KRN) i prezydent RP) jako osoba bezpartyjna^[1]^[2].

Biuro Polityczne Polskiej Partii Robotniczej 1944-48

Data	Członek	od	--	do
sierpień 1944 – grudzień 1945	Władysław Gomułka	sierpnia 1944
	Bolesław Bierut	sierpnia 1944
	Jakub Berman	sierpnia 1944
	Hilary Minc	sierpnia 1944
	Aleksander Zawadzki	sierpnia 1944
	Marian Spychalski	maja 1945
	Roman Zambrowski	sierpnia 1945
I Zjazd PPR 6-13 grudnia 1945	Władysław Gomułka	12 grudnia 1945	--	3 września 1948
	Bolesław Bierut	12 grudnia 1945
	Jakub Berman	12 grudnia 1945
	Hilary Minc	12 grudnia 1945
	Aleksander Zawadzki	12 grudnia 1945
	Marian Spychalski	12 grudnia 1945
	Roman Zambrowski	12 grudnia 1945
	Stanisław Radkiewicz	12 grudnia 1945
	Franciszek Jóźwiak	3 września 1948

Przypisy

↑ Ryszard Terlecki, Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944–1990, Kraków 2007, s. 34.
↑ Do BP PPR weszli wtedy: Władysław Gomułka, Bolesław Bierut, Jakub Berman, Hilary Minc i Aleksander Zawadzki (trzej ostatni ze składu CBKP). Udział Bolesława Bieruta w kierownictwie partii był anomalią. Publicznie, teraz nawet wobec szeregowych członków PPR, prezentowany był jako bezpartyjny. On sam kilka miesięcy później - 3 stycznia 1945 roku - oświadczył na posiedzeniu Krajowej Rady Narodowej w Lublinie: „Nie jestem związany z żadną partią, czy grupą polityczną”. I ta bezpartyjność Bieruta była skutkiem decyzji nie kogo innego, ale Józefa Stalina. W połowie października, w czasie jednego ze swoich licznych spotkań z kierownictwem PKWN-u - może należałoby je nazwać posłuchaniami - zaproponował „aby Bierut stał się bezpartyjnym. Na próbę protestu Stalin oświadczył, że jest to konieczne dla narodu i musi się to zrobić”. Powoływał się przy tym na rozmowę z premierem Churchillem, według którego Bierut nie nadawał się na prezydenta, bowiem „nie daje gwarancji obiektywności” ze względu na swoje zobowiązania wobec ZSRR wynikłe z faktu, że jako więzień polityczny w Polsce „był wymieniony do Związku Sowieckiego”. Stalin odpowiedział na to, że Bierut w roku 1939 wystąpił z partii komunistycznej, ponieważ „ideologicznie mu nie odpowiadała”. i jest od tej pory bezpartyjny. Życzenie Stalina było rozkazem, 22 października biuro polityczne PPR podjęło odpowiednią decyzję. Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji w latach czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6, s. 95.

Bibliografia

Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6.

Zobacz też

Biuro Polityczne KC PZPR

[1] Ryszard Terlecki, Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944–1990, Kraków 2007, s. 34.

[2] Do BP PPR weszli wtedy: Władysław Gomułka, Bolesław Bierut, Jakub Berman, Hilary Minc i Aleksander Zawadzki (trzej ostatni ze składu CBKP). Udział Bolesława Bieruta w kierownictwie partii był anomalią. Publicznie, teraz nawet wobec szeregowych członków PPR, prezentowany był jako bezpartyjny. On sam kilka miesięcy później - 3 stycznia 1945 roku - oświadczył na posiedzeniu Krajowej Rady Narodowej w Lublinie: „Nie jestem związany z żadną partią, czy grupą polityczną”. I ta bezpartyjność Bieruta była skutkiem decyzji nie kogo innego, ale Józefa Stalina. W połowie października, w czasie jednego ze swoich licznych spotkań z kierownictwem PKWN-u - może należałoby je nazwać posłuchaniami - zaproponował „aby Bierut stał się bezpartyjnym. Na próbę protestu Stalin oświadczył, że jest to konieczne dla narodu i musi się to zrobić”. Powoływał się przy tym na rozmowę z premierem Churchillem, według którego Bierut nie nadawał się na prezydenta, bowiem „nie daje gwarancji obiektywności” ze względu na swoje zobowiązania wobec ZSRR wynikłe z faktu, że jako więzień polityczny w Polsce „był wymieniony do Związku Sowieckiego”. Stalin odpowiedział na to, że Bierut w roku 1939 wystąpił z partii komunistycznej, ponieważ „ideologicznie mu nie odpowiadała”. i jest od tej pory bezpartyjny. Życzenie Stalina było rozkazem, 22 października biuro polityczne PPR podjęło odpowiednią decyzję. Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji w latach czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6, s. 95.

[1]

[2]

Biuro Polityczne KC PPR

Biuro Polityczne Polskiej Partii Robotniczej 1944-48

Przypisy

Bibliografia

Zobacz też

Portal di Ensiklopedia Dunia