W 1989 ukończył szkołę średnią w Reykjavíku, a w 1995 studia prawnicze na Uniwersytecie Islandzkim. Pracował jako urzędnik i doradca prawny, w 1998 zdał egzamin zawodowy, podejmując w 1999 praktykę w firmie prawniczej[1].
W 2003 został po raz pierwszy wybrany na posła do Althingu z ramienia Partii Niepodległości, reprezentując okręg południowo-zachodni. W wyborach w 2007, 2009, 2013, 2016[2], 2017[3] i 2021[4] z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. Był m.in. przedstawicielem Islandii w Zgromadzeniu Parlamentarnym Unii Zachodnioeuropejskiej, przewodniczącym parlamentarnej komisji spraw ogólnych oraz komisji spraw zagranicznych[1][2].
Bjarni Benediktsson 29 marca 2009, w czasie kongresu Partii Niepodległości, został wybrany na jej nowego przewodniczącego, otrzymując 58% głosów poparcia. Zastąpił na stanowisku byłego premiera Geira Haardego[5][6]. 23 maja 2013 objął stanowisko ministra finansów i gospodarki w rządzie Sigmundura Davíða Gunnlaugssona, pozostając na tej funkcji również w gabinecie Sigurðura Ingiego Jóhannssona[2].
Kierowana przez niego Partia Niepodległości zwyciężyła w wyborach w 2016. W listopadzie tegoż roku Bjarni Benediktsson otrzymał misję utworzenia rządu[7], która się nie powiodła. Ostatecznie jednak Partia Niepodległości porozumiała się z partią Viðreisn i Świetlaną Przyszłością, powołując koalicję rządową[8]. 11 stycznia 2017 Bjarni Benediktsson objął urząd premiera Islandii[9].
We wrześniu 2017 Świetlana Przyszłość wystąpiła z koalicji, co skutkowało rozpisaniem przedterminowych wyborów[10][11]. Kierowana przez niego Partia Niepodległości uzyskała w nich największe poparcie[3], tracąc przy tym kilka mandatów poselskich. Po kilku tygodniach negocjacji jego Partia Niepodległości zakończyła negocjacje koalicyjne z ugrupowaniem Partią Postępu i Ruch Zieloni-Lewica[12]. 30 listopada nowym premierem została liderka ostatniej z tych partii Katrín Jakobsdóttir, a Bjarni Benediktsson objął w jej gabinecie urząd ministra finansów i gospodarki[13]. Pozostał na tym stanowisku również w utworzonym w listopadzie 2021 drugim rządzie dotychczasowej premier[14]. W październiku 2023 w tym samym gabinecie przeszedł na stanowisko ministra spraw zagranicznych[15].
9 kwietnia 2024, po rezygnacji Katrín Jakobsdóttir, ponownie objął stanowisko premiera[16][17]. W październiku 2024 ogłosił dymisję swojego rządu[18]. W tym samym miesiącu po odejściu z gabinetu przedstawicieli Ruchu Zieloni-Lewica objął dodatkowo stanowiska ministra spraw społecznych i pracy oraz ministra żywności[2].
↑ abPrezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
↑Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).
↑Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.
.jpg)
